دانلود مقالات ISI درباره خودمدیریتی + ترجمه فارسی

خودمدیریتی(به انگلیسی self-management) عبارت است از: کنترل و هدایت واکنشهای هیجانی و احساسات در برابر افراد و در موقیعت های مختلف که ازاین طریق قادر به واکنش مثبت و موثر بود. خود مدیریتی به معنای پذیرش نقاط ضعف و مدیریت پیوسته و دائم گرایشهاست در واقع خود مدیریتی توانایی بالاتر از مقاومت در برابر رفتار مشکل زا است خود مدیریتی وابسته به خود آگاهی شماست و رفتارها را به طور مثبت رهبری کردن است افزایش تحمل کافی و کنترل خشم کاهش اهانت، زد و خورد و ایجاد مزاحمت توانایی ابراز خشم به شیوه ای مناسب و بدون زد و خورد کاهش تعلیق و اخراج کاهش رفتار پرخاشگرانه یا آسیب رساننده به خود افزایش احساسات مثبت نسبت به شخص خود و دیگران بهتر کنار آمدن با فشار روانی و کاهش اضطراب و احساس تنهایی می شود. . یکی از مهارت‌های بسیار مهم که در اقتصاد دانش‌بنیان به عنوان یک نیاز اساسی در نظر گرفته می‌شود، مهارت خود مدیریتی است. این مهارت برای محکم کردن پایه‌های موفقیت (خواه فردی خواه سازمانی) ضروری است. آنچه می‌گویید کنترل کنید. به کلماتی که از دهان شما خارج می‌گردد، مدیریت کنید. این حقیقتی شناخته شده است که گوش کردن بیش‌از سخن گفتن، منفعت دارد(به هر حال ما دو گوش داریم و یک دهان). همچنین به خاطر داشته باشید که سخن گفتن در میان کلام دیگران بی‌ادبانه است. بنابراین باید تصمیم بگیرید چه زمانی بهتر است ساکت باشید و گوش کنید و چه زمانی بر نقطه‌نظر خود پافشاری کنید. حفظ تعادل کلید یک محاوره روان است، اما اگر رعایت این‌کار برایتان دشوار است، ساکت بمانید. خود مدیریتی یکی از حوزه‌های هوش هیجانی (EQ) است. نظریه‌ی هوش هیجانی که امروزه به یکی از پرطرفدارترین مباحث سازمانی تبدیل شده است، شامل شناخت و کنترل هیجان‌ها و عواطف فردی است. یکی از مشخصات افراد بسیار موفق و مشهور آن‌است که ظاهرا شنونده خوبی هستند. در حقیقت این امر زاده خود‌‌ مدیریتی است. آنان به تعادلی میان شنیدن و سخن گفتن رسیده‌اند مانز (1991) به طور جداگانه خود مدیریتی را با طرح سه سوال (چه، چرا، چطور) از خود مدیریتی مشخص کرد. او بطور ویژه خود مدیریتی را به صورت ذیل تعریف کرد: خود مدیریتی یک فرآیند خود نفوذی و تنظیم استراتژی است که در ابتدا مشخص می نماید چطور کار شود که استاندارد ها و مقاصدی که نوع بیرونی هستند برآورده گردد. همچنین لوتانز و دیویس (2007) در کتاب خود مدیریتی رفتار (حلقه گمشده در اثر بخشی مدیریت)، عنوان کرده اند که تحقیقات مدیریت تا چندی پیش صرف به اداره جوامع، سازمان ها، گروه ها و افراد میکرد و به نحو تعجب آوری (و بلکه تاسف آوری) از اداره موثر تر خویشتن، غفلت می نمود