دانلود مقالات ISI درباره میلین + ترجمه فارسی

میلین، به ماده ی لیپوپروتئینی (چربی و پروتئین)گفته می شود که غلاف های رشته های عصبی مختلف در سراسر بدن را تشکیل می دهد و محور عصب های میلینه را محصور می کند. میلین به مقدار زیاد از فسفولیپیدها و پروتئین تشکیل شده است که باعث می شود این رشته ها به رنگ سفید خامه مانند در آیند. نسبت لیپید(چربی) به پروتئین در میلین بالا است و این ماده مانند عایق الکتریکی عمل می کند. اهمیت ملین در مغز و نخاع، اعصاب توسط یک غلاف محافظ موسوم به میلین پوشیده می‌شوند. این غلاف باعث افزایش سرعت انتقال عصبی می‌شود. در حضور این غلاف، پیغام های الکتریکی از مناطق فاقد غلاف موسوم به گره به گره بعدی پرش می‌کند و این امر باعث انتقال سریع پیغام الکتریکی می‌شود. عواقب از دست رفتن میلین: در بیماری ام اس، غلاف میلین در اثر عوامل التهابی آسیب می‌بیند. عوامل التهابی نه تنها به غلاف میلین صدمه می‌زند بلکه سلول‌های الیگود ندروسیت (سلول‌های مسئول ساخت غلاف میلین در سیستم اعصاب مرکزی) را نیز تخریب می‌کند. در بیماری ام اس مناطق التهاب و تخریب میلین از طریق تصاویر MRI (ام آر آی) قابل تشخیص می‌باشد. در بیماری MS، بدن انسان به دلایل ناشناخته میلین دور اعصاب را بیگانه فرض کرده و این مسئله منجر به ایجاد التهاب در طول مسیر عصبی می‌شود. هنگامی که میلین توسط ماکروفاژها که نظافت چی سیستم ایمنی هستند خورده می‌شود، آکسون اعصاب برهنه می‌شود (آکسون دمیلینه). این آکسون‌ها نمی‌توانند به طور موثری پیامهای الکتریکی راهدایت کنند و لذا پیامها آهسته‌تر از گذشته منتقل می‌شوند. در واقع با خورده شدن غلاف میلین، پیامها باید طول اعصاب را کاملاً طی کنند که مسلماً وقت گیرتر از حالتی است که این پیامها می‌توانند از گره‌ای به گره دیگر پرش کنند. در نتیجه انتقال پیام آهسته و یا حتی قطع می‌شود. دمیلینه شدن، عبارت است از فرایند تخریب یا برداشته شدن غلاف میلین از یک عصب یا رشته عصبی در اثر بیماری هایی مانند ام اس. با فروکش کردن روند التهاب، مکانیسم‌های ترمیم و بازسازی فعال می‌شود و در برخی مواقع میلین سازی مجدد و ترمیم غلاف میلین صورت می‌گیرد این سیکل تخریب و ترمیم بارها و بارها در سیستم اعصاب مرکزی (مغز و نخاع) رخ می‌دهد. در مواردیکه التهاب منطقه وسیعی را در بر می‌گیرد ضایعاتی موسم به پلاک بر جا می‌ماندکه با MRI (ام آر آی) قابل تشخیص است. در صورتیکه التهاب به طور مکرر در یک منطقه رخ می‌دهد، عوامل ترمیم کننده قادر به ترمیم ضایعه نبوده و بنابر این آسیب دائمی عصبی‌بر جای می‌ماند.