دانلود مقالات ISI درباره ترومبوز + ترجمه فارسی

ترومبوز (Thrombosis) به تشکیل لختهٔ خون خون در عروق می‌گویند. ترومبوز می‌تواند از نوع مغزی (cerebral)، قلبی (coronary) یا از نوع وریدیِ عمیق (deep venous) باشد. ترومبوز گاه می‌تواند با مرگ سلول‌ها موجب تهدید حیات شود، مانند سکتهٔ مغزی. اگر لختهٔ خونِ ترومبوزه از محل خود جدا شود و در رگ به حرکت درآید آن را آمبولی می‌نامند. ترومبوز ایـجاد لختۀ خون در سیستم عروقی (سیستم گردش خون) است. این لخته به محل ایجاد خود می‎چسبد و جریان خون را دچار مشکل می‎کند. در چنین مواقعی گفته می‎شود که فرد دچار ترومبوز شده است. احتمال بروز ترومبوز در افراد فاقد حرکت و کسانی که از نظر ژنتیکی مستعد لخته شدن خون هستند، بیشتر است. ترومبوز در عین حال ممکن است هنگامی که شریان، ورید یا بافت پیرامون آنها صدمه می‎بینند، ایجاد شود. لخته شدن خون معمولاً پاسخ جسمانی سالمی به بروز جراحت است. این روند باعث تشکیل پلاکی می‎شود که می‎تواند میزان خونریزی را کاهش داده یا حتی از آن پیشگیری کند. تکه‎ای از لختۀ خون که از محل ترومبوز جدا شده و در جریان خون به گردش درمی‎آید آمبولی نامیده می‎شود. آمبولی از طریق سیستم عروقی به حرکت خود ادامه می‎دهد تا اینکه در نهایت متوقف می‎شود. آمبولی یک عارضۀ خطرناک و بالقوه کشندۀ ترومبوز است، به ویژه اگر آمبولی به قلب، ریه‎ها یا مغز برسد. وقتی چنین اتفاقی بیفتد، گفته می‎شود که فرد دچار آمبولی شده است. آمبولی مشکل بزرگی محسوب می‎شود زیرا عملکرد رگ خونی را مختل و متوقف می‎کند. لخته شدن خون بر اثر واکنــــش مواد شیمیایی میان گلبول‎های خون (پلاکت‎ها) و پروتئین‎ها (عوامل لخته شدن) رخ می‎دهد. بدن سالم فرآیند لخته شدن را تنظیم می‎کند زیرا بدن به آن نیاز دارد. اثرات ترومبوز بر بدن به محل ایجاد آن بستگی دارد. وقتی ترومبوز در شریان، برای مثال در قلب یا مغز، شکل بگیرد، ترومبوز شریانی نامیده می‎شود. وقتی ترومبوز در ورید ایجاد شود به آن ترومبوز وریدی گفته می‎شود. اگر این اتفاق در وریدهای عمقی ناحیۀ پایین زانوها رخ دهد ترومبوز ورید عمقی (DVT) نامیده می‎شود. طبق برخی مطالعات داروی های ضد انعقاد خون با تجویز پزشک می تواند درمان مفیدی باشد، هر چند بیم خون ریزی بیشتر در مغز بود که با انجام برخی تحقیقات این نگرانی بی اساس خوانده شد. عمل رهنمود های بالینی با 'هپارین' یا 'هپارین با وزن مولکولی کم' در درمان اولیه و به دنبال آن 'وارفارین' توصیه می شود. طول مدت درمان با وارفارین به شرایط و علل زمینه ای از بیماری دارد، اگر ترومبوز در شرایطی به طور موقت (همانند حاملگی) تشکیل شده باشد، سه ماه کافی است اما در شرایطی که هیچ علت واضح و یا 'ملایم' به صورت ترومبوفیلی باشد، ۶ تا ۱۲ ماه توصیه می شود. (همه این موارد با تجویز پزشک متخصص باید انجام شود) در صورت تشدید و تهدید بینایی، ممکن است نیاز به سوراخ کردن کمر و برداشتن بیش از حد 'مایعات مغزی نخاعی' جهت درمان منجر شود و یا استفاده از داروی استازولامید و استفاده از دارو های ضد تشنج در شرایطی که تشنج رخ می دهد.