دانلود مقالات ISI درباره ادجوانت، یاور + ترجمه فارسی

واژه ادجوانت (Adjuvant) از لغت لاتین اجوواره (Adjuvare) به معنای کمک و یاری، بر گرفته شده است و اولین بار در سال 1926، رامون (Ramon) از ترکیبات نشاسته به همراه ژلاتین در واکسنهای دیفتیری و کزاز به منظور افزایش پاسخ ایمنی به واکسنهای فوق، استفاده نمود و اکنون پس از 80 سال، با انجام پژو هشهای بسیار در این زمینه، مواد یاور ایمن تر و مژثر تری پیشنهاد و ارائه شده اند. ادجوانت (ها)، ترکیبات شیمیایی یا بیولوژیک هستند که باعث تحریک غیر اختصاصی سیستم ایمنی، علیه آنتی ژنی یا آنتی ژنهایی می شوند که به همراه آن تزریق شده است. کاهش اثرات مضر مربوط به واکسن و تحریک انواع خاصی از ایمنی، منجر به توسعه ادجوانت های بسیار زیاد و جدیدی شده است. ادجوانت ها در واکسن های آزمایشگاهی و تجاری، شامل نمک های آلومینیوم (آلوم)، امولیسیون های روغنی، ساپونین ها، کمپلکس های محرک ایمنی، لیپوزوم ها، میکروپارتیکل ها، کوپلیمرهای دسته ای غیر یونی، پلی ساکارید های مشتق شده، سایتوکاین ها و انواع گسترده ای از مشتقات باکتریایی می باشند. مکانیسم فعالیت این ترکیبات مختلف، متفاوت است و فاکتورهای تاثیر گذار در انتخاب یک ادجوانت شامل گونه حیوان، پاتوژن، آنتی ژن، مسیر ایمن سازی و نوع ایمنی مورد نیاز می باشد. به طور کلی در این مقاله مروری سعی شده انواع ادجوانت های رایج، ساختار و مکانیسم عمل و کاربرد آنها در تولید واکسن های دامی و انسانی معرفی شود تا به عنوان یک منبع مناسب جهت مطالعه در اختیار دانشجویان و محققین رشته های مرتبط قرار بگیرد. عوامل مهم در گزینش یک ادجوانت مناسب عبارتند از: راه مصرف واکسن، زمان مصرف، حجم دز واکسن، فورمولاسیون، ساختار آنتی ژن، نوع میزبان، تنوع بین گونه ای و وضعیت سیستم ایمنی جاندار هدف. نحوه عملکرد مواد یاور: به علت نقش مهم یاور ها در کلیه واکسنهای زنده و کشته در افزایش عملکرد این فرآورده ها و نیز با توجه به روند رو به رشد تولید واکسنهای نوترکیب با استفاده از تحت واحدهای ایمنوژنیکی به جای کل ارگانیسم و از آنجایی که قابلیت ایمنولوژیک این فرآورده ها در مقایسه با کل ارگانیسم ضعیفتر است، لزوم استفاده از مواد یاور بیشتر احساس می شود. البته لازم به ذکر است که در صورت انتخاب اپی توپ نامناسب برای واکسنها، یک یاور خوب نیز نمی تواند این نقص را برطرف کند و درنهایت واکسن بی تأثیر خواهد بود. طبقه بندی مواد یاور: طبقه بندی های مختلفی برای مواد یاور پیشنهاد شده است. برخی آنها را بر اساس عملکرد به دو دسته اختصاصی و غیر اختصاصی دسته بندی می کنند و گروهی دیگر به علت عدم دانش کافی در مورد نحوه فعالیت تعدادی از این ترکیبات، آنها را با توجه به منشاء ساختشان دسته بندی می کنند. در ا طبقه بندی بر اساس عملکرد، ترکیباتی به نام حاملها (Carrier و Vector) و ناقلها (Vehicle) مطرح اند. حاملها ترکیبات ایمنوژنیکی هستند که به هاپتن یا آنتی ژن های ایمنوژنیک ضعیف دیگر متصل می شوند و با افزایش جذب لنفوسیتهای T کمک کننده، سبب افزایش پاسخ ایمنی می شوند که از آن جمله می توان به واکسنهای نوترکیب شده با DNA و نیز برخی ویروسها اشاره نمود. البته به اعتقاد برخی محققین به علت مغایرت قابلیت ایمنوژنیک فوق در این ترکیبات با تعریف اولیه مواد یاور (عدم قابلیت ایمنوژنیکی در آنها) حاملها را جداگانه بررسی می کنند. ناقلها بر عکس حاملها، ایمنوژن نبوده و به عنوان یک سوبسترا برای کمپلکس آنتی ژن- ادجوانت و یا آنتی ژن- حامل، مطرح هستند و بدین طریق قابلیت آنتی ژنیکی آنها را افزایش می دهند که اغلب مواد یاور واکسنهای دامپزشکی نظیر روغنهای معدنی به عنوان ترکیبات ناقل به شمار می روند.