دانلود مقالات ISI درباره گلوکوکورتیکوئیدها + ترجمه فارسی

گلوکوکورتیکوئیدها (به انگلیسی: glucocorticoids) به گروهی از استروئیدها [مانند کورتیزول (۲۱ کربنه)] گفته می‌شود که در بخش قشری غده فوق کلیوی ساخته می‌شوند. استروئیدها ترکیبات چربی با چهار حلقه کربنی هستند. کورتیزول یا هیدروکورتیزون مهمترین گلوکوکورتیکوئید بدن است. تفاوت اصلی گلوکوکورتیکوئیدها با سایر کورتیکواستروئیدها در رسپتورهای اختصاصیشان و تاثیراتشان بر بدن است. گلوکوکورتیکوئیدها نقشهای مختلفی در بدن٬ از جمله کاهش التهاب، تخفیف واکنش‌های ایمنی، تاثیر بر متابولیسم و افزایش قند خون دارند. افزایش یا اختلال در ترشح گلوکوکورتیکوئید در بیماریهای مختلفی مانند سندرم کوشینگ و بیماری آدیسون نقش دارد. گلوکوکورتیکوئیدها ترکیباتى فارماکولوژیک هستند که در انواع مختلفى از اختلالات نظیر آسم، آرتریت روماتوئید و پسوریازیس مصرف مى‌شوند. باید عوارض تقریباً خاص گلوکوکورتیکوئیدها (افزایش وزن، هیپرتانسیون، ظاهر شبه کوشینگ، دیابت قندی، استئوپوروز، میوپاتی، افزایش فشار داخل چشمی، نکروز ایسکمیک استخوان، عفونت و هیپرکلسترولمی) را در مقابل فواید درمانى آن سنجید. با انتخاب دقیق فرآورده‌هاى استروئیدى (جدول - فرآورده‌هاى گلوکوکورتیکوئیدى -)، مصرف یک روز در میان غیرپیوسته، در صورت امکان مصرف استروئیدهاى موضعى مثل استنشاقی، اینترانازال یا پوستى و مصرف معقولانه داروهاى غیر استروئیدى مى‌توان این عوارض جانبى را کاهش داد. بهتر است بیماران را قبل از شروع گلوکوکورتیکوئید از نظر خطر عوارض ارزیابى کرد (جدول - چک‌لیست قبل از تجویز گلوکوکورتیکوئید با دوز فارماکولوژیک -). از آنجائى‌که ممکن است مصرف گلوکوکورتیکوئید اگزوژن موجب آتروفى غده آدرنال گردد در مواقع استرس ممکن است به دوزهاى بالاترى نیاز گردد. به‌علاوه در درمان طولانى‌مدت به دو منظور باید گلوکوکورتیکوئید را به‌طور تدریجى قطع کرد: اجازه دادن به محور هیپوفیز - آدرنال براى برگش به حالت اولیه آن و اجتناب از شعله‌ور شدن بیمارى زمینه‌ای.