دانلود مقالات ISI درباره علم آسیب‌شناسی روانی + ترجمه فارسی

علم آسیب‌شناسی روانی(به انگلیسی: Psychopathology) یا سایکوپاتولوژی به علم مطالعه بر بیماری روانی گویند که توسط تمرکز بر ریشه ژنتیک، بیولوژیک، عوامل اجتماعی و شیوه‌های درمان آن می‌پردازد که در آن از تکنیک‌های بیماری‌شناسی استفاده می‌شود. آسیب شناسی روانی عملی است که در آن کوشش میشود با به کار گرفت اصول اساسی روانشناسی، رفتار نا بهنجار شناخته شده ف علل آن مورد بررسی قرار گیرد. در این تعریف مفاهیمی وجود دارد که لازم است توضیح داده شودو دقیقا مورد بحث قرار گیرد. منظور از اصول اساسی روانشناسی قوانی هستند که در زمینه ها مختلف روانشناسی مانند ادارک، شخصیت،یادگیری، هیجان و انگیزش و از این قبیل به دست آمده اند. روان‌شناسی مرضی که به آن "آسیب شناسی روانی" یا "روان‌شناسی رفتارهای غیرعادی" اطلاق می‌شود به منزله شاخه‌ای از روان‌شناسی است که به بررسی رفتار نابهنجار یا مرضی می‌پردازد. به عبارت دیگر باید آن را، علم بررسی‌های روان‌شناختی بر مبنای مشاهده نابهنجاری‌ها در بیماران روانی و یا افراد سازش نایافته دانست. و در معنای محدودتر، به منزله دانشی است که یکی از پایه‌های اصلی روان‌پزشکی و روان‌شناسی بالینی را تشکیل داده و به شناخت رفتار غیرعادی انسان می‌پردازد. گستره روان‌شناسی مرضی تابع میدان نظریه‌ها و روش‌هایی است که در قلمرو شناخت اختلال‌ها بکار بسته می‌شوند؛ یعنی عملا تابع بررسی‌هایی است که به منظور توصیف نشانه شناسی(semiology)، دستیابی به دلایل ایجاد علت شناسی(etiology) و آگاهی از سیر تحول پدیدآیی مرضی(pathogenesis) انجام می‌شوند. و سرانجام پایه‌های هر نوع طبقه بندی را تشکیل می‌دهند. آن ‌چه در روان‌شناسی مرضی حایز اهمیت است، تقسیم رفتارها به دو بخش بهنجار و مرضی نیست، بلکه مهم ارزشیابی میزان خطر نیروهای بالقوه بیماری زاست و این گونه ارزشیابی مستلزم در نظر گرفتن چندین محور ردیابی است؛ محورهایی که باید اقدامات روان‌شناس بالینی بر اساس آن تنظیم گردد. از دیدگاه آسیب شناسی، رفتار نابهنجار نتیجه حالتی مرضی و یا اختلالی است که بر اساس نشانه‌های بالینی قابل تشخیص باشد. این دیدگاه به دو نتیجه منتهی می‌شود: نخست آن ‌که وجود علامت‌ها یا نشانه‌های مرضی، دلیلی بر نابهنجاری است. در حالی که تجربه نشان می‌دهد تعداد افرادی که، بخصوص تحت شرایط تنیدگی، کاملا فاقد نشانه‌های مرضی باشند، بسیار کم است. ثانیا فقدان نشانه‌های مرضی دلیلی بر بهنجاری است در حالی که در خلال فرایند بسیاری از بیماری‌ها، نشانه‌های مرضی مشاهده نمی‌شود عریف علمی روانشناسی بالینی بر اساس DSM 5: در زندگی روزمره بارها شنیده ایم یا گفته ایم که فلانی دیوانه شده، عقلش را از دست داده، یا به سیم آخر زده است. کلماتی مثل دیوانگی، جنون، و بی عقلی را طوری به کار می بریم که انگار دقیقاً می دانیم چه معنایی دارند. با این حال، معمولاً آن ها را در موراد مختلف به کار می بریم، مثلاً زمانی که: 1. رفتار یک نفر از هنجارهای مورد انتظار جامعه منحرف می شود، 2. دلیل یا دلایل اعمال یک نفر را متوجه نمی شویم، 3. به نظر می رسد که رفتار فرد از منطق به دور است، یا 4. رفتار فرد ناسازگارانه یا مضر ( برای خودش و دیگران ) به نظر می رسد. 5. چون کلمه ی نابهنجار اصولا معنی دور بودن از طبیعی را میدهد دلات بر انحراف از بعضی استاندارد ها را دارد. با این وجود ملاک هایی برای تشخیص بهنجار از نا بهنجار وجود دارد ک عبارتند از: 1- ملاک اجتماعی بسیاری از دانشمندان اجتماعی بر این نظریه را بیان داشته اند که تطبیق رفتار با استاندارد های اجتماع نشانگر بهنجار بودن آن است. و انحراف از این استاندارد ها دلیل نا بهنجار بودن آن می باشد. بدین ترتیب تا زمانی که رفتاری مورد قبول جامعه باشد نمیتواند نابهنجار باشد. بر ملاک اجتماعی نیز انتقاد هایی میتواند وارد باشد. یکی از این انتقادها این است که ارزش های فرهنگی نسبی است. یعنی آنچه در یک فرهنگ قابل قبول و پذیرش است ممکن است در یک فرهنگ دیگر به کلی مردود باشد. انتقاد دیگر اینکه حتی در یک جامعه ی معین هم ارزشهای فرهنگی همواره ثابت نیست. ام سومین و مهمترین انتقاد اینکه اگر ارزشی در یک جامعه به صورت قانون هم وجود داشته باشد ولی همگان از آن پیروی نکنند نمیتواند بهنجار محسوب شود. ۲- ملاک آماری همان طور که میدانیم نرم ها یا استاندارد های اجتماعی مواردی هستند که اکثریت افراد جامعه آن را پذیرفته اند که این خود در واقع یک ملاک آماری است ۳- ملاک روانی