دانلود مقالات ISI درباره حمل و نقل عمومی + ترجمه فارسی

شبکه حمل و نقل عمومی عبارت است از خدمات حمل و نقل که در دسترس عموم قرار دارد. تفاوت خدمات حمل و نقل عمومی با روش‌هایی مانند تاکسی دربست، سفر اشتراکی و اتوبوس کرایه در این است که در این نوع خدمات، سفر به صورت اشتراکی توسط افرادی ناشناس بدون توافق قبلی انجام می‌شود. از وسایل حمل و نقل عمومی می‌توان به اتوبوس معمولی، اتوبوس برقی، تراموا و قطارشهری، حمل و نقل سریع (مترو) و قایق‌های مسافرتی اشاره کرد. حمل‌ونقل عمومی بین‌شهری عمدتاً توسط خطوط هواپیمایی، اتوبوس‌های بین‌شهری و خطوط ریلی بین‌شهری انجام می‌شود. شبکه‌های قطارهای پرسرعت نیز در بسیاری از مناطق جهان توسعه‌یافته است. اکثر وسایل حمل‌ونقل به یک جدول زمانی بر طبق یک برنامهٔ زمان‌بندی‌شده روی آورده‌اند که بتوانند بیشترین خدمات را در یک‌زمان مشخص ارائه دهند. حمل و نقل عمومی، تمامی سیستم های حمل و نقلی را دربرمی گیرد که دارای مشخصه های زیر باشند: مسافران در ماشین مالکیتی خودشان سفر نکنند، سفر به صورت جمعی انجام شود نه انحصاری. به همین علت است که در بسیاری از کشورها، تاکسی را جزو حمل و نقل عمومی محسوب نمی نمایند. در ایران نیز بتدریج این اتفاق در حال شکل گیری است. حمل و نقل عمومی معمولا به سیستم های ریلی و اتوبوسی اطلاق می گردد. البته در یک تعریف فراگیرتر، هواپیمای مسافری و کشتی مسافری نیز جزو حمل و نقل عمومی محسوب می گردد. خدمات حمل‌ونقل عمومی می‌توانند مبتنی بر نرخ کرایه بر اساس فاصله و به‌صورت خدمتی سودآور باشند یا اینکه بودجه آن به‌صورت یارانه توسط دولت تأمین شود که در این صورت نرخ کرایه برای مسافران ثابت خواهد بود. این خدمات برای افرادی که از آن استفاده می‌کنند کاملاً سودآور و قابل بازیابی بوده یا در صورت امکان با پرداخت یارانه به‌صورت محلی یا از طرف دولت قابل‌کنترل باشد. البته در برخی شهرهای کوچک و بزرگ این یارانه‌ها به‌صورت کامل پرداخت‌شده و این خدمات با هیچ هزینه‌ای در اختیار مردم قرار می‌گیرد. بنا به دلایل تاریخی و اقتصادی، در سطح بین‌الملل تفاوت‌هایی در گستره و نحوه استفاده از حمل‌ونقل عمومی وجود دارد. در یک‌سو کشورهای قدیمی‌تر مایل هستند سیستم‌های گسترده و متنوعی برای سرویس‌دهی به شهرهای متراکم و قدیمی خود داشته باشند و در سوی دیگر در کشورهای جدیدتر، بسیاری از شهرها دارای خدمات حمل‌ونقل عمومی پراکنده و غیر فراگیری هستند. حمل و نقل عمومی مسافران به صور جاده ای، هوایی، ریلی و دریایی امکان پذیر است که با وسایل نقلیه ای چون تاکسی (اتومبیل سواری )، اتوبوس، مترو و منوریل برای حمل و نقل شهری انجام می شود. در برخی از کشور ها نقل مکان مسافران در شهر با استفاده از قایق ها و کشتی های آبی نیز صورت می گیرد. همچنین ماشین های سواری و اتوبوس ها، قطار، هواپیما و کشتی به منظور حمل ونقل بین شهری انجام می شوند. برای حمل و نقل مسافرانی که بین شهر های یک کشور مسافرت می کنند نیازی به مجوز عبور و مرور نخواهد بود. سیستم حمل و نقل عمومی‌ همانند اتوبوس، مترو و. . . باید به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی و طراحی شوند که امکان ایجاد فرصت‌های رشد آتی شهر در آنها دیده شود. شرایط مطلوب سرویس‌های خدماتی مانند وجود ایستگاه‌های قابل دسترس، پایانه‌های حمل و نقل و قیمت مناسب، موجب تمایل بیشتر مردم به استفاده از حمل و نقل عمومی است.