دانلود مقالات ISI درباره اکسید گرافیت + ترجمه فارسی

اکسید گرافیت Graphite oxide که قبلاً اکسید گرافیتی یا اسید گرافیتی نامیده می شود، ترکیبی از کربن، اکسیژن و هیدروژن در نسبت های متغیر است که توسط پردازش گرافیت با اکسید کننده های قوی حاصل می شود. محصول حداکثر اکسید شده جامد زرد است با نسبت C: O بین ۲٫۱ و ۲٫۹، که ساختار لایه گرافیت را حفظ می‌کند، اما فاصله ای بسیار بزرگتر و نامنظم دارد. ساختار اکسید گرافیت در صورت قرار گرفتن در محلول اتانول یا متانول و سرد شدن به شدت بسط و گسترش می‌یابد. همچنین اکسید گرافیت می‌تواند به صورت انتخابی متانول را از مخلوط آب و متانول جدا کند. اکسید گرافیت برای اولین بار توسط بنجامین سی. برودی شیمیدان آکسفورد در سال ۱۸۵۹ توسط پردازش گرافیت با مخلوطی از کلرات پتاسیم و اسید نیتریک دمیده شده تهیه شد. او سنتز "کاغذهای فویل" با ضخامت ۰٫۰۵ میلیمتر را گزارش کرد. ساختار و خواص اکسید گرافیت بستگی به روش سنتز خاص و درجه اکسیداسیون دارد به‌طور معمول، ساختار لایه ای گرافیت والدین را حفظ می‌کند، اما لایه‌ها کنار هم قرار می‌گیرند و فاصله بین دو لایه تقریباً دو برابر بزرگتر (~ ۰٫۷ نانومتر) از گرافیت است. «اکسید» به‌طور جدی یک نام نادرست اما تاریخی است. از کاربرد های اکسید گرافیت می توان به تولید شکل جدیدی از کربن که ساختاری سه بعدی دارد اشاره کرد. محققان در آمریکا با فعال کردن اکسید گرافیت شکل جدیدی از کربن تولید کرده‌اند. این ماده در سرتاسر ساختار سه‌بعدی خود دارای خلل و فرج نانومتری و دیوارهای منحنی‌شکلی به ضخامت یک اتم است. این گروه همچنین متوجه شده است که این ماده به طور استثنایی یک ماده الکترودی عالی برای ابرخازن‌ها است که اجازه می‌دهد چنین افزاره‌های ذخیره انرژی در گستره‌ی وسیع‌تری از کاربردها استفاده شوند.