دانلود مقالات ISI درباره پپتیدهای ضدمیکروبی + ترجمه فارسی

پپتیدهای ضدمیکروبی (به انگلیسی: -Antimicrobial Peptides) که به اختصارAMP بیان می شوند، یکی از گروههای متنوع ترکیبات ضد میکروبی هستند که به دلیل پیدایش مقاومت باکتریهای پاتوژن به آنتی بیوتیکهای رایج مورد توجه زیادی قرار گرفته اند. این مولکولهای شبه پروتئینی اغلب حاوی اسیدآمینه های تغییرشکل یافته و اصلاح شده ای هستند که در پلی پپتیدهای ساخته شده توسط ریبوزومها یافت نمی شوند. این ترکیبات شامل دو گروه باکتریوسینها و آنتی بیوتیکهای پپتیدی هستند که اساس این طبقه بندی بر پایه مکانیسم بیوسنتز آنهاست. باکتریوسینها ترکیبات سنتز شده توسط ریبوزومها هستند که در باکتریها تولید شده و علیه باکتریهایی که خویشاوندی نزدیکی با باکتری تولید کننده دارند فعال هستند. پپتیدهای آنتی بیوتیکی به وسیله ریبوزومها سنتز نشده و در عوض طی واکنشهای فشرده سازی مرحله به مرحله و پیچیده ای که از سنتتازهای پپتیدی غیر ریبوزومی بزرگ (NRPS) بهره می گیرند ساخته می شوند. مانع اصلی در استفاده از AMPها به عنوان آنتی بیوتیک توانایی آنها در لیز سلولهای یوکاریوتی است. برای به کار بردن آنها به عنوان عوامل دارویی، باید در عین داشتن فعالیت ضد میکروبی بالا، فعالیت همولیزی پایین داشته باشند. موانع دیگر مانند سایر سمیتها، هزینه بالای ساخت، فراهمی زیستی پایین و. . . نیز باید در نظر گرفته شود. سیستمهای متعدد میزبان- ناقل به منظور تولید AMPها با استفاده از تکنولوژی DNA نوترکیب استفاده شده است که E. coli بیشترین استفاده را داشته است. پپتیدهای ضد میکروبی سلاح های قدیمی (تکاملی) هستند. پراکنش گسترده ی آن ها در سرتاسر دنیای جانوران و حشرات نشان می دهد که پپتیدهای ضد میکروبی نقش حیاتی در تکامل موفقیت آمیز ارگانیسم های پیچیده ی چندسلولی دارند. علی رغم، پپتیدهای ضد میکروبی هنوز هم سلاح های دفاعی موثری اند، و این باور عمومی را باطل می کنند که باکتری ها، قارچ ها و ویروس ها می توانند به هر ماده ی قابل تصوری مقاوم شوند. پپتیدهای ضدمیکروبی « پاشنه ی آشیل میکروب» را که خوب شناخته نشده هدف می گیرند، یعنی بخش اصلی طرح غشای سلولی میکروب که انواع میکروب ها را از جانوران و گیاهان چند سلولی متمایز می کند. شناخت حاصل از تحقیق گسترده، موجب تلاش تجاری بسیاری برای ابداع درمان های ضدعفونی جدید شده است. تنوع پپتیدهای ضدمیکروبی که کشف شده اند، آن قدر زیاد است که دسته بندی آن ها دشوار است؛ مگر دسته بندی کلی بر اساس ساختار فرعی آن ها. قائده ی ساختاری اصلی که زیربنای همه ی رده هاست، قابلیت مولکول در انتخاب ترکیبی است که از نظر مکانی خوشه های آمینواسیدهای هیدورفوبیک و کاتیونی در بخش های مجزایی از مولکول قرارمیگیرند(«آمفی پاتیک» ). پپتیدهای خطی، مانند سکروپینِ کرم ابریشم و ماگانینِ قورباغه ی چنگکیِ آفریقایی، این نظم را فقط زمانی اختیار می کنند که وارد غشا می شوند، و پس از آن ساختار ثانویه ی آلفا-هلیکال آمفی پاتیک را می پذیرند. این طرح در گونه های قورباغه از جنس رانا، با افزایش یک حلقه ی متشکل از پیوند دی سولفید به انتهایِ کربوکسی، ارتقا می یابد. پپتیدهایی مانند باکتنسین و دیفنسین صفحه ی بتاشیت غیرموازی نسبتا” سفتی هستند که پیوندهای دی سولفید مثل چارچوبی آن را محصور کرده است و در اطراف آن قطعات کاتیونی و هیدورفوبیایی قرار گرفته اند. یک خانواده ی بزرگ از پپتیدهای خطی که مشخصه ی آن غلبه ی یک یا دو آمینو اسید است (مانند ایندولیسیدینِ غنی از تریپتوفان در نوتروفیل گاو و PR39 غنی از پرولین-آرژینین در نوتروفیل خوک)، زنجیره های جانبی هیدورفوبیک و هیدورفیلیک را در اطراف داربست ممتد پپتید در محوطه ی غشا تفکیک می کند