دانلود مقالات ISI درباره گرانیت، سنگ خارا + ترجمه فارسی

گرانیت سنگ آذرین رنگ روشنی است که دانه‌های آن به قدری بزرگ هستند که می‌توان با چشم غیرمسلح آن‌ها را مشاهده کرد (برخی سنگ‌ها به قدری ریزدانه‌اند که هیچ دانه‌ای نمی‌توان در آن‌ها با چشم دید). گرانیت به واسطه تبلور آرام مواد مذاب (ماگما) در زیر زمین تشکیل می‌شود. سنگ گرانیت عمدتاً از کوارتز و فلدسپار و به مقدار خیلی کمتر از میکا (طلق)، آمفیبول و کانی‌های دیگر تشکیل شده است. این ترکیب کانی‌ها معمولاً موجب رنگ قرمز، صورتی، خاکستری یا سفید می‌شود (کوارتزو طلق سفید دانه‌های سفید رنگ و فلدسپار دانه‌های صورتی رنگ)، و کانی‌های تیره مانند طلق سیاه (بیوتیت) بخش تیره سنگ را تشکیل می‌دهند که در تمام سنگ قابل‌مشاهده‌اند. گرانیت شناخته‌شده ترین سنگ آذرین است. بسیاری از مردم سنگ گرانیت را می‌شناسند چون متداول‌ترین سنگ یافت شده در سطح زمین بوده و برای ساخت بسیاری از اشیا در زندگی روزمره از آن استفاده می‌شود از جمله روی کابینت‌ها و پیشخوان، کف پوش، سنگفرش، جدول، پله، نمای ساختمان و سنگ قبر و یادبود. به خصوص اگر در شهر زندگی می‌کنید در اطراف خود مصارف مختلف گرانیت را مشاهده می‌کنید. بخش مهمی از پوسته قاره ای زمین از گرانیت تشکیل یافته و علاوه بر آن، می توان گفت از فراوان ترین سنگ های آذرین درونی است و حدود ۹۵% از سنگ های آذرین درونی و ۷۰% از کل سنگ های آذرین سطح زمین را تشکیل می دهند. بیش از ۲۰% کوارتز داشته و کانی های اصلی آن کوارتز، فلدسپات آلکالن و پلاژیوکلاز است. در ترکیب شیمیایی گرانیت ها سیلیسیوم و آلومینیوم عناصر اصلی اند (حدود ۸۵%) و ۱۵% بقیه هم شامل عناصری مانند سدیم، پتاسیم، کلسیم، آهن و منیزیم و تیتان است که به صورت سیلیکات های مختلف در ساختمان کانی های آن شرکت دارند. بر اساس رده بندی اشتریکایزن که براساس ترکیب کانی شناسی می باشد. بافت سنگ ها گرانیتی دانه ای بوده و اندازه متوسط تا درشت است و نیمه شکل دار هستند. گاهی بافت پورفیریک در گرانیت ها با حضور بلورهای درشت از جنس فلدسپات پتاسیم دار دیده می شود. گاهی بلور های کوارتز بصورت کرمی شکل در بین فضاهای کوچک موجود در پلاژیوکلازها رشد می کنند که بافت میرمکیتی گفته می شود. کانی های فرعی مثل آپاتیت و اسفن بسیار ریزدانه در بافت گرانیت ها قابل مشاهده هستند. گرانیت ها دارای ساخت بلوکی، توده ای، قلوه ای هستند. شاخص ترین بافت گرانیت، بافت گرانولار است که به صورت دانه-ای ریز تا دانه ای درشت دیده می شود. همچنین گرانیت دارای بافت آپلیتی نیز می باشد. بافت پگماتیتی، نوعی بافت در سنگ‌های آذرین درونی به‌خصوص گرانیت‌ها است که در آن دانه‌های تشکیل ‌دهنده سنگ ‌بزرگ هستند، مانند گرانیت‌های همدان. بیشتر گرانیت ها سخت و چگال هستند و به این ترتیب جزو مصالح با دوام ساختمانی قرار می گیرند. در برابر نفوذ آب و اثر ضربه مقاومند و محیط های صنعتی را به خوبی تحمل می نمایند. سطح گرانیت بر اثر حرارت و تفاوت ضریب انبساط و انقباض بین اجزای کریستالی مختلف آن به صورت سوخته در می آید. استفاده تلفیقی از گرانیت صیقلی و سوخته در ساختمان به علت تضاد، زیبایی جالبی پدید می آورد. در ایران معادن بسیاری وجود دارد که سنگ های گرانیت با رنگ های مختلف از آنها استخراج می شوند. سنگ گرانیت به علت هزینه سنگین استخراج، برش و صیقل، نسبتاًگران است به همین دلیل بیشتر در نمای ساختمان های مهم به کار برده می شود. از این سنگ برای کف سازی، پیاده روسازی و راه سازی نیز استفاده می گردد. از گرانیت در ایران به دلیل دارا بودن منابع کافی به مقدار زیاد استفاده می شود. در ایران معادن بسیاری وجود دارد که سنگ های گرانیت با رنگ های مختلف از آنها استخراج می شوند. سنگ گرانیت به علت هزینه سنگین استخراج، برش و صیقل، نسبتاًگران است. به دلیل خاصیت رادیو اکتیو سنگ گرانیت، استفاده از این سنگ را در محیط های دارای تشعشع های x و گاما و میدان های مغناطیسی قوی، مواد شیمیایی قوی، مناسب نمی باشد. در آزمایشگاه ها این سنگ امواج رادیو اکتیو از خود ساطع نموده و بصورت دوره ای و به شکل منحنی های سینوسی در دوره زمانی خاص هر عنصر اشعه ساطع و باعث آلودگی های خاص و بیماری های سرطانی می شود. انواع گرانیتهای غیرجاذب روغن برای نصب در آشپزخانه مناسب هستند.