دانلود مقالات ISI درباره بافت‌برداری یا بیوپسی + ترجمه فارسی

بافت‌برداری یا بیوپسی (Biopsie)، که به آن تکه‌برداری و نمونه‌برداری نیز می‌گویند، یک آزمایش پزشکی است که معمولاً توسط یک جراح یا متخصص رادیولوژی انجام می‌شود و شامل برداشتن نمونه‌ای از سلول‌ها یا بافت‌ها برای بررسی وجود یک بیماری یا تعیین وسعت آن است. بافت برداشته‌شده معمولاً توسط متخصص آسیب‌شناسی زیر میکروسکوپ بررسی می‌شود، اما می‌تواند به شکل شیمیایی نیز آنالیز شود. وقتی کل یک توده یا ناحیهٔ مشکوک برداشته می‌شود، این عمل بافت‌برداری برداشتی نامیده می‌شود. در بافت‌برداری برشی یا بافت‌برداری با سوزن ضخیم قسمتی از بافت ناهنجار را بدون تلاش برای خارج کردن تمام ضایعه یا تومور برمی‌دارند. وقتی نمونهٔ بافت یا مایع به وسیلهٔ سوزن و به شکلی برداشته می‌شود که سلول‌ها بدون حفظ ساختار بافتی آنها خارج می‌شوند، این عمل را بافت‌برداری آسپیراسیون با سوزن ظریف می‌نامند. بافت‌برداری‌ها بیش از همه برای بررسی و تشخیص عارضه‌های محتمل سرطانی یا التهابی انجام می‌شوند. به‌طورکلی بیوپسی سه نوع است: بیوپسی با سوزن Needle biopsy: در این روش پزشک ابتدا پوست بیمار را بیحسی موضعی میدهد و سپس یک لوله ظریف را از راه پوست به عضو مورد نظر میفرستد و تکه کوچکی از بافت آنرا جدا کرده و با لوله به بیرون میکشد بیوپسی باز Open biopsy: در این روش پزشک با بیحسی موضعی یا بیهوشی عمومی پوست را شکاف داده و بافت های دیگر را کنار میزند تا به عضو و بافت مورد نظر برسد. سپس تکه کوچکی از آن را برداشته و مجددا پوست را ترمیم میکند بیوپسی کلی Excisional biopsy: مانند روش قبل است با این تفاوت که پزشک جراح تمام بافتی را که به نظرش غیر طبیعی است خارج میکند. از این روش بیشتر در تومور ها استفاده میشود. با این روش کل تومور برداشته شده و به آزمایشگاه پاتولوژی فرستاده میشود. وقتی ظن سرطان وجود دارد، از تکنیک‌های بافت‌برداری مختلفی می‌توان استفاده کرد. بافت‌برداری برداشتی تلاشی برای خارج کردن تمام یک ضایعه است. وقتی نمونه ارزیابی شد، علاوه بر تشخیص، مقدار بافت‌های درگیرنشده در اطراف ضایعه یعنی حاشیهٔ امن نمونه بررسی می‌شود تا مشخص شود که آیا بیماری از ناحیهٔ بافت‌برداری شده فراتر رفته‌است یا خیر. «حاشیهٔ سالم» یا «حاشیهٔ منفی» به معنای آن است که در لبه‌های نمونهٔ بافت‌برداری، بیماری یافت نشده‌است. «حاشیهٔ مثبت» به معنای آن است که بیماری یافت شده و ممکن است بسته به تشخیص، به اکسیزیون نیاز باشد. پس از انجام بافت‌برداری، نمونه بافت خارج‌شده از بدن بیمار به آزمایشگاه آسیب‌شناسی فرستاده می‌شود. آسیب‌شناسی که تخصص تشخیص بیماری (از جمله تشخیص سرطان) دارد، بافت را زیر میکروسکوپ ارزیابی می‌کند. وقتی آزمایشگاه نمونهٔ بافت‌برداری را دریافت می‌کند، بافت را پردازش می‌کند و تکهٔ فوق‌العاده نازکی از بافت از نمونه جدا شده و به اسلاید شیشه‌ای وصل می‌شود. بافت باقی‌مانده برای استفاده در بررسی‌های بعدی -درصورت لزوم- نگه داشته می‌شود. روی اسلایدی که بافت روی آن است رنگ‌هایی ریخته می‌شود که بافت را لکه می‌کنند و اجازه می‌دهند که سلول‌های روی بافت بهتر دیده شوند. اسلاید سپس به آسیب‌شناس داده می‌شود که آن را زیر میکروسکوپ مطالعه کرده و وجود هر گونه ناهنجاری را در آن بررسی می‌کند. آسیب‌شناس سپس گزارشی آماده می‌کند که یافته‌های ناهنجار یا مهم موجود در نمونه را فهرست می‌کند. سپس گزارش به پزشکی که نمونه‌برداری را روی بیمار انجام داده بود ارسال می‌شود.