دانلود مقالات ISI درباره استرپتوکوک + ترجمه فارسی

استرپتوکوک Streptococcus جنس مهمی از باکتری‌های گرم مثبت است. این باکتری‌ها به شکل کروی (کوکسی یا کوکوس) هستند و تقسیم آن‌ها در یک محور منجر به تشکیل حالت زنجیره‌ای یا جفت خواهد شد. بنابراین، واژه استرپتوس به معنای زنجیره (رشته) به خوبی بیانگر اسم باکتری است. استرپتوکوک ها براساس قدرت همولیتیک خود به سه گروه تقسیم می گردند. استرپتوکوک ها یک شبانه روز بر روی آگار خون دار قرار داده می شوند. استرپتوکوک های بتاهمولیتیک گلبول های قرمز را به طور کامل لیز نموده و یک ناحیه شفاف همولیز را در حاشیه کلونی ایجاد می کنند. استرپتوکوک ها آلفا همولیتیک تنها تا حدی گلبول های قرمز را لیز نموده و یک تغییر رنگ متمایل به سبز در محیط ایجاد می کنند که کلونی را احاطه می کند. این ناحیه حاوی گلبول های لیز نشده و متابولیک های سبز رنگ هموگلوبین می باشد. استرپتوکوک های گاماهمولیتیک قادر به همولیز RBCها نبوده و لذا به کار بردن واژه ی همولیتیک برای آنها درست نمی باشد. واژه ی غیر همولیتیک non-hemolytic استرپتوکوک معمولاً برای اجتناب از سردرگمی استفاده می شود. استرپتوکوک ها همچنین می توانند براساس خصوصیات آنتی زنتیک کربوهیدارت C (که در دیواره سلولی یافت می شود) طبقه بندی می شوند. این آنتی ژن ها را آنتی ژن های لانسفید می نامند و به آنها نام های اختصاری (از A تا S) می دهند. از نظر تاریخی آنتی ژن های لانسفید به عنوان یک راه عمده برای افتراق بسیاری از استرپتوکوک ها استفاده می شده اند. اما انواع بسیار متفاوتی از استرپتوکوک ها وجود دارند که کمتر می توان با استفاده از آنتی ژن های لانسفید آنها را شناسایی کرد بلکه باید بیشتر به استفاده از ترکیبی از تست های مختلف نظیر الگوهای همولیز (آنچه که در بالا گفته شد)، ترکیب آنتی ژنیک (شامل لانسفید)، واکنش های بیوشیمیایی، خصوصیات رشد و مطالعات ژنتیکی اتکا کرد با وجود اینکه 30 گونه ی استر پتوکوکی وجود دارند تنها 5 تا از آنها به عنوان پاتوژن های انسانی مهم مطرح می باشند. 3 تا از این پاتوژن ها آنتی ژن لانسفید دارند که شامل گروه های لانسفید A،B،D هستند. دو گونه ی پاتوژن دیگر جنس استرپتوکوک فاقد این آنتی ژن هستند و بنابراین تنها توسط نام گونه ی خود شناخته می شوند: یکی استرپتوکوکوس های پنومونیه است و دیگری در حقیقت گروه بزرگی از استرپتوکوک ها را شامل می شود که به نام استرپتوکوکوسهای گروه ویدیدانس خوانده می شوند. استرپتوکوکوس های گروه A بتاهمولیتیک (همچنین به عنوان استرپتوکوکوس پیوژنز نیز خوانده می شوند. ) این ارگانیسم ها به علت دارا بودن آنتی ژن گروه A لانسفید و نیز قابلیت بتاهمولیتیک روی بلادآگار این چنین نامیده می شوند. این ها همچنین استرپتوکوکوس پیوژن (به معنای چرک زا) نیز گفته می شوند و عامل بیماری های گلو درد استرپتوکوکی، تب مخملکی، تب روماتیسمیو گلومرولونفدیت حاصله پس از عفونت استرپتوکوکی می باشند. درمان: استرپتوکوک‌ها در گذشته به آنتی بیوتیک‌های بتالاکتام مانند پنی سیلین حساس بودند اما امروزه مقاومت به آنتی بیوتیک در بین آنها افزایش یافته است، لذا برای درمان به ناچار از آنتی بیوتیک‌های جدید مانند وانکومایسین، کوآموکسی کلاو و سفالوسپورینهای نسل سوم و چهارم استفاده می‌شود.