دانلود مقالات ISI درباره آلیاژسازی مکانیکی + ترجمه فارسی

آلیاژسازی مکانیکی( به انگلیسی: Mechanical Alloying) روشی برای فرآوری آلیاژهای پودری است که امکان تهیه مواد همگن از مخلوط پودری عناصر سازنده را فراهم می‌کند. در این فرایند، انرژی بصورت مکانیکی از طریق ضربه به پودرهای در تماس با یکدیگر وارد می‌شود. برخوردهای نامنظم منجر به تغییرشکل پلاستیک ذرات و اتصال آنها توسط جوش‌سرد به یکدیگر می‌شود. این مکانیزم منجر به ایجاد ساختار لایه‌ای از عناصر اولیه می‌شود. با ادامهٔ فرایند، تغییر شکل پلاستیک بیش از حد منجر به شکست ذرات می‌شود که با تکرار جوش‌سرد و شکست، ساختار لایه‌ای به یک ساختار همگن تبدیل می‌شود. معمولا آلودگی ناشی از مواد اولیه به صورت عنصر جانشینی و یا بین‌نشینی است، این در حالی است که آلودگی وارد شده از آسیاب اساسا عنصر بین‌نشینی و آلودگی حاصل از اتمسفر آسیاب‌کاری عمدتا به صورت عنصر جانشینی است آلیاژکاری و آلیاژسازی مکانیکی به طور خاص برای اولین بار در دهه ۷۰ میلادی جهت تولید آلیاژهای مقاوم شده با ذرات پراکنده اکسیدی با قابلیت کار در دمای بالا مانند صنایع هوافضا مطرح شد، از آن به بعد تحقیقات گسترده‌ای در زمینه تولید مواد پیشرفته مانند آلیاژهای غیربلوری با استفاده از این روش صورت گرفت و زمینه‌ای نوین در مهندسی و علم مواد پدید آمد. قابلیت‌های منحصربه‌فرد این روش مانند انجام واکنش‌ها در حالت جامد، هزینه پایین عملیاتی نسبت به سایر روش‌های موجود، تهیه نانوپودرهای آلیاژی و ترکیباتی که تولید آنها با روش‌های متداول ذوب و ریخته‌گری مشکل و یا غیرممکن است به همراه خواص مکانیکی ویژه محصول تهیه شده، سبب توسعه و گسترش روزافزون آن شده است. به‌گونه‌ای که امروزه از این فرآیند برای تولید آلیاژهای مختلف تعادلی و غیرتعادلی مانند فازهای بلوری، شبه‌بلوری، غیربلوری، نانوبلوری و مواد کامپوزیتی استفاده می‌شود. امروزه آلیاژسازی مکانیکی به روشی متداول جهت ساخت گستره وسیعی از نانوذرات تبدیل شده است. از جمله مزایای این روش می‌توان به سهولت فرآیند تولید، همراه با تعداد مراحل عملیاتی کم، عدم استفاده از مواد پایدار کننده و حلال‌های گرانقیمت، امکان تولید مقدار زیاد محصول و رعایت مسائل زیست محیطی اشاره نمود. این ویژگی‌ها باعث شده تا آلیاژسازی به عنوان روشی ممتاز مورد توجه قرار گیرد. تقاضای روزافزون، جهت دستیابی به مواد سبک‌تر، مستحکم‌تر، سخت‌تر و دارای خواص ویژه در دمای بالاتر؛ منجر به ارائه و طراحی موادی با قابلیت‌های ویژه شده است. در این بین فرآیند آلیاژسازی مکانیکی، که یکی از روش‌های تولید مواد پیشرفته می‌باشد، توجه تعداد زیادی از محققین را به خود جلب نموده است. عملیات آسیابکاری به عنوان فرآیند مقدماتی آلیاژسازی مکانیکی به شکستن و خردایش مواد درشت به ابعاد ریز اطلاق می‌شود. بیش از چهار دهه است که از آسیای گلوله‌ای به عنوان روشی استاندارد به منظور کاهش ابعاد ذرات در زمینه‌های کانه‌آرایی و متالورژی پودر استفاده ‌شده است. این در حالی است که امروزه از روش آسیابکاری جهت اهداف مهم‌تری یعنی تهیه مواد با خواص فیزیکی و مکانیکی مطلوب‌تر و در واقع مواد جدید مهندسی استفاده می‌شود. روش آلیاژسازی مکانیکی و روش انجماد سریع دو فرایندی هستند که شباهت های زیادی به یکدیگر دارند. ویژگی های تکنیک آلیاژسازی مکانیکی 1 توزیع مناسب ذرات فاز ثانویه ( معمولا اکسیدها) 2 اصلاح اندازه دانه به سمت محدود نانو 3 تولید فازهای بلوری و شبه بلوری جدید 4 توسعه فازهای آمورف 5 امکان تولید آلیاژ هایی که به روش های دیگر نمی توان تولید نمود 6 انجام واکنش های شیمیایی در دماهای پایین.