دانلود مقالات ISI درباره اُزون + ترجمه فارسی

اُزون (Ozone) یک ترکیب شیمیایی است که دارای سه اتم اکسیژن می باشد (O3). ازون گازی است تقریباً بی رنگ با بویی خاص شبیه بوی هوای تازه که پس از رعد و برق در کوهستان استشمام می شود و یا بویی که در کنار تخلیه الکتریکی در هوای آزاد به مشام می رسد. در دمای معمولی بصورت گاز است، نقطه هیجان آن ۱۱۲- و نقطه ذوب آن ۲۵۱- درجه ساتیگراد و چگالی آن ۵/۱ برابر اکسیژن در شرایط استاندارد می باشد. حلالیت آن در آب کم ولی با کاهش دما افزایش می یابد. مولکول ازن پایدار نبوده و در نتیجه نمی توان آنرا انبار یا حمل نمود. این امر باعث می شود که تولید ازن همواره در محل مصرف صورت گیرد. لذا مراحل حمل و انبار کردن مواد شیمیایی که مراحلی بسیار خطرناک هستند، در این روش حذف می شوند. ازن بوجود آمده سریعاً تمام آلاینده های محیط را اکسید می نماید و نتیجه این اکسیداسیون تنها مواد اکسید شده و اکسیژن می باشد. در لایه استراتوسفر جو زمین ( Stratospher ) مولکول های تازه اوزن مدام با واکنشهای شیمیایی و دریافت انرژی لازم از پرتوهای خورشید، به مولکول و اتم اکسیژن تجزیه می شوند. این اتمهای اکسیژن که بسیار فعالند، طی مدت زمان کوتاهی کمتر از کسر ثانیه، از هم جدا و به مولکولهای اکسیژن متصل می شوند و تشکیل مولکولهای سه اتمی اکسیژن، یعنی ازون، می‌دهند. غیر از این چرخه طبیعی، طی واکنشهایی با ازت و هیدروژن و کلر تولید شده در سطح و رها شده به اتمسفر، از بین می‌رود. حیات، بصورتی که ما می‌شناسیم، تنها با پوشش حفاظتی ازون میسر می‌شود. بدون وجود اوزن ادامه ی زندگی امکان ناپذیر است. تشعشعات خورشیدی، یکنواخت نیست. این تشعشعات، شامل اشعه‌ای به نام اشعه ماورای بنفش است. چنانچه تمامی این تشعشعات به سطح زمین می رسید، وجود حیات در روی زمین امکان ناپذیر است. زیرا این تشعشعات حامل مقدار زیادی انرژی مرگ‌زا برای موجودات زنده است. خوشبختانه تنها بخش ناچیزی از اشعه ماورای بنفش خورشید به سطح زمین می‌رسد. قسمت اعظم این اشعه، انرژی خود را در ارتفاع 20 تا 30 کیلومتری سطح زمین و در جو آن از دست می‌دهد. در این عمق از جو فراگیرنده زمین، مقادیر متنابهی ازون موجود است و این ازون، اشعه ماورای بنفش را جذب می کند. اوزون دگر شکل (آلوتروپ) اکسیژن بوده و تفاوت آن با اکسیژن معمولی(O2) در سه اتمی بودن آن(O3) است. با این حال مولکول O3 مدت زیادی در حالت سه اتمی خود دوام نمی‌اورد و معمولاً بعد از ۲۰ دقیقه به O2+O1 می‌شکند (در فشار اتمسفری) O1 اکسیژن یک تایی نامیده می‌شود و از واکنش پذیری بسیار زیادی برخوردار است و با تمام موادی که بودن آنها در بدن مشکل ساز است واکنش می‌دهد. این مواد شامل ویروس‌ها، باکتری‌ها و عوامل بیماری‌زای دیگر، ترکیب‌های ستیزی و متابولیت‌های انها مثل داروها و بازمانده‌های متابولیتی حاصل ازآنها هستند. اکسیژن درمانی (اکسیژن تراپی) یا درمان‌های اکسایشی عبارتند از اتوهماتراپی، تزریق (دمیدن) گاز اوزون به داخل وش، تزریق (دمیدن) این گاز به داخل کولون، تزریق عضلاتی، تزریق وریدی، استفاده از روغن زیتون ازون دار شده، بخار ازون دار شده، آب اوزونه و هیدروژن پراکسید.