دانلود مقالات ISI درباره آدیپونکتین + ترجمه فارسی

آدیپونکتین (انگلیسی: Adiponectin) یک هورمون پپتیدی است که در انسان از بافت چربی ترشح می‌شود و بر متابولیسم چربی و گلوکز مؤثر است. آدیپونکتین با افزایش حساسیت کبد به انسولین، میزان خروجی گلوکز از کبد را کاهش می‌دهد، همچنین مصرف گلوکز در عضلات را افزایش داده و مانع افزایش قند خون می‌شود. آدیپونکتین در سایر جانوران نیز مشاهده می‌شود و در انسان از ۲۴۴ اسیدآمینه تشکیل شده است. اثرات متابولیک آدیپونکتین موجب کاهش گلوکونئوژنز، افزایش برداشت گلوکز، فروگشت چربی، افزایش حساسیت به انسولین و کاهش وزن می‌شود. مشخص شده است که چاقی بر علیه توسعه پوکی استخوان نقش حفاظتی دارد، با این وجود افزایش تراکم استخوان با تخلیه مجموعه ای از فاکتورهای استئوبلاستی، حساسیت انسولینی را تخریب می کند. • مطالعات اخیر نشان داده اند که آدیپونکتین مستقیماً در تنظیم حجم استخوان دخالت می کند. • اطلاعات درون تنی یک ارتباط معکوسی بین تراکم استخوان و سطوح آدیپونکتین جریانی را نشان می دهند • تنظیم متابولیسم پروتئین درماهیچه (میوتوبولها) بوسیله آدیپونکتینحجم ماهیچه بوسیله ترن آور مداوم میوفیبرها حفظ می شود. با این وجود، تحقیقات کمی به منظور تعیین تنظیم متابولیسم ماهیچه بوسیله لپتین یا آدیپونکتین صورت گرفته است. • آدیپوکین ها و تنظیم سیستم ایمنیگرسنگی طولانی مدت (starvation) و تجمع زاید آدیپوز منجر به تخریب عملکرد ایمنی و حساسیت به بیماری می گردد. • هم IL-6 و هم TNFα فعالیت لیپولایتیکی را نشان داده اند و ممکن است نه تنها به منظور فراهم نمودن اسیدهای چرب برای انرژی بکار روند، بلکه در فراهم کردن اسیدهای چرب به عنوان ملکولهای تنظیم کننده نیز به کار می روند. • آدیپوسیت با توانایی به پاسخ دهی به ساختارهای پاتوژن، می تواند به سبک مشابه با یک سلول ایمنی عمل کند و ممکن است در مبارزه علیه بیماریها نقش داشته باشد. • بیان گیرنده های سیتوکینهای معین در طی پاسخ ایمنی آپ-رگولیت می شود. متعاقباً تولید کبدی و ماهیچه ای IGF-I کاهش می یابد. فقدان تحریکات آنابولیکی و بسیج انرژی و اسیدهای آمینه به دور از مخازن ماهیچه اسکلتی و چربی منجر به کاهش رشد به نفع عملکردهای ایمونولوژیکی می گردد. • پروتئین‌‌های سیستم رنین آنژیوتانسینآنژیوتانسین 2 ترکیبی است که نقش مهمی‌ را در تنظیم فشارخون ایفا می‌کند. پس از این طریق گسترش بافت چربی می‌تواند با پرفشاری خون در ارتباط باشد. • کاهش حتی 5 درصد از وزن اضافی، نه تنها بر روند کاهش پرفشاری خون تاثیر مثبت دارد، بلکه سایر پارامترهای خطرساز همچون کلسترول، تری گلیسرید، میزان قند خون و اوره و. . را نیز تعدیل می‌کند. • ترشح این ماده در افراد چاق و مقاوم به انسولین افزایش یافته و سبب افزایش خطر لخته شدن خون می‌گردد. • کاهش وزن اصولی و صحیح، ترشح این ماده را کاهش می‌دهد. • البته ذکر این نکته ضروری به نظر می‌رسد که برای دست‌یابی به کاهش وزن نباید هیچ وعده‌‌های غذایی به خصوص صبحانه حذف شود. چون حذف صبحانه عامل افزایش‌دهنده بتا ترومبوگلوبولین و افزایش خطر لخته شدن خون در مویرگ‌ها است.