دانلود مقالات ISI درباره الاستین + ترجمه فارسی

الاستین یکی از پروتئینهای ساختاری است که در بافت همبند وجود دارد و خاصیت الاستیک دارد. دومین پروتئین مهم لایه میانی پوست (اولی کلاژن) الاستین است. الاستین حدود ۴% از وزن خشک بدون چربی پوست را تشکیل می دهد. این ماده سفتی کمتری از کلاژن دارد و تا ۱۰۰% می تواند افزایش طول یابد. الاستین توسط میکروفیبریل ها احاطه شده است. فیبرهای الاستین درم در اثر آنزین هایی مانند الاستاز تخریب می شوند. تابش نور خورشید به سطح پوست باعث تسریع این تخریب و تبدیل این فیبرهای ارتجاعی به حالت بی شکل می گردد. برخی از لیزریوم های موجود در پوست با اتصال به الاستین مانع از تاثیر الاستاز و محافظت از این فیبرها می شوند. علاوه بر اثر تخریبی اشعه ماورای بنفش خورشید در الاستین، مطالعات نشان می دهد که میزان الاستین موجود در پوست با افزایش سن حتی در نقاطی که در معرض تابش مستقیم نور خورشید نمی باشند نیز کاهش چشمگیری می نماید. این پروتئین در فیبرهای زرد الاستیکی بافت های پیوندی، غضروف ها و تاندون ها وجود دارد. الاستین از اسیدهای آمینه گلیسین، والین، آلانین، پرولین و لیزین تشکیل شده است. مانند کلاژن این پروتئین توسط فیبروبلاستها ساخته می شود اما در مقایسه با کلاژن فاقد مارپیچ سه تایی و کربوهیدرات می باشد. ابتدا فیبروبلاستها تروپوالاستین (واحدهای ساختمانی الاستین) را ترشح می کنند که همان فرم نابالغ قابل حل الاستین است. سپس مولکولهای برخی از ریشه های لیزیل موجود در تروپوالاستین توسط آنزیم لیزیل اکسیداز بطور اکسیداتیو دآمینه شده به گروه های آلدئیل تبدیل می شوند که منجر به پیوند عرضی رشته ها می گردد. در نتیجه تروپوالاستین به الاستین با دوام و قابل ارتجاع تبدیل شده، باعث می شوند که پوست شبیه لاستیک رفتار کند. بدن به طور طبیعی این پروتئین های کلاژن و الاستین را تولید می کند و افراد جوان معمولا میزان بالایی از این پروتئین را در پوست خود دارند، اما تولید آن درون بدن بواسطه عواملی مثل افزایش سن، رادیکال های آزاد یا عوامل محیطی و همچنین فقر ویتامینها و املاح مورد نیاز برای تولید کلاژن، کم شده و چین و چروک و سایر مشکلات پوستی ایجاد می گردند.