دانلود مقالات ISI درباره تست الیزا + ترجمه فارسی

تست الیزا یا الایزا ELISA test)) و از سرنام (Enzyme-linked immunosorbent) روشی عمومی در بیوشیمی غربالگری است. تست الیزا در اصل برای کنترل کیفیت در گیاه‌پزشکی بوجود آمد و ابتدا در دامپزشکی به منظور تشخیص بیماری های عفونی استفاده شد سپس به عنوان روش تشخیص آزمایشگاهی در برخی بیماری‌های انسان بکار گرفته شد. تست الایزا را در حالت معمول برای ردیابی آنتی ژن یا آنتی بادی بکار می برند بدین ترتیب که یکی از این دو ماده در بستر جامد ثابت می شود و برای ردیابی دومی بکار گرفته می شود، اما اساسا برای ردیابی هر جفت ماده ای که مثل جفت آنتی ژن و آنتی بادی به هم گرایش داشته و قدرت اتصال مناسبی نسبت به هم دارند میتواند بکار گرفته شود. البته این پدیده یعنی اتصال بین دو ماده ای که آنتی بادی و آنتی ژن نیستند اما گرایش به هم دارند اغلب اوقات مشکل آفرین است و برای بالا بردن حساسیت و اختصاصیت اتصال بین آنتی بادی و آنتی ژن در الایزا باید این اتصالات ناخواسته را به طریقی مهار کرده و یا کارهای جبرانی لازم را در نظر گرفت. برای انجام الایزا باید کارهای زیر را انجام داد: ۱) ابتدا باید پروتئین مورد نظر را به کف پلیت چسباند. ۲ ) نقاط اتصال باقی مانده را باید با محلول پروتئینی مناسب مسدود کرد. ۳ ) محلول مورد آزمایش را اضافه کرد تا دو ماده همدیگر را پیدا کرده و متصل شوند ۴ ) سیستم های تقویتی اولیه را برای افزایش حساسیت آزمایش بکار گرفت ۵ ) سیستم آنزیمی نهایی را به راه انداخته و رنگ نهایی تولید شده را اندازه گرفت. آزمایش الایزا، از انواع تست های سنجش آنتی بادی برای تشخیص ویروس اچ آی وی می باشد. براساس سنجش پادتن ضد اچ‌آی‌وی بوده و حساسیت بالایی دارد. میزان اختصاصی بودن این روش کم است ولی با تکرار آن افزایش می یابد. چون کیت های این آزمایش برای تعدادی از نمونه ها با هم باید انجام شود تا مواد آن هدر نرود و هزینه آزمایش کم شود، در مراکز کوچک ممکن است مجبور باشند چند روز منتظر شوند تا نمونه های کافی جمع شود بعد آزمایش را انجام دهند. پاسخ مثبت یا فعال در این آزمایش نیاز به آزمایش تاییدی دیگری به نام وسترن بلات (western blot) جهت رسیدن به تشخیص نهایی دارد.