دانلود مقالات ISI درباره هیپرتروفی قلبی + ترجمه فارسی

دو نوع بزرگی قلب وجود دارد. این دو نوع بزرگ شدن قلب گرچه معمولا به طور جداگانه روی می‌دهند، ولی ممکن است همزمان نیز اتفاق بیفتند: هایپروتروفی: هایپرتروفی مستلزم افزایش ضخامت عضله ی قلب است. دی لیشن: در دی لیشن، اندازه داخلی یکی از حفرات قلب افزایش می‌یابد. هایپرتروفی معمولا یکی از حفرات قلب را تحت تاثیر قرار می‌دهد، در حالی که دی لیشن بسته به علت ایجاد آن ممکن است در یک، دو، سه و یا همه حفره‌های قلبی رخ دهد. هایپرتروفی که در آن اندازه داخلی یکی از حفرات قلب افزایش می یابد و بسته به علت ایجاد آن ممکن است در یک، دو، یا همه حفر های قلبی رخ دهد. مهمترین علل ابتلا به این نوع بزرگی عضله قلب شرایطی هستند که مستقیما به عضله قلب آسیب می رسانند. انواع صدمه به قلب در نتیجه حمله قلبی، مصرف الکل و التهاب عضله قلب رخ می دهند. سایر عواملی که به عضله قلب آسیب می رسانند شامل برخی شیمی درمانی ها، تجمع آهن اضافی در بدن، مصرف کوکائین، مصرف برخی داروهای قدیمی برای درمان اسکیزوفرنی، مصرف بعضی از داروهای درمان ایدز، و قرار گرفتن در معرض فلزاتی همچون کبالت، سرب و جیوه هستند. افزایش اندازه قلب در افراد مختلف متغیر است و در برخی افراد نشانه ای ندارد. با شروع هایپرتروفی و افزایش نیاز به عملکرد قلب نشانه هایی به وجود می آیند. این علائم به قرار زیرند: تنگی نفس، فشار یا درد قفسه سینه، تپش قلب حالتی که قلب با سرعت بیشتر، قدرت فزاینده تر یا ضربان جهشی می تپد، تورم پا و زانو، سرگیجه یا احساس سبکی در سر، کاهش هشیاری در اشکال خفیف تر هایپرتروفی، نشانه ها ممکن است تنها در صورت فعالیت های ورزشی یا تلاش و تقلای زیاد روی دهد. در حالت های شدید ممکن است این علائم در هر زمان حتی به هنگام استراحت نیز ظاهر شود. دیگر بیماری های قلبی و ریوی و سایر بیماری ها نیز می توانند این نشانه ها را به همراه داشته باشند و لذا اختصاص به بزرگ شدن عضله قلب ندارند. تشخیص هایپرتروفی برای تشخیص بزرگی و گشادی قلب، در مرحله اول با عکسبرداری از قفسه سینه قابل تشخیص بوده و در مرحله بعدی از طریق نوار قلب و اکوی قلب تشخیص عارضه راحتتر صورت می‎گیرد. گاهی اوقات تشخیص این مشکل براساس یک تست بدنی که توسط پزشک یا دیگر مراقبان بهداشتی انجام می شود، صورت می گیرد. نشانه های یک بیمار یا سابقه پزشکی خانوادگی، فشار خون بالا، سوفل های قلبی خاص، ضربان شدید قلب، تورم پاها، یا صدای مایع در ریه ها می تواند به تشخیص کمک کند. عکسبرداری اشعه ایکس بزرگی اندازه قلب یا وجود مایع در ریه ها را نشان می دهد و الکتروکاردیوگرام اغلب امواجی را نشان می دهد که مشخصه هایپرتروفی بطن راست یا چپ است. در واقع الکتروکاردیوگرام برای تشخیص ورزشکاران جوان که دچار کاردیومیوپاتی هایپرتروفیک می شوند به کار می روند.