دانلود مقالات ISI درباره حالت برانگیخته + ترجمه فارسی

به طور کلی برانگیختگی یعنی افزایش انرژی یک سامانه نسبت به حالتی که کمترین انرژی ممکن را داراست. این مفهوم به طور خاص در مکانیک کوانتومی که در آن اتمها دارای حالت‌های کوانتومی و ترازهای انرژی هستند کاربرد دارد. در مکانیک کوانتومی حالت برانگیخته سیستم (اتم، مولکول یا هسته) یعنی هر حالت کوانتومی که انرژی آن بیشتر از انرژی حالت پایه باشد. حالت برانگیخته اتم: به حالتی گفته می‎شود که در آن الکترون‎ها در ترازهای انرژی بالاتر از تراز پایه قرار گرفته‎اند. این به معنای آن است که تمام الکترون‎ها در پایین‎ترین انرژی مدار خود به دور هسته حرکت نمی‎کنند. الکترون‎ها به ترازهایی تعلق دارند که انرژی آن ترازها برابر با انرژی الکترون باشد. گذار از حالت برانگیخته درصورتی رخ می‎دهد که الکترون با گسیل یک فوتون به حالت پایه منتقل شود که نتیجه آن تولید یک موج الکترومغناطیس است. فاصله متوسط بین هسته‎ها نسبت به حالت پایه بزرگتر است. الکترون هایی که در تراز برانگیخته هستند تمایل دارند که با آزاد کردن انرژی به ترازهای برانگیخته پایین‎تر و یا به حالت پایه منتقل شوند. طول عمر تراز برانگیخته بسیار کوتاه است. این بدان معنی است که الکترون‎ها تمایل دارند سریعتر انرژی از دست بدهند تا انرژی جذب کنند. حالت برانگیخته نسبت به تراز پایه انرژی بالاتری داشته و از پایداری کمتری برخوردار است. کوانتای انرژی بصورت یک فوتون آزاد می‎شود. برای یک اتم تعدادی تراز برانگیخته وجود دارد. نزدیکترین آنها به هسته "اولین تراز برانگیخته" نام دارد که نسبت به بقیه ترازهای برانگیخته انرژی کمتری دارد. تراز بعدی "دومین تراز برانگیخته" نام دارد و به همین ترتیب. طول عمر سیستم در حالت برانگیخته کوتاه است. به طور لحظه‌ای یا با ساطع کردن یک فوتون یا فونون سیستم انرژی اضافی خود را آزاد می‌کند و به حالتی با انرژی پایین‌تر یا حالت پایه برمی‌گردد. اگر طول عمر این حالتهای برانگیخته زیاد باشد به آنها شبه‌پایدار می‌گویند. ایزومرهای هسته‌ای با طول عمر زیاد و همچنین حالت اکسیژن یگانه مثالهایی از این حالتهای شبه‌پایدار هستند.