دانلود مقالات ISI درباره هیپرتری‌گلیسریدمی + ترجمه فارسی

هیپرتری‌گلیسریدمی نشان دهنده‌ی بالا بودنِ سطح خونی تری‌گلیسریدها است، که فراوان‌ترین ملکول‌های چربی در اکثر ارگانیسم‌ها هستند. سطح بالای تری‌گلیسریدها، حتی در غیاب هیپرکلسترولمی (سطح بالای کلسترول)، با بروز آتروسکلروز در ارتباط است. هیپرتری‌گلیسریدمی با افزایش خطر بیماری شریان کرونر (CAD) در ارتباط است و می‌تواند به عنوان شاخصی برای دیگر عوامل خطرزای لیپیدی و غیرلیپیدی قلبی‌ـ‌عروقی به شمار رود. ارتباط اضافه وزن یا چاقی و مقاومت به انسولین با سطح بالای تری‌گلیسرید نیز شناخته شده است و هیپرتری‌گلیسریدمی به عنوان جزیی از نشانگان متابولیک به شمار می‌آید. با در نظر گرفتن بروز فزاینده بیماری‌های مرتبط با اضافه وزن/چاقی و مقاومت به انسولین، از جمله نشانگان متابولیک و دیابت شیرین، اهمیت شناسایی و درمان هیپرتری‌گلسیریدمی به شدت افزایش یافته است. هیپرتری‌گلسیریدمی اغلب از نظر بالینی خاموش است و به طور معمول به دنبال غربالگری سطح لیپیدها در بیماران بدون علامت شناسایی می‌شود. درمان هیپرتری‌گلسیریدمی باید در هر فرد براساس سطح تری‌گلیسرید، سابقه خانوادگی CAD، وجود عوامل خطر CAD (مانند سیگار، پرفشاری خون، سطح کلسترول HDL کمتر از dL/40mg) و سن صورت پذیرد. اکثر افرادی که سطح بالای تری‌گلیسرید دارند، هیچگونه علایمی را تجربه نمی‌کنند. برخی از اشکال هیپرتری‌گلیسریدمی اولیه ممکن است منجر به علایم اختصاصی شوند: شیلومیکرونمی فامیلی و هیپرلیپیدمی مختلط اولیه هر دو با علایم پوستی (گزانتومهای بثوری)، ناهنجاری‌های چشمی (لیپمیا رتینالیس)، هپاتواسپلنومگالی (بزرگ شدن کبد و طحال)، و علایم عصبی همراه هستند. برخی از افراد حملات درد شکم را تجربه می‌کنند، که ممکن است حملات خفیف پانکراتیت باشد. گزانتوم‌های بثوری پاپول‌هایی به قطر ۲ تا ۵ میلی‌متر، غالباً با حلقه‌ای قرمز به دور آنها، هستند که به صورت خوشه‌ای در پوست تنه، باسن، و اندام‌ها بروز می‌کنند. دیس‌بتالیپوپروتئینمی فامیلی موجب بروز گزانتوم‌های بزرگ‌تر برجسته می‌شود؛ اینها به رنگ قرمز یا نارنجی هستند و روی آرنج‌ها و زانوها ظاهر می‌شوند. گزانتوم‌های شیار کارآفرین دست نیز ممکن است بروز کنند. ارزیابی بالینی: به طور معمول، بیماران مبتلا به هیپرتری‌گلسیریدمی بدون علامت هستند. میزان آگاهی از هیپرتری‌گلسیریدمی باید در بیماران مبتلا به CAD، بیماران دیابتی با یا بدون CAD، و بیمارانی که با پانکراتیت حاد مراجعه می‌کنند افزایش یابد. بیماران مبتلا به هیپرتری‌گلسیریدمی اغلب به بیماری قلبی‌ـ‌عروقی مبتلا هستند. این مساله به ویژه در مورد بیماران مبتلا به دیابت یا مقاومت به انسولین صدق می‌کند، چرا که این بیماران اغلب با دیس‌لیپیدمی آتروژنیک مراجعه می‌کنند که به صورت تریاد هیپرتری‌گلسیریدمی، سطح پایین HDL و افزایش سطح ذرات کوچک متراکم LDL تعریف می‌شود. وجود سطح پایین HDL، ذرات کوچک LDL و یا باقی لیپوپروتئین‌ها پیش‌بینی کننده قوی CAD هستند و در نتیجه بیمارانی که با این «تریاد لیپیدی» مراجعه می‌کنند باید در معرض خطر CAD زود‌رس در نظر گرفته شوند. در ذرات کوچک و متراکم LDL غلظت بیشتری از آپولیپوپروتئین 100-B وجود دارد در حالی که در ذرات بزرگ و کم‌تراکم LDL محتوای آپولیپوپروتئین 100-B طبیعی است و در نتیجه کمتر آتروژنیک است. درمان: کاهش وزن و تغییر رژیم غذایی ممکن است در درمان هیپرتری‌گلیسریدمی مؤثر باشد. تصمیم به درمان دارویی برای هیپرتری‌گلیسریدمی بستگی به وجود عوامل خطرزای دیگر بیماری قلبی-عروقی دارد. سطوح بسیار بالا که خطر پانکراتیت را افزایش می‌دهد، با دارویی از دسته‌ی فیبرات درمان می‌شود. نیاسین و اسیدهای چرب امگا-۳، و همچنین داروهای دسته‌ی استاتین، نیز ممکن است به همراه آن استفاده شوند، که استاتین‌ها داروی اصلی برای هیپرتری‌گلیسریدمی متوسط که نیاز به کاهش خطر قلبی-عروقی دارد، محسوب می‌شوند. برای افرادی که سطح تری‌گلیسرید آنها به طور خفیف تا متوسط افزایش یافته است، تغییرات سبک زندگی توصیه می‌شود. این تغییرات می‌تواند شامل ما مصرف کربوهیدرات و چربی در رژیم غذایی باشد. در افرادی که سطح خیلی بالای تری‌گلیسرید دارند، مصرف دارو توصیه می‌شود، که در مرحله‌ی اول مصرف داروهای فیبرات قابل توصیه است.