دانلود مقالات ISI درباره پاداش + ترجمه فارسی

پاداش(به انگلیسی: Reward) را معمولاً رویدادی می‌دانند که بلافاصله بعد از رفتار اتفاق می‌افتد و سبب افزایش آن رفتار می‌شود. بنابراین پاداش چیزی است که به دنبال رفتار به خصوصی می‌آید و سبب نیرومندی یا افزایش تعداد دفعات بروز آن رفتار می‌شود. چون ما پاداش را بنا به هدفمان و با توجه به تأثیراتی که در نوجوان می‌گذارد تعریف می‌کنیم ممکن است چیزی که برای یک نوجوان پاداش به حساب آید برای دیگری پاداش به حساب نیاید. بنابراین بسیار مهم است که بدانیم چه چیزی برای نوجوان پاداش به حساب می‌آید. نظر بنیادی هومنز این بود که بررسی رفتار فردی و کنش متقابل نمادین باید در کانون جامعه‌شناسی جای داشته باشد. علاقه اصلی هومنز متوجه الگوهای ترغیب و سابقه پاداش‌ها و خسارت‌هایی بود که مردم را وامی‌دارند تا آنچه را که لازم است انجام دهند. هومنز عقیده داشت که مردم هر کاری را که در گذشته از آن پاداش دیده‌اند، ادامه می‌دهند. برعکس از دست‌زدن به هر کاری که از آن زیان دیده‌اند، سرباز می‌زنند. برای فهم رفتار نیاز به فهم پاداش‌ها و خسارت‌ها داریم. به‌همین دلیل جامعه‌شناسی به‌جای تأکید بر ساختارها و نهادهای اجتماعی بایستی بر الگوهای ترغیب تأکید داشته باشد. نظریه مبادله نه‌تنها با رفتار فردی، بلکه با کنش‌های متقابل انسان‌ها که دربردارنده تبادل پاداش و خسارت است، سروکار دارد. فرض بر این است که کنش متقابل تنها وقتی ادامه می‌یابد که تبادل پاداش‌ها در کار باشد. برعکس کنش‌های متقابلی که به زیان یکی از دو طرف بیانجامند، کمتر احتمال می‌رود که ادامه یابند. هومنز نظریه رفتار اجتماعی را به‌عنوان مبادله یک فعالیت ملموس یا غیرملموس و کم‌و‌بیش پاداش‌دهنده یا غرامت‌آمیز میان دست‌کم دو شخص در نظر می‌گیرد. وی در قالب نظریه مبادله بر آن شد تا رفتار بنیادی اجتماعی را بر حسب پاداش‌ها و خسارت‌ها تبیین کند. در مواردی استفاده مداوم از پاداش کار مناسبی نیست. در بعضی موارد فرد ممکن است از گرفتن پاداش خسته شود(پاداش ها مانند خوراکی ها، اشیا، انواع فعالیت ها، تحسین های کلاس، ابراز احساسات و. . . ) و بنابراین رفتار مطلوب را کمتر انجام دهد. در اغلب موارد که پاداش به طور مداوم داده شده است، وقتی که پاداش قطع شده، رفتار به سرعت کاهش یافته است. اگر بعد از این که نوجوان در یادگیری رفتار مورد نظر تا حدودی پیش رفت، کم کم به جای پاداش مداوم به صورت متناوب به او پاداش داده شود، کاهش رفتار بروز نخواهد کرد. منظور از پاداش مداوم پاداشی است که بعد از هر بار که فرد رفتار مورد نظر را انجام دهد به او داده شود و منظور از پاداش متناوب پاداشی است که دوره به دوره بعد از این که نوجوان رفتار درست را انجام داد، پاداش دریافت کند. پاداش نسبتی ثابت در این برنامه،فرد بعد از انجام دادن رفتارهای مورد نظر تا تعداد ثابتی پاداش می گیرد و این تعداد می توان متناوب باشد. مثلاً نسبت ثابت ۴ به این معنی است که بعد از آن که فرد چهار رفتار صحیح را انجام داد، پاداش می گیرد. برنامه پاداش نسبتی متغیر در این جا فرد همواره بعد از همان تعداد ثابت پاسخ های درست پاداش نمی گیرد، مثلاً ممکن است بعد از انجام یک کار مطلوب پاداش بگیرد و دفعه دیگر بعد از انجام سه کار مطلوب پاداش بگیرد و. . . . برنامه پاداش فاصله ای ثابت در این برنامه فرد بعد از گذشت یک فاصله ثابت پاداش می گیرد، امّا فقط در صورتی که بعد از پایان فاصله ثابت رفتار مورد نظر را اجرا کند. مثلاً فاصله زمانی یک ساعت به این معنی است که باید یک زمان یک ساعتی بگذرد تا فرد بتواند امکان گرفتن پاداش را پیدا کند. برنامه پاداش فاصله ای متغیر در این برنامه فرد بعد از فاصله های نامعین پاداش می گیرد. مثلاً بعد از گذشت فاصله ای معین پاداش می گیرد و در زمان دیگر بعد از گذشتن فاصله ای دیگر و متغیر با دفعه قبل پاداش می گیرد. تشویق و تنبیه دو عامل انگیزش رفتار افراد در سازمان ها نیز می باشند. تشویق که به صورت پاداش نقدی و غیرنقدی، نامه کتبی، ‌بورس تحصیلی، ترفیع و از راههای دیگر به کارمند داده می شود، موجب تقویت رفتار شایسته فرد در سازمان می گردد. مشوق ها به طور کلی احتمال رفتارهای متناسب با نیاز سازمان را افزایش می دهند. پاداش هنگامی موثر است که در ارتباط با رفتار یا فعالیت فرد پرداخت شود تا در ارتباط با عوامل شخصی چون سن و سابقه خدمت و سرانجام پاداش و عوامل تشویقی پاسخی است به این سوال که چگونه می توان کارمندان را وادار به فعالیت کرد؟