دانلود مقالات ISI درباره ایزوتوپ های اکسیژن + ترجمه فارسی

عنصر اکسیژن دارای سه ایزوتوپ پایدار (۱۶O، ۱۷O، و ۱۸O) است. ایزوتوپ‌های با عدد جرمی ۱۲O تا ۲۴O همگی ناپایدار هستند که در این بین ایزوتوپ ۱۵O با نیمه عمر ۱۲۲٫۲۴ ثانیه پایدار ترین و ۱۲O با نیمه عمر ۵۸۰(۳۰)×۱۰−۲۴ ثانیه در بین این ایزوتوپ‌ها از همگی ناپایدار ترند. ایزوتوپها اکسیژن سه ایزوتوپ پایدار و ده ایزوتوپ رادیو اکتیو دارد. ایزوتوپهای رادیو اکتیوی، همه نیمه عمری کمتر از سه دقیقه دارند. الکترون به خاطر وجود الکترونگاتیوی، اکسیژن تقریباً با تمام عناصر دیگر پیوند شیمیایی تشکیل می‌دهد. تنها عناصری که تحت عمل اکسایش قرار نمی‌گیرند گازهای اصیل هستند. یکی از معروف‌ترین این اکسیدها اکسید هیدروژن یا آب است H۲O. ایر اکسیدهای معروف دیگر ترکیبات کربن و اکسیژن هستند مانند دی اکسید کربن (CO۲)، الکلها (R-OH)، آلدئیدها (R-CHO) و کربوکسیلیک اسیدها (R-COOH). رادیکالهای اکسیژن مانند کلراتها (ClO۳–‎)، پرکلراتها (ClO۴–‎)، کروماتها (CrO۴۲-‎)، دی کروماتها (Cr۲O۷۲-‎)، پرمنگناتها (MnO۴–‎)، و نیتراتها (NO۳–‎)، اکسایندههای قوی هستند. خیلی از فلزات مانند آهن با اتم اکسیژن پیوند برقرار می‌کنند اکسید آهن(Fe۲O۳). ازن (O۳)، با عمل تخلیه برق ایستایی (الکترواستاتیکی) در حضور مولکول اکسیژن شکل می‌گیرد. ملکول اکسیژن دوتایی (O۲)۲ نیز شناخته شده، که از جزء کمی از اکسیژن مایع را تشکیل می‌دهد. اپوکسیدها و اترها موادی هستند که در آن اتم اکسیژن قسمتی از یک حلقه سه اتمی هستند. اکسیژن طبیعی مخلوطی از سه ایزوتوپ پایدار هست: اکسیژن-۱۶ (۹۹٫۷۵۹ درصد)، اکسیژن-۱۷ (۰٫۰۳۷ درصد) و اکسیژن-۱۸ (۰٫۲۰۴ درصد). اکسیژن ده ایزوتوپ پرتوزا نیز دارد. ایزوتوپ‌های پرتوزایی همه، نیمه عمری کمتر از سه دقیقه دارند. بیشترین نیمه عمر را اکسیژن-۱۵ (۱۲۴ ثانیه) دارد که در بررسی تنفس پستانداران استفاده می‌شود. تجربه نشان داده است که ایزوتوپ ها خواص شیمیایی یکسانی دارند اما برخی از خواص فیزیکی آن ها که جرم وابسته است با هم متفاوت است، که این تفاوت را می توان در ترکیب های شیمیایی که آن ایزوتوپ ها را دارند مشاهده کرد. از این گونه خواص می توان چگالی را نام برد. برای مثال: -- 100گرم آب معمولی O2H حجم بیش تری از 100گرم آب سنگین O2D دارد. این موضوع نشان می دهد چگالی آب سنگین بیش تر از چگالی آب معمولی است. و اگر یک قطعه یخ که از آب معمولی به وجود می آید را در آب سنگین بگذاریم، روی آن قرار می گیرد. ( چگالی آب سنگین بیش تر از یخی است که از آب معمولی به دست می آید. ) و اگر یک قطعه یخ که از آب سنگین به وجود می آید را در آب معمولی بگذاریم، در آن فرو می رود. ( چگالی آب معمولی کم تر از یخی است که از آب سنگین به دست می آید. )