دانلود مقالات ISI درباره درون‌کاشت مصنوعی + ترجمه فارسی

درون‌کاشت مصنوعی به معنی تزریق اسپرم شسته شده به درون حفره ی رحم بوده و یکی از روشهای کمک باروری می باشد. این روش بطور گسترده در تولید مثل حیوانات استفاده می‌شود و همچنین در میان انسان‌ها کاربرد دارد. این فرایند موجب افزایش احتمال تماس تخمک با اسپرم در محیط رحم شده و شانس وقوع بارداری را افزایش می دهد. درون‌کاشت مصنوعی روش بسیار ساده ای است که کاربرد بسیار گسترده ای در درمان ناباروری یافته است. این روش اولین خط درمان ناباروری پیش از انجام IVF می باشد که در موارد ذیل ممکن است به زوجین نابارور پیشنهاد گردد: کم بودن تعداد اسپرم و یا کم تحرکی اسپرم ها. زیاد بودن تعداد اسپرم های غیر طبیعی. کم بودن حجم مایع منی. وجود آنتی اسپرم آنتی بادی در مایع منی. وجود ترشحات کشنده اسپرم در دهانه رحم، کم بودن مخاط دهانه رحم و یا در مواقعی که موکوس سرویکس بسیار غلیظ است و اجازه عبور به اسپرم داده نمی شود. وجود مشکل در موکوس سرویکس را می توان در حین انجام تست (Post Coital Test – PCT) مشخص نموداند. متریوز خفیف یا متوسط. عدم امکان انزال درون واژن توسط مرد در اثر ناتوانی جنسی ( ناتوانی در ایجاد و حفظ حالت نعوظ )، و یا اختلالات ساختمانی آلت تناسلی، فلج اندام تحتانی مرد یا وجود انزال پس رونده. وجود مشکلات مربوط به تخمک گذاری در زنان. واژینیسم (انقباض غیرارادی عضلات واژن به نحوی که تماس جنسی را غیرممکن می سازد). ناباروری با علل ناشناخته. این روش نسبتا ساده و بدون درد است و تحت نظر پزشک، بدون بیهوشی انجام می شود. در این روش معمولا مایع منی به روش خاصی شسته شده و سپس اسپرم های شسته شده از طریق واژن با استفاده از یک لوله باریک (catheter) به داخل رحم زن ریخته می شود. در این روش با هدفِ افزایش شانس بارداری، با مصرف داروهای تحریک کننده تخمدان، تعداد تخمک های آزاد شده در سیکل مربوطه را به دو یا چهار تخمک افزایش می دهند. با تعیین زمان دقیق انجام عمل درون‌کاشت مصنوعی و اعلام آن به زوجین، مرد باید پس از ۵-۲ روز پرهیز از انجام مقاربت و خروج منی، صبح روز تعیین شده برای انجام عمل، نمونه ی اسپرم خود را به آزمایشگاه تحویل نماید. سپس با استفاده از یک لوله ی پلاستیکی نازک به نام کاتتر، اسپرم ها بدرون رحم تزریق می گردند. میزان موفقیت در درون‌کاشت مصنوعی با توجه به عوامل موثر ذکر شده، بین ۶% تا ۲۶% در هر سیکل درمان می باشد. موفقیت این عمل به عوامل متعددی بستگی دارد. در مواردی که تعداد و کیفیت اسپرم های مرد مناسب باشد درصد موفقیت پس از استفاده از این روش بسیار بالاتر از افرادی است که به علت تعداد کم اسپرم ناچار به انجام این عمل می گردند در میان حیوان‌ها: نخستین تلاش موفق درون‌کاشت مصنوعی در حیوانات توسط کاراندام‌شناس ایتالیایی، لازارو اسپالانزانی در سال ۱۷۸۰ میلادی و بر روی سگ‌ها صورت گرفت. این شیوه در دهه ۱۹۳۰ میلادی در روسیه بهبود یافت و پیشرفت‌های بعدی در فرایند سرماداری اسپرم منجر به استفاده گسترده از درون‌کاشت مصنوعی در حیوانات شد.