دانلود مقالات ISI درباره لنفوم فولیکولار + ترجمه فارسی

لنفوم فولیکولار Follicular lymphoma یکی از انواع لنفوم می باشد. لنفوم، سرطان سیستم لنفاوی می باشد. سیستم لنفاوی در تمامی ارگان های بدن وجود داشته و حاوی سلول هایی ست که با عفونت مقابله می کنند. این سلول ها همان سلول های سفید خون می باشند. وقتی که فرد به لنفوم فولیکولار مبتلا می شود سلول های سفید خون او غیر طبیعی شده و به صورت کنترل ناپذیری تکثیر می شوند. این سلول ها می توانند به نقاط مختلف بدن مهاجرت کنند اما اغلب در ارگان های لوبیایی شکلی که غدد لنفاوی نامیده می شوند، تجمع می یابند که این مسئله سبب تورم این غدد می گردد. این لنفوم معمولا رشد آهسته ای دارد اما می تواند تغییر کند و به لنفومی با رشد سریع تبدیل شود. علائم لنفوم فولیکولار: اولین علامت لنفوم فولیکولار تورم یک یا چند غده ی لنفاوی بدون درد مخصوصا در ناحیه ی گردن، زیر بغل و یا کشاله ی ران می باشد. اغلب افراد مراجعه کننده با لنفوم فولیکولار از تورم طولانی مدت غدد لنفاوی شکایت دارند. قبل از شروع درمان اندازه ی این غدد لنفاوی ممکن است چندین بار افزایش یا کاهش یابد. برخی از افراد مبتلا به لنفوم فولیکولار ممکن است توده ای را نیز در شکم خود احساس کنند. این تومور ممکن است علامتی نداشته باشد اما ممکن است سبب ایجاد انسداد در سیستم گوارشی، ادراری یا عروق خونی شود. فاکتورهای خطرساز لنفوم فولیکولار: سن، جنسیت و نژاد فرد در احتمال ابتلای او به لنفوم فولیکولار تاثیر گذار است. تمایل ایجاد این لنفوم در خانم ها اندکی بیشتر از مردان می باشد و در آسیایی ها و سیاه پوستان در مقایسه با نژادهای دیگر کمتر است. این لنفوم در بزرگسالان دیده می شود و میانگین سن ابتلا به آن 60 سال می باشد. درمان: این نوع از لنفوما اغلب رشد آهسته ای دارد و بخوبی به درمان پاسخ می دهد اما شفای آن بسیار سخت است. اغلب پس از درمان عود می کند، اگرچه ممکنست چند سال طول بکشد تا این اتفاق رخ دهد. همیشه مشخص نیست که آیا لنفوم نیاز به درمان دارد یا نه. بخصوص اگر لنفوم بجز چند غده لنفاوی با اندکی تورم، علامت دیگری نداشته باشد. ممکنست برخی افراد هرگز نیاز به درمان نداشته باشند. اگر برای لنفوم فولیکولاری که تنها در یک گروه از غدد لنفاوی یا دو گروه از غدد لنفاوی که در یک سمت دیافراگم (بالا یا پایین) قرار دارند، نیاز به درمان باشد، درمان ارجح پرتو درمانی ناحیه درگیر است. سایر گزینه های درمانی عبارتند از شیمی درمانی بعلاوه یک آنتی بادی مونوکلونال (ریتوکسیماب یا ابینوتوزوماب)، شیمی درمانی تنها، ریتوکسیماب تنها، ممکن است به دنبال آنها پرتودرمانی نیز انجام شود.