دانلود مقالات ISI درباره دی‌اکسید کربن فوق بحرانی + ترجمه فارسی

راههای معمول و شناخته شده ی جداسازی شامل فرایند تقطیر و استخراج می باشد. این فرآیند ها بنا به نقص ها و دلایلی که در ادامه به آنها اشاره خواهیم کرد جای خود را به مرور زمان به روش جدیدتری به نام استخراج با سیالات فوق بحرانی داده اند. روش استخراج با سیال فوق بحرانی در اوایل دهه ی 70 به دلیل افزایش ناگهانی و شدید قیمت انرژی و مزایای نسبی متعدد این روش بسیار مورد توجه قرار گرفت. در بسیاری از فرایند های جداسازی بنا به دلایل اقتصادی و هزینه های بالا استفاده از فرایندهایی نظیر تقطیر و استخراج به صرفه نبوده و این یکی از عواملی بود تا دست اندرکاران صنایع تلاش برای یافتن راهی کم هزینه تر را آغاز کنند. از طرفی حلال های مصرفی تا دهه ی 70 دارای نواقصی همچون بالا بودن نقطه جوش، نزدیک بودن نقطه جوش مواد مورد نظر با نقطه جوش حلال، حساسیت مواد به دمای بالا، تامین و بازیابی حلال و. . . بودند که نیاز به یک روش بهتر را الزامی می کردند. قیمت بالای حلال‌‌های آلی، قوانین زیست محیطی و افزایش نیاز به محصولات دارای ارزش افزوده و فراخالص در صنایع غذایی و دارویی، باعث توسعه‌ی تکنولوژی‌‌های جدید و سالم برای فراوری محصولات غذایی شده است. در سال‌‌های اخیر، استفاده از دی‌اکسید کربن فوق بحرانی به جای روش‌‌های مرسوم (نظیر استخراج با حلال آلی هگزان و روش فشردن مکانیکی) در استخراج روغن‌‌ها و مواد دیگر مورد توجه قرار گرفته است، زیرا اطلاعات مربوط به خطرات ایمنی و زیست‌محیطی استفاده از حلال‌‌های آلی در فراوری غذا در حال افزایش است. مطالعات نشان می‌دهند که احتمال آلودگی فراورده‌ی نهایی با این نوع حلال‌‌ها وجود دارد. بنابراین، صنعت غذا همواره در جست و جوی فن آوری‌‌های جدید جداسازی به منظور استفاده از ترکیبات طبیعی با خلوص بالاتر و در نتیجه، تولید محصولات سالم‌ و با‌کیفیت‌ است. با وجود پیشینه استفاده از سیالات فوق‌بحرانی در بسیاری از تحقیقات، کاربرد تجاری آن پیشرفت اندکی داشته است. این موضوع می‌تواند به دلیل هزینه‌ بالای سرمایه‌گذاری و نیاز به تجهیزات مقاوم به فشار بالا باشد که این هزینه می تواند با گذشت زمان و تولید محصولات باکیفیت جبران شود.