دانلود مقالات ISI درباره آلیاژ منیزیم + ترجمه فارسی

آلیاژ منیزیم(به انگلیسی: Magnesium alloy) ترکیبات منیزیم با دیگر فلزات (که آلیاژ نامیده می‌شود) است که شامل آلومینیوم، زینک، منگنز، سیلیکون، مس، عنصرهای خاکی کمیاب معروف به Rare Earth و زیرکونیم می‌باشد. منیزیم سبک‌ترین فلز ساختاری است و آلیاژهای آن معمولاً کمترین وزن را بین آلیاژهای صنعتی دارند. آلیاژهای منیزیم یک ساختار شبکه شش ضلعی(دستگاه بلوری هگزاگونال) دارد، که روی خواص بنیادی این آلیاژها تأثیر می‌گذارد. تغییر شکل پلاستیک در شبکه شش ضلعی پیچیده‌تر از فلزات دارای شبکه‌های مکعبی مانند آلومینیوم، مس و فولاد است؛ بنابراین، آلیاژهای منیزیم معمولاً به عنوان آلیاژهای ریخته‌گری استفاده می‌شود همچنین تحقیقات راجع به این آلیاژها از سال ۲۰۰۳ وسیع تر شده است. نسبت مقاومت به وزن آلیاژهای رسوب سختی منیزیم با مستحکم‌ترین آلیاژهای آلومینیوم یا با فولادهای آلیاژی قابل مقایسه می‌باشد. آلیاژهای منیزیم چگالی کمتر، قابلیت تحمل بار بر واحد وزن بیشتر و مدول خاص بالاتری دارند. آلیاژهای منیزیم عموماً در مواردی که نیاز به استحکام زیاد نمی‌باشد یا در مواردی که وزن کم و شکل پذیری مناسب مد نظر باشند عموماً مورد استفاده قرا می‌گیرند. برخی آلیاژهای منیزیم برای کاربرد در بدنه هواپیما یا قطعاتی که با سرعت در حال چرخش و رفت و برگشت در ماشین آلات می‌باشند به صورت پیچیده‌ای ریختگری می‌شوند. استحکام آلیاژهای منیزیم در دماهای تا حدودی بالا کاهش می‌یابد؛ بطوریکه دماهای بالاتر از ۲۰۰ درجه فارنهایت (۹۳ درجه سانتی گراد) باعث کاهش قابل توجهی در عملکرد آلیاژ منیزیم می‌شود. علی رغم ماهیت واکنش پذیر فلز، منیزیم و آلیاژهای آن دارای مقاومت خوب در برابر خوردگی می‌باشند. نرخ خوردگی بسیار کند می‌باشد. اما غوطه وری آلیاژ منیزیم در آب نمک باعث خوردگی شدید می‌شود، با این حال آلیاژهای کار شده منیزیم به دلیل وجود تخلل کمتر و حضور نیکل و کرم در ترکیب خود دارای مقاومت به خوردگی بالاتری در آب نمک می‌باشند. خوردگی ممکن است حتی در محیط‌هایی که کمتر محافظت شده‌اند و هوا جریان دارد یا بارندگی اتفاق میفتد نیز رخ دهد. قطعات آلیاژ منیزیم به جز محیط‌های خورنده ضعیف، عموماً رنگ می‌شوند. برای اطمینان از چسبندگی مناسب رنگ، قطعات به وسیله سایش، سنگ زنیو شستشو با اسید دی کرومات تمیز می‌شوند و سپس رنگ می‌شوند. مشکلات فنی حذف ناخالصی کلرید از قطعات ساخته شده، پیشرفت و توسعه این آلیاژ را با تأخیر روبرو ساخت. با یافتن راه حل نهایی حذف کلراید، راه برای کشف و بهره‌برداری از آلیاژهای جدید روشن شد و الزام استفاده از این آلیاژ در سیستم‌های هوا و فضا و سیستم‌های دفاعی الزامی شد. وزن مخصوص کم با استحکام بالا از مزایای خاص منیزیم می‌باشد. دانسیته کم منیزیم (تقریباً ۱۸۰۰ کیلوگرم بر متر مکعب) نسبت به آلومینیوم آلومینیوم (حدود ۲۸۰۰ کیلوگرم / متر مکعب) از خواص منحصر به فرد منیزیم می‌باشد. البته شایان ذکر است که خواص مکانیکی آلیاژهای منیزیم، در مقایسه با آلیاژهای آلومینیوم پایین‌تر می‌باشد. عناصر گادولینیوم و ایتریم به پیر سختیو مقاومت در دمای بالای آلیاژ منیزیم کمک می‌کنند. نسبتهای مولی گادولونیوم به ایتریوم حدود ۰: ۱، ۱: ۱، ۳: ۱ و ۱: ۰ با یک مقدار ثابت ۲٫۷۵ درصد مولی در آلیاژهای منیزیم مورد بررسی قرار گرفت. همه آلیاژهای بررسی شده نشان از پدیده پیر سختی قابل توجه فاز رسوب سخت شونده β با ساختار بلوری DO19 و فاز β با ساختار بلوری BCO حتی در دماهای پیر سازی بالاتر از ۲۰۰ درجه سانتی گراد داشتند. هر دو رسوب در پیک نمونه‌های پیر سختی شده مشاهده شد. رسوبات حاصل از پیر سختی بسیار ریز بوده و با افزایش مقدار گادولونیوم افزایش می‌یابند که باعث افزایش پیک سختی، استحکام کششی و تنش تسلیم شده اما تغییرات طول را کاهش می‌دهد. از سوی دیگر، مقدار بیشتر ایتریم تغییرات طول را افزایش و استحکام را کاهش می‌دهد. این آلیاژها اغلب حاوی (8-9)% آلومینیوم هستند، که مقدار کمی روی جهت افزایش خواص کششی و مقداری هم منگنز ( به عنوان مثال 0. 3% ) برای افزایش مقاومت به خوردگی به آلیاژ اضافه می شود. در آلیاژهای بیش از 2% آلومینیوم در شرایط ریختگی فاز b-Mg17Al12 که بعضا Mg4Al3 نامیده می شود، ظاهر می گردد که با افزایش آلومینیوم این فاز در اطراف مرز دانه ها تشکیل می شود و بالای 8% آلومینیوم، شکل پذیری به سرعت کم می شود. آنیل کردن آلیاژ منیزیم – آلومینیوم در دمای 420 درجه ی سانتیگراد موجب انحلال مجدد جز سلولی و تمام یا قسمتی از فاز b در امتداد مرز دانه ها شده که موجب استحکام بخشی در اثر محلول جامد می شود و شکل پذیری آلیاژ افزایش می یابد. افزودن روی به آلیاژ منیزیم – آلومینیوم باعث افزایش استحکام می گردد ولی به علت افزایش احتمال ترک خوردگی در طی انجماد استفاده از روی محدود می باشد. در مواردی که نیاز به چقرمگی شکست و شکل پذیری بیشتر باشد