دانلود مقالات ISI درباره کائولینیت + ترجمه فارسی

کائولینیت (Kaolinite) با فرمول شیمیایی Al2Si2O5(OH)4 یک کانی رسی است و در گروه کانی‌های صنعتی قرار دارد. کانی‌های مشابه کائولینیت، شامل ایلیت، هالویزیت و دیکتیت، توسط اشعهٔ X و پاسخ‌های شیمیایی از آن قابل تفکیک می‌باشد. این کانی را می‌توان به فراوانی در آلمان، چک‌واسلواکی، انگلستان، فرانسه و چین یافت. به لحاظ تئوریک دارای 54/46 درصد سیلیکا (SiO2)، 5/39 درصد اکسید آلومینیم (Al2O3) و 96/13 درصد آب است. تنها دو سوم موقعیت‌های اکتاهدرال توسط اتمهای آلومینیم پر شده است. اتم‌های آلومینیم توسط چهار اکسیژن و هشت هیدروکسیل احاطه شده است. در جدول 1 توزیع بار الکتریکی در هر واحد ساختمانی موجود در لایه‌های کائولینیت نشان داده شد. بار الکتریکی در واحدهای ساختمانی رس‌های گروه کائولین متوازن است. کانی‌های مربوطه را اصطلاحاً رسی‌های 1: 1 می‌نامند که در آنها ورقه‌های چهار وجهی و هشت وجهی در جهت محورهای a- و b- بی وقفه ادامه می‌یابد و این در حالی است که در جهت محور c- این لایه‌ها به صورت یک در میان بر روی هم پشته می‌شوند. تفاوت بین کانی‌های گروه کائولین بستگی به روش پشته شدن لایه‌ها بر روی هم دارد. ضخامت هر یک از این لایه‌ها برابر 13/7 آنگستروم است. برای مثال «دیکیت» دارای دو لایه واحد و در «ناکریت» شش لایه واحد دارند و «هالوی‌سیت» به دو شکل است: هیدراته و غیرهیدراته. در هالوی‌سیت هیدراته یک لایه از مولکول‌های آب بین لایه‌ها وجود دارد که ضخامت آن برابر 10 آنگستروم است (تصویر 3) در حالی که در نوع دهیدراته آن، ضخامت بین لایه‌ها برابر 2/7 آنگستروم است. شکل هالوی‌سیت معمولا به صورت لوله‌های طویل شده است در حالی که شکل فیزیکی کائولینیت به صورت صفحات و پشته‌های شش وجهی است. خاک‌هایی که دارای کائولینیت زیادی هستند اصطلاحاً رس چینی یا کائولین نام دارند. کائولین نام یکی از استان‌های کشور چین است که مقادیر قابل ملاحظه‌ای از این نوع خاک را دارد. کائولینیت ماده اصلی ظروف چینی و خاک سفید و نرمی است که از هوادهی شیمیایی کانی‌های سیلیکات آلومینیوم همچون فلدسپار به ویژه در آب و هوای گرم و مرطوب مثل جنگل‌های حاره‌ای بوجود می‌آید. هر چه به سمت مناطق خنک‌تر و خشک‌تر می‌رویم کائولینیت کم می‌شود و در عوض نسبت کانی‌های رسی همچون ایلیت (در هوای سردتر) و یا اسمکتیت (در هوای خشک‌تر) افزایش می‌یابد. در برخی مناطق دنیا آلودگی با اکسید آهن باعث شده است که رنگ این کانی‌ها به قرمز متمایل شود. کائولینیت را در سرامیک‌سازی، طب،‌ افزودنی‌های خوراکی، خمیر دندان و مواد لامپ‌های مهتابی و مواد آرایشی بکار می‌برند. کائولینیت دارای ظرفیت چروک-تورم و نیز ظرفیت تبادل کاتیونی اندک (1 تا 15 میلی‌اکی‌والان در 100 گرم) است و به راحتی و با سرعت و با مقدار اندکی آب اشباع شده و خمیر ایجاد میکند. خمیر کائولینیت بعد از پختن در 530 درجه سانتی‌گراد، حالت سفتی پیدا می‌کند. از این خاصیت برای تولید «ظروف چینی» استفاده می‌شود. اگرچه غیر از کائولینیت مواد و خاک‌های دیگری نیز به آن افزوده میشود. کائولینیت به دلیل ساختار ساده و بدون بار الکتریکی خود، دارای ظرفیت جذب آب بالایی نیست، قدرت تبادل کاتیونی ندارد و قادر به ایجاد سوسپانسیون در غلظت‌های کم نیست. به همین دلیل کارایی چندانی در جیره غذایی طیور ندارد. با این وجود رس‌های کائولین را می‌توان برای افزایش راندمان انرژی جیره بکار برد، بدون اینکه در جهت افزایش رشد و بهبود کیفیت لاشه جوجه‌ها از آن انتنظاری برود. هر چه ذرات کائولین ریزتر باشد بهتر است. کائولین خوب، انرژی هر گرم غذا را به اندازه دو کالری افزایش می‌دهد. دلیل آن کاهش سرعت عبور مواد از دستگاه گوارش است.