دانلود مقالات ISI درباره دریای آدریاتیک + ترجمه فارسی

دریای آدریاتیک یک جزء آب است که از شبه جزیره ایتالیا از شبه جزیره بالکان جدا می شود. دریای آدریاتیک شمالی ترین دریای مدیترانه است که از تنگه Otranto (که به دریای اونیان متصل می شود) تا شمال غربی و دره پائین گسترش می یابد. کشورهایی با سواحل دریای آدریاتیک آلبانی، بوسنی و هرزگوین، کرواسی، ایتالیا، مونته نگرو و اسلوونی هستند. آدریاتیک شامل بیش از 1300 جزیره، که بیشتر در امتداد ساحل شرقی و کرواسی قرار دارد. این دریا که به سه حوضه تقسیم شده، در شمال کوچکترین و جنوب عمیق ترین، با عمق حداکثر 1،233 متر (4،045 فوت)، یک ردیف زیر آب، در مرز دریای آدریاتیک و یونانی قرار دارد. جریانهای حاکم از تنگه Otranto، در امتداد ساحل شرقی و بازگشت به تنگه در امتداد ساحل غربی (ایتالیایی)، از جهت دور دست حرکت می کنند. حرکات جزر و مد در آدریاتیک اندکی هستند، گرچه دامنه های بزرگتر گاهی اوقات رخ می دهند. شوری دریایی آدریاتیک پایین تر از دریای مدیترانه است، زیرا این دریا یک سوم آب تازه را که به دریای مدیترانه وارد شده است، به عنوان یک حوضه رقیق عمل می کند. دمای آب سطحی به طور کلی از 30 درجه سانتی گراد (86 درجه فارنهایت) در فصل تابستان تا 12 درجه سانتیگراد (54 درجه فارنهایت) در فصل زمستان است. دریای آدریاتیک در میکروپلت آپولو یا آدریاتیک قرار دارد که از دوران آفریقایی در دوره مزوزوئیک جدا شده است. جنبش این صفحه به شکل گیری زنجیره های کوهستانی اطراف و صعود تکتونیکی آپنین پس از برخورد با صفحه اوراسیایی کمک کرد. در اواخر الیگوسن، شبه جزیره آپنن برای اولین بار، جدا از حوض دریای آدریاتیک از بقیه مدیترانه تشکیل شد. تمام انواع رسوبات در آدریانک یافت می شود، با بیشترین مقدار مواد حمل شده توسط پو و دیگر رودخانه ها در ساحل غربی. سواحل غربی دارای آبرفتی یا تراس است. این دریا فراوان در گیاه و جانوران است - بیش از 7000 گونه به عنوان بومی دریای آدریاتیک شناخته می شوند، که بسیاری از آنها بومی، نادر و تهدید شده اند. سواحل دریای آدریاتیک بیش از 3. 5 میلیون نفر جمعیت دارد. بزرگترین شهرهای باری، ونیز، تریست و اسپلیت هستند. اولین ساکنان ساحل دریای آدریاتیک، اتریش، ایلیرین و یونانی بودند. در قرن 2 قبل از میلاد، سواحل تحت کنترل رم بود. در قرون وسطی، سواحل دریای آدریاتیک تحت کنترل تعدادی از ایالت ها از جمله امپراتوری بیزانس، امپراطوری صرب، جمهوری ونیز، سلطنت حبسبرگ و امپراتوری عثمانی کنترل شد. پس از جنگ جهانی اول و فروپاشی اتریش-مجارستان و امپراتوری عثمانی، کنترل ساحل شرقی آدریاتیک به یوگسلاوی و آلبانی منتقل شد. یوگسلاوی سابق در دهه 1990 تجزیه شد، و در نتیجه چهار ایالت جدید در ساحل دریای آدریاتیک به وجود آمد. ایتالیا و یوگسلاوی در سال 1975 در مرزهای دریایی خود توافق کردند و این مرز توسط کشورهای جانشینان یوگسلاوی به رسمیت شناخته شده است، اما مرز دریایی بین آبهای اسلوونیایی، کرواسی، بوسنی و هرزگوین و آب مونته نگرو همچنان مورد مناقشه است.