دانلود مقالات ISI درباره خانه سالمندان + ترجمه فارسی

خانه سالمندان (Nursing home) مکانی است که برای سکونت افراد سالخورده طراحی شده‌ است تا از آنها نگهداری و مراقبت شود. بسته به میزان توانایی مالی، پیرمردان و پیرزنان می‌توانند در خوابگاه‌های گروهی، اتاقهای چند نفره یا اتاقها و سوئیت‌های اختصاصی زندگی کنند. معمولاً فعالیت‌های گروهی و تفریحی برای ساکنان آسایشگاه‌ها در نظر گرفته می‌شود. به لحاظ فیزیکی، به لحاظ مراقب و خدماتی که ارائه می شود استاندارد های مشخصی وجود دارد که این استانداردها هم باید بر طبق اصول باشد. مهم ترین این استاندارد ها فضای مناسب، تعداد مراقب کافی و تغذیه مناسب، فعالیت جسمی و ذهنی کافی سالمند است و باید توجه داشت که در این خانه سالمندان ارتباطات اجتماعی سالمند با خانه و جامعه قطع نمی شود. بعد از حضور سالمند در سرای سالمندان باید خانه سالمندان در شرایط استاندارد قرار داشته باشد، محیط فیزیکی و تعداد مراقبان آموزش دیده کافی باشند تا فرد بتواند سبک زندگی سالم از لحاظ تغذیه و ورزش داشته باشد و به محض اینکه شرایط فرد به شکل ایده آل برگشت و مشکلی نداشت به جامعه بتواند برگردد. از مزایای خانه ی سالمندان این است که سالمند می تواند در این مکان ها با گذراندن دوران نقاهت و بدست آوردن بهبودی دوباره به جمع خانواده بازگردد. نگهداری از سالمندان در منزل با وضعیت جسمی نامساعد می تواند بسیار دشوار باشد و با بردن این افراد به خانه ی سالمندان، پرستاران و نگهداران سالمند می توانند به خوبی و با رعایت بهداشت کامل به سالمند رسیدگی کنند. مراکز نگهداری سالمندان به دنبال صنعتی شدن جامعه جهت کمک به خانواده‌های با مشکلات خاص آمده اگرچه این مجموعه‌ها نتوانسته به طور کامل خلأ جایگاه خانواده را پر کنند. اکثر سالمندان آسایشگاه‌ها را نمادی از انزوا و طرد اجتماعی می‌دانند و تا آخرعمر نمی‌توانند با آن خو گرفته و همیشه منتظر اتفاق خاصی هستند تا به خانواده برگردند. اما همه محققان و صاحبنظران حوزه سالمندی بر این باورند که اگر چه در موارد بسیار محدودی به دلیل شرایط خاص بعضی از سالمندان و نبود مراقب خانوادگی فرد سالمند ناگزیر به رفتن به خانه سالمندان می باشد اما در اکثر موارد ترجیح فرد سالمند و خانواده‌ها نگهداری فرد سالمند در خانواده می باشد زیرا جایگاه اصلی سالمندان در کنار خانواده و در محلی است که سال های متمادی زندگی کرده و شاهد رشد فرزندان خود بوده و در صورت ضرورت و نیاز به خدمات مراقبتی و حمایتی به صورت تسهیلات وخدمات در محل و منزل( Aging in place)توصیه می شود و در صورت امکان ادامه زندگی نداشتن در خانواده سپردن به سرای سالمندان را به عنوان آخرین انتخاب مطرح می‌کنند. سالمندانی که به دلیل وضعیت جسمی خود دچار افسردگی شده اند با رفتن به این مراکز ممکن است تا حد زیادی امید به زندگی خود را از دست بدهند. زندگی در خانه ی سالمندان یکنواخت و عادی بوده و این موضوع سبب می شود روحیه سالمند بیش از پیش دچار اختلال شود. از دلایل اصلی انتقال اجباری، انتقال با فریب و انتقال در حالت نبود هوشیاری، حس بی‌مهری و قدرنشناسی فرزندان است که بنا به اظهار بعضی از سالمندان ناسپاسی و راحت طلبی فرزندانشان اصلی‌ترین دلیل سپردن آنان به سرای سالمندان می‌باشد و حضور در آسایشگاه را نشانه شکست خود در زندگی تلقی می‌کنند. لذا در صورت ضرورت انتقال والدین به مراکز نگهداری، وفاداری و ارتباط منظم و حتی الامکان روزانه به همراه خانواده، فرزندان و همسر و تماس تلفنی در فواصل ملاقات‌ها می‌تواند از میزان احساس طرد شدگی و انزوا و احساس شکست در زندگی آنان بکاهد. در کشورهای پیشرو در امر سالمندی در دنیا فقط سالمندان با مشکلات شدید مانند بیماری آلزایمر پیشرفته که قادر به نگهداری در منزل نیستند به آسایشگاه‌ها منتقل می شوند و بنابراین به دلیل وجود انواع مدل‌های مراقبت، سالمندان تنها مجبور به رفتن به خانه سالمندان نمی باشند. همچنین تکریم و رعایت‌ شأن سن سالمندان درهنگام ملاقات توسط مراجعان می‌تواند به حفظ و ارتقای عزت نفس و کم شدن احساس بد شکست و خواری آنان کمک کند. حضور داوطلبانه درآسایشگاه، ارتباط منظم و تماس تلفنی مداوم، مشارکت فعال در برنامه‌های مرکز و ارتباط با سایر سالمندان می‌تواند در آرامش درونی آنان و رضایت از اقامت در سرای سالمندان و سازگاری با محیط جدید کمک کننده باشد.