دانلود مقالات ISI درباره استحکام کششی + ترجمه فارسی

استحکام کششی (Tensile Strength) یا استحکام نهایی کششی (UTS)، برابر با بار حداکثر تقسیم بر سطح مقطع اولیه نمونه است. در میان نتایج تست کشش به استحکام کششی بیشترین توجه می ‌شود، ولی در واقع اهمیت آن از استحکام فلز کم تر است. استحکام کششی فلزات نرم، حداکثر باری است که هر فلز می ‌تواند تحت شرایط بسیار محدود بارگذاری یک بعدی در برابر آن پایداری کند. این مقدار با استحکام مفید فلز که معمولا تحت شرایط پیچیده‌ تر تنش برقرار است، رابطه زیادی ندارد. سال‌ های زیاد رسم بر این بود که استحکام قطعات را همان استحکام کششی ضرب در ضریب اطمینان در نظر بگیرند. شیوه برخورد منطقی‌ تر برای طراحی ایستای فلزات نرم بر مبنای استحکام تسلیم استوار است. به هر حال، به دلیل تجربه طولانی در استفاده از استحکام کششی برای تعیین استحکام مواد، این استحکام خصیصه‌ای آشنا بوده و مشخصه بسیار مفید ماده است که مانند ترکیب شیمیایی برای تعیین مشخصات فلز یا آلیاژ عمل می ‌کند. علاوه بر این، چون تعیین استحکام کششی، ساده و قابل تکرار است، برای مقاصدی چون شناخت خصوصیات و کنترل کیفیت محصول مفید است. روابط تجربی به‌دست آمده بین استحکام کششی و خواصی مانند استحکام خستگی و سختی، روابط بسیار مفیدی هستند. در مواد ترد، استحکام کششی معیار با ارزشی برای طراحی است. استحکام کششی ( Tensile strength _ TS ) بر حسب MPa یا ksi بالاترین تنش برای یک ماده در منحنی تنش-کرنش مهندسی به دست آمده برای آن ماده از آزمون کشش است. در بیشتر مواد فلزی، تغییر شکل کشسان ( الاستیک ) تنها تا محدوده کرنش های در حدود 005/0 یا 5/0 درصد وجود دارد. با تغییر شکل ماده در حد بالاتر از این نقطه، دیگر تنش با کرنش متناسب نخواهد بود یعنی قانون هوک دیگر صحت ندارد و تغییر شکل پایدار و دایمی یا تغییر شکل مومسان ( Plastic deformation ) روی خواهد داد. در بیشتر فلزات، انتقال از حالت کشسان به مومسان تدریجی صورت می­گیرد. مقاومت کششی نهایی یا مقاومت کششی یا کشش نهایی عبارت است از بیشینهٔ تنشی که یک جسم در هنگام کشیده شدن از طرفین، تا قبل از این که مقطع نمونه، به صورت قابل توجهی باریک شود، می‌تواند تحمل کند. مقاومت کششی، متضاد مقاومت فشاری بوده و مقادیرشان نیز ممکن است کاملا متفاوت باشد. مقاومت کششی نهایی با استفاده از نتایج آزمایش کشش و ثبت میزان تنش و کرنش نمونه مورد آزمایش به دست می‌آید. بالاترین نقطهٔ نمودار تنش-کرنش، همان مقاومت کششی است. میزان مقاومت کششی یک نمونه، به اندازهٔ آن بستگی ندارد. اگرچه به عوامل دیگری همچون آمادگی نمونه، سطح نمونه و دمای محیط آزمایش و نمونه ارتباط دارد. مقاومت کششی در طراحی اعضای شکل‌پذیر کمتر کاربرد دارد؛ اما در اعضای شکننده از اهمیت بالایی برخوردار است. مقاومت‌های کششی مواد و مصالح رایجی همچون آلیاژها، مواد کامپوزیتی، سرامیک و مواد پلاستیکی و چوبی جدول‌بندی شده‌اند. مقاومت کششی همانند تنش تعریف می‌شود که یکای اندازه‌گیری آن برحسب نیرو بر واحد سطح است. در مورد بعضی از مواد غیرهمگن (و اجزای مونتاژشده) نیز با یکای نیرو یا نیرو در واحد عرض گزارش می‌شود. در سامانه یکاهای SI هم از پاسکال (Pa) که معادل نیوتون بر متر مربع (N/m²) است استفاده می‌کنند. واحد رایج دیگر نیز پوند-نیرو بر اینچ مربع (lbf/in² یا psi) یا کیلوپوند بر اینچ مربع که برابر ۱۰۰۰ psi است، می‌باشد. در هنگام اندازه‌گیری مقاومت کششی، معمولا برای راحتی از کیلوپوند بر اینچ مربع استفاده می‌گردد.