دانلود مقالات ISI درباره زایلیتول + ترجمه فارسی

زایلیتول که در ایران به آن گزیلیتول نیز میگویند یک ماده شیمیایی از دسته پلی الکلها یا الکل قند است. فرمول شیمیایی این ماده (CHOH)3(CH2OH)2 می‌باشد. زایلیتول در اصل همپار دست‌سانی پنتان-۱،۲،۳،۴،۵-پنتول است. زایلیتول تقریباً به شیرینی ساکارز است اما نسبت به آن ۳۳ درصد کالری کمتری دارد و به عنوان شیرین کننده دیابتی استفاده می‌شود. مکانیسم اثر زایلیتول: زایلیتول میزان استرپتوکوک موتانس (باکتری‌های پوسیدگی‌زا) را در پلاک و بزاق کاهش می‌دهد، زیرا این باکتری‌ها نمی‌توانند زایلیتول را به جای قند اصلی مورد استفاده‌شان متابولیزه کنند، در نتیجه تعدادشان به سرعت رو به کاهش می‌رود. زایلیتول کاهش چسبندگی باکتری‌ها به سطح دندان‌ها و در نتیجه کاهش میزان پلاک را هم باعث می‌شود. همچنین زایلیتول باعث افزایش ترشح بزاق می‌گردد. افزایش ترشح بزاق می‌تواند به نوبه خود باعث کاهش PH تا میزان خنثی چند دقیقه پس از مصرف زایلیتول شود. PH خنثی و پایدار سبب جلوگیری از برداشت ماده معدنی از دندان (دمینرالیزاسیون) شده و در کنار آن افزایش ترشح بزاق میزان بیشتری از کلسیم و فسفات را در دسترس قرار می‌دهد تا دوباره معدنی شدن دندان (رمینرالیزاسیون) تسهیل گردد. با این که زایلیتول برای انسان کاملاً بی‌خطر است، اما در صورتی که مقدار زیادی از آن را به سرعت و به یکباره خورده شود ممکن است ایجاد نفخ شکم کند. از آنجایی ‌که بدن خود زایلیتول تولید می‌کند و آنزیمهای لازم برای تجزیه آن را نیز می‌سازد، مقدار زیاد زایلیتول که ظرف چند روز یا چند هفته مصرف شود برای بدن قابل تحمل است و در واقع بدن به راحتی می‌تواند از عهده مقادیر زیاد این ماده برآید. حدود یک سوم زایلیتولی که مصرف می شود، در کبد جذب شده و دو سوم از دیگر آن به دستگاه گوارش رفته و توسط باکتری‌های شکم تجزیه می‌شود. زایلیتول به طور طبیعی و در غلظت‌های پایین در الیاف بسیاری از میوه‌ها و سبزیجات یافت می‌شود، و می‌تواند از انواع توت‌های مختلف، جو، و قارچ، و همچنین به عنوان یک ماده فیبری خشک از پوسته ذرت و تفاله نیشکر استخراج شود. با این حال، در تولید صنعتی زایلیتول از زیلان، نوعی همی سلولز که از سخت‌چوب‌ها استخراج می‌شود استفاده می‌شود که طی فرایند آبکافت زیلان به گزیلوز تبدیل شده و سپس طی فرایند هیدروژنه کردن به زایلیتول تبدیل می‌شود.