دانلود مقالات ISI درباره میاستنی گراویس + ترجمه فارسی

میاستنی گراویس (MG) در اثر نارسایی انتقال عصبی عضلانی بواسطه آنتی بادی های خودی ایجاد می شود. درحدود 80 تا 90% از بیماران مبتلا به MGعمومی (General) آنتی بادی های خودی برعلیه گیرنده های نیکوتینی استیل کولین عضله وجود دارد که این آنتی بادی های خودی منجر به کاهش تعداد و عملکرد گیرنده های استیل کولین و در نتیجه نارسایی انتقال عصبی عضلانی و نیز ضعف عضلانی می شوند. در 10 – 20% بیماران مبتلا به میاستنی گراویس جنرال و در بالای 50% از بیماران مبتلا به میاستنی گراویس چشمی (ocular) آنتی بادی بر علیه گیرنده اتیل کولین مشاهده نمی شود. در این مواد به بیماری میاستنی گراویس سرونگاتیو اطلاق می شود. علائم: اگرچه ممکن است این بیماری بر هر عضله ای اثر کند، اما عضلاتی که کنترل چشم را بر عهده دارند و موجب حرکت پلک می شوند، عضلات صورت و عضلات بلع بیشتر تحت تاثیر این بیماری قرار دارند. این اختلال ممکن است ناگهانی شروع شود. اغلب نشانه ها، فورا تشخیص داده نمی شوند. در بیشتر موارد، اولین نشانه شامل: ضعف در عضلات چشم می باشد. در برخی، سخت بلعیدن غذا و بریده بریده سخت گفتن از اولین نشانه ها می باشند. نشانه ها شامل: 1- افتادگی یک یا هر دو پلک (پتوزیس)، تاری دید و دوبینی در نتیجه ضعف عضلات کنترل کننده چشم 2- عدم تعادل در راه رفتن 3- ضعف بازوها، دست ها، انگشتان، ساق پا و گردن 4- تغییر در بیان صورت 5- مشکل در بلع غذا 6- تنگی نفس 7- مشکل گفتاری 8- خستگی عضلانی مزمن راه های درمان: امروزه، این بیماری کنترل شده است. داروهای مورد استفاده عبارتند از: عوامل Anticholinesterase مانند: asneostigmine و pyridostigmine که کمک به بهبود انتقال عصبی می کند و قدرت عضلانی را افزایش می دهد. داروهای سرکوب گر سیستم ایمنی از جمله: Asprednisone، سیکلوسپورین و Azathioprinemay مورد استفاده قرار می گیرند. این داروها قدرت عضلانی را بهبود می بخشند. این داروها با تجویز پزشک باید مصرف شوند. تیمکتومی ( Thymectomy) که عمل جراحی برداشتن غده تیموس است. پالسمافرز، روشی است که در آن آنتی بادی های غیرطبیعی خون را از خون برمی دارند و گلوبولین های ایمنی بدن را از طریق ورید داخل بدن می کنند. متخصص مغز و اعصاب بر اساس سن، مشکلات پزشکی و شدت ضعف، مشخص می کند که کدام یک از این روش های درمانی برای بیمار باید در نظر گرفته شود.