دانلود مقالات ISI درباره اینترفرون + ترجمه فارسی

اینترفرون(به انگلیسی: interferon) نوعی از پروتئین‌ها هستند که سلول‌های میزبان آلوده به ویروس را آزاد ساخته و موجب تحریک سیستم ایمنی و افزایش مقاومت بدن می‌شوند. اینترفرون‌ها از دسته سایتوکاین ها می‌باشد. در سال ۱۹۵۷ پژوهشگران انگلیسی مولکول‌هایی بنام اینترفرون را در بدن کشف کردند که با مقاوم ساختن سلول به حمله ویروسی، می‌توانند علیه آنها وارد عمل شوند. اینترفرون‌ها به خصوص در برابر عفونت‌های ویروسی مقاومت می‌بخشند و در واکنش‌های ایمنی طبیعی بدن، حتی در غیاب ویروس‌ها (مثلاً در سرطان) شرکت دارند. حداقل ده نوع متفاوت از اینترفرون‌ها در پستانداران کشف شده که هفت نوع از آنها در انسان شناسایی شده‌اند. اینترفرون‌های انسانی در سه تیپ طبقه‌بندی می‌شوند. تیپ یک برحسب اثر ضد ویروسی، ضد رشد و فعال سازی سلول کشنده طبیعی به اینترفرون‌های IFN-α و IFN-β، IFN-ω تقسیم بندی می‌شود. از تیپ دو IFN-γ و از تیپ سه IFNLR۱ قابل ذکرند. این پروتئین‌ها توسط لوکوسیت‌ها، لنفوسیت‌ها، فیبروبلاست‌ها و سایر سلولهای سیستم ایمنی تولید می‌شوند. اینترفرون‌ها موجب تحریک سیستم ایمنی و افزایش مقاومت بدن در برابر عوامل بیماری‌زا می‌شوند. برخی موجب فعال شدن سلولهای ایمنی مانند سلولهای کشنده طبیعی و ماکروفاژها می‌شوند. یا با ارایه آنتی ژن عوامل بیماری‌زا به لنفوسیتهایT موجب بهتر شناخته شدن آنها و تشدید پاسخ ایمنی می‌شوند. همچنین مقاومت سلول های سالم به ویروس ها را افزایش می‌دهند. اینترفرون ها در ایجاد برخی از علایم بیماری های عفونی مانند احساس خستگی و تب نیز نقش دارند. اینترفرون نوع 1زیرگروه بزرگی از اینترفرون‌ها هستند که به تنظیم فعالیت دستگاه ایمنی بدن کمک می‌کنند. اینترفرون‌ها به «گیرنده اینترفرون» متصل می‌شوند. تمامی اینترفرون‌های نوع ۱ به یک گیرنده خاص در سطح سلول متصل می‌شوند که بدان «گیرنده اینترفرون-آلفا» می‌گویند و به دو زیرگروهِ IFNAR1 و IFNAR2 تقسیم می‌شوند. اینترفرون‌های نوع۱ در تمامی پستانداران یافت می‌شود و هومولوگ‌های آن در پرندگان، خزندگان، دوزیستان و ماهی‌ها نیز وجود دارد. اینترفرون نوع ۲ زیرگروه از خانواده اینترفرون‌هاست که تنها یک عضو دارد: اینترفرون گاما (IFN-γ). فرم بالغ این اینترفرون، یک هومودایمر غیرموازی است که به «گیرنده اینترفرون گاما» (IFNGR) متصل می‌شود. این گیرنده از دو زیرواحد ساختمانی به نام‌های «IFNGR1» و «IFNGR2» تشکیل شده‌است. اینترفرون گاما در تنظیم پاسخ‌های سیستم ایمنی و التهاب نقش دارد. در انسان تنها یک نوع اینترفرون گاما وجود دارد و آن هم توسط سلول کشنده طبیعی و لنفوسیت تی ترشح می‌شود. اینترفرون گاما تاحدودی فعالیت ضد ویروسی و ضد سرطانی هم دارد، اما این دو خاصیت اخیرش، چندان قوی نیستند. با این‌حال، اینترفرون گاما، فعالیت اینترون‌های نوع ۱ را تشدید می‌کند. لنفوسیت‌های تی کمک‌کننده نوع ۱ (Th1) با ترشح اینترفرون گاما، گلبول‌های سفید را به ناحیه عفونت جلب می‌کنند و باعث بروز التهاب می‌شوند. این اینترفرون همچنین ماکروفاژها را فعال می‌کند و کشته‌شدن باکتری‌های به‌دام‌افتاده را سبب می‌شود. اینترفرون گامای آزادشده از لنفوسیت‌های تی کمک‌کننده نوع ۱ (Th1) در تنظیم پاسخ ایمنی توسط لنفوسیت‌های تی کمک‌کننده نوع ۲ (Th2) هم نقش دارد. به‌دلیل نقش مهم این اینترفرون در دستگاه ایمنی، تولید آن ممکن است گاهی منجر به بروز بیماری خودایمنی شود. هومولوگ‌های اینترفرون گاما در ماهی‌های متعلق به فرورده پیوسته‌استخوانان، پرندگان و قورباغه‌ها هم وجود دارد. در نتیجه به عنوانِ مثال، ماهیان استخوانی و چهاراندامان نیز احتمالاً ژن کدکننده اینترفرون گاما را دارا هستند.