دانلود مقالات ISI درباره انسولین + ترجمه فارسی

انسولین(به انگلیسی: insulin)، هورمونی است که موجب پیشبرد جذب، ذخیره و مصرف گلوکز شده و برای تنظیم سطح گلوکز ضروری است. در نبود انسولین مؤثر، هیپرگلیسمی(قند خون بالا) به وجود می‌آید، که به مرگ زودرس منجر می‌شود. این هورمون از سلول‌های جزیره‌ای پانکراس ترشح می‌شود. انسولین با اثر به سلول‌های کبد باعث می‌شود این سلول‌ها با گرفتن قند از خون و ذخیرهٔ آن به صورت گلیکوژن، قند خون را کاهش دهند و با تجمع گلیکوژن در سلول‌های ماهیچهای -به عنوان یک منبع سوخت- انرژی را افزایش دهد. همچنین با اثر به بافت‌های چربی، استفاده از چربی به عنوان منبع سوخت را متوقف می‌کند. در صورت نبود یا کمبود انسولین در خون، بدن از چربی به عنوان منبع سوخت استفاده می‌کند. انسولین به عنوان مرکز کنترل متابولیسم بدن عمل می‌کند. انسولین به دو دسته انسانی و آنالوگ تقسیم می شود و از لحاظ تأثیر آن در بدن شامل 4 دسته "سریع الاثر"، "کوتاه اثر"، "متوسط الاثر" و "بلند اثر" است. تقسیم انسولین به 4 دسته فوق براساس خصوصیات زیر می باشد: • زمان شروع اثر: زمانی است که در آن انسولین پس از تزریق شروع به فعالیت می کند. • زمان اوج اثر: زمانی است که انسولین پس از تزریق به حداکثر فعالیت خود می رسد. • مدت زمان اثر: کل مدت زمان فعال بودن انسولین در بدن است. البته در بخشی از این زمان که "مدت زمان موثر" نامیده می شود، فعالیت انسولین بیشتر است. غلظت هر نوع انسولین براساس مقدار واحد انسولین در هر میلی لیتر (سی سی) بیان می شود که در حال حاضر برای تمامی انواع انسولین 100 واحد در هر میلی متر است. در بعضی کشورها هنوز انسولین 40 واحدی هم وجود دارد. انواع مختلف انسولین همانند دوننده های المپیک هستند؛ برخی مانند دونده های دوسرعت هستند و با سرعت مسابقه را آغاز کرده، در طول مسیر با بیشترین سرعت می دوند و زود به نقطه پایان می رسند. برخی هم مثل دونده هایی ماراتن هستند؛ به آرامی شروع می کنند و به مدت طولانی به صورت آرام و یکنواخت به حرکت خود ادامه می دهند. برخی دیگر نیز حالتی بین این دو نوع دارند یعنی نه خیلی سریع اثر می کنند و نه خیلی کند. هیچ یک از این انسولین ها بر یکدیگر برتری ندارند و همه آنها در کنترل بهتر دیابت مؤثر هستند. هم اکنون علاوه بر انسولین حیوانی، اشکال مختلفی از انسولین های آنالوگ در دنیا وجود دارد. سرعت اثر هر یک از این انسولین ها با یکدیگر متفاوت بوده و بیشتر افراد دیابتی برای کنترل بهتر قند خونشان مجبور به استفاده از بیش از یک نوع انسولین هستند. اهمیت عمده انسولین بعد از خوردن غذا است. هنگامی که فرد مواد قندی و شیرینی می‌خورد، سلول‌های بتای لوزالمعده تحریک می‌شوند و انسولین ترشح می‌کنند، سپس انسولین وارد جریان خون می‌شود. مقدار ترشح انسولین بستگی دارد به مقدار مواد قندی که فرد خورده است. بنابراین، قند خورده شده به کمک انسولین وارد سلول‌ها می‌شود و از تجمع گلوکز در جریان خون جلوگیری می‌شود تا قند خون همیشه طبیعی باقی بماند. هر گاه قند خون طبیعی شد، مقدار کمتری انسولین از لوزالمعده ترشح می‌شود. 50 درصد از انسولین توسط کبد و مقدار زیادی از آن در کلیه متابولیزه می‌شود و لذا نارسایی این دو عضو بر مدت نیمه عمر آن می‌افزاید. با ورود غذا به لوله گوارش و تجزیه آن، قند موجود در غذا از طریق پرزهای جدار دستگاه گوارش وارد خون می شود. ورود قند به خون علامتی به لوزالمعده فرستاده و با تحریک سلولهای بتا؛ انسولین تولید و ترشح می شود. انسولین نیز ورود گلوکز یا قند خون را به داخل سلولهای بدن تسهیل می کند و در آنجاست که این قند یا می سوزد و انرژی تولید می کند و یا ذخیره می شود. حال اگر به نحوی سلولهای بتای لوزالمعده توان تولید کافی انسولین را نداشته باشند و یا بدن نسبت به انسولین مقاومت نشان دهد، قند در خون باقی مانده و به داخل سلول هدایت نمی شود. منابع تهیه انسولین بر چسب روی شیشه های حاوی انسولین، منبع تهیه انسولین را نشان می دهد. انسولین ها با توجه به منبع تهیه به دو دسته تقسیم می شوند: 1- انسولین انسانی: انسولین انسانی از لوزالمعده انسان تهیه نمی شود اما شبیه انسولینی است که در بدن انسان ساخته می شود. در موارد زیر باید از انسولین انسانی استفاده نمود: 1- دوران حاملگی 2- حساسیت نسبت به انسولین حیوانی 3- تاکید پزشک به مصرف انسولین انسانی 4- شروع درمان با انسولین 2- انسولین حیوانی: این انسولین از عصاره لوزالمعده پستاندارانی که انسولین آنها مشابه انسولین انسانی است، تهیه می شود.