دانلود مقالات ISI درباره حالت پایدار + ترجمه فارسی

حالت پایدار(به انگلیسی: Steady state) در کیهان‌شناسی، نظریه حالت پایدار مدلی است که به عنوان جایگزین برای مهبانگ ارائه شده‌است. در نتیجه مشکل سن، بسیاری از ستاره‌شناسان چندان اعتقادی به مدل‌های مهبانگ نداشتند. در سال ۱۹۴۸، هرمن بوندی، توماس گولد و فرد هویل (که از ایدهٔ مبدأ آنی برای جهان ناخرسند بودند) نظریه دیگری به نام نظریه حالت پایدار (Steady State) را پیشنهاد کردند. تمام نظریه‌های کیهانشناسی چیزی را که اصل کیهانشناختی (Cosmological Principle) نامیده می شود در بر می گیرند. یعنی آنکه در مقیاس بزرگ و در هر زمان معین، منظره جهان از هر نقطه داخل آن یکسان خواهد بود. بوندی، گولد و هویل این نظریه را توسعه دادند و چیزی را که آنها اصل کیهان شناختی کامل (Perfect Cosmological Principle) می نامیدند، ارائه کردند. در این اصل عبارت «در هر زمان معین» با «در همهٔ زمان‌ها» جایگزین شد. جهان آنها در مقیاس بزرگ نامتغیر بود. البته نه به این معنی که جهان منبسط نمی شد، بلکه ایده اصلی در قلب این نظریه آن بود که با فاصله گرفتن کهکشان ها از یکدیگر به دلیل انبساط عالم، ماده جدید به شکل هیدروژن در فضای بین آنها آفریده می شد. این هیدروژنِ تازه خلق شده، در نهایت، کهکشان های جدیدی را به وجود می آورد و بدین ترتیب چگالی مشاهده شده کهکشان‌ها پیوسته ثابت می ماند. جهان نه ابتدایی دارد و نه انتهایی خواهد داشت، و همان گونه که از نام نظریه برمی آید، در حالت پایدار خواهد ماند. با توجه به اینکه همواره ماده جدید در حال خلق شدن است، آن را نظریه آفرینش پیوسته (Continuous Creation) نیز می نامند. هم اکنون این نظریه به دلیل منطبق نبودن با قوانین فیزیک رد شده است درواقع نظریۀ حالت پایدار نظریه ای راجع به کیهان شناسی می باشد. این نظریه برخلاف نظریۀ بیگ بنگ (مهبانگ) است. نظریۀ حالت پایدار مدعی است که جهان برای همیشه وجود داشته و هرگز شروعی وجود نداشته است. دانشمندان فکر می کردند که مواد نو برای همیشه در حال شکل گیری بوده اند. این عمل فضای بین کهکشان ها را به هنگام گسترش پر کرده است. اکتشاف تشعشعات تابش زمینه ای ریز موج کیهانی، پایه های نظریۀ حالت پایدار را متزلزل ساخت. در ریاضیات، نظریه پایداری، پایداریِ پاسخ معادلاتِ دیفرانسیل و مسیر حالت سیستم‌های دینامیکی را تحت انحرافات کوچک از شرایط اولیه مورد بحث قرار می‌دهد. در حالت کلی یک قضیه پایدار است اگر انحرافی کوچک در فرضِ مسئله باعث انحرافی کوچک در نتیجه شود. باید توجه داشت که برای تعیین اندازهتغییرات نیاز به تعریفِ متری مشخص است که به عنوان مثال در معادلات دیفرانسیلِ معمولی، این متر می‌تواند نرمِ در نظر گرفته شود. در سیستم‌های دینامیکی، یک زیر مجموعه از فضای فاز پایدارِ لیاپانوف نامیده می‌شود اگر بتوان فاصله‌ای از نقطه تعادل یافت که با قرار دادنِ شرایط اولیه برای حالت‌های سیستم درون آن، حالت‌های سیستم برای زمان‌های بعد درون دیسکی با شعاعِ به اندازه دلخواه کوچک قرار گیرند. معیارهای مختلفی وجود دارد که به کمک آنها بتوان پایداری یا ناپایداریِ مجموعه نقاطی از فضای حالت سیستم را اثبات نمود. به عنوان مثال در نمایش فضای حالتِ سیستم‌های خطیِ تغییر ناپذیر با زمان، سؤال در مورد پایداریِ سیستم به مسئله‌ای در بر گیرنده مقادیر ویژه ماتریس‌ها تقلیل می‌یابد. روشی کلّی‌تر برای اثبات پایداری سیستم‌های دینامیکی، در بر گیرنده توابعِ لیاپانوف می‌باشد.