دانلود مقالات ISI درباره آدیپوسیت + ترجمه فارسی

آدیپوسیت(به انگلیسی: adipocyte) که یاخته یا سلول های چربی یا لیپوسیت هم نامیده می‌شوند، تشکیل دهنده بافت‌های چربی یا بافت های آدیپوز می‌باشند که کار ذخیره انرژی از راه چربی را به عهده دارند. دو نوع بافت چربی وجود دارد: بافت سفید آدیپوز و بافت قهوه‌ای آدیپوز. در اثر لاغر شدن سلول‌های چربی تعدادشان کم نمی‌شود، بلکه اندازه‌شان کوچک تر می‌شود. ولی در اثر چاق شدن اگر ظرفیت سلول چربی پر شده باشد، تعداد آن‌ها ممکن است زیاد شودتصور عموم بر این است که سلول‌های چربی جدید در بافت چربی بزرگسالان ایجاد نمی‌شود. اما، واقعیت این است که سلول‌های بنیادی می‌توانند به سلول‌های چربی تمایز یابند. آدیپوست‌های اولیه (سلول‌های مزانشیمال چربی) که در شبکه همبندی لوبول چربی وجود دارند، می‌توانند به سلول‌های چربی بالغ تبدیل شوند. آدیپوسیت از نظر متابولیکی فعال بوده و ذخیره کننده انرژی در زمان فقدان انرژی یا نیاز بیش از حد آن می‌باشد. پیش آدیپوسیت‌ها در بافت زیر جلدی که در مراحل مختلف تمایز قرار دارند، دارای پروتئین ۱۰۰-S هستند. این پروتئین از آغاز لیپیدوژنز بیان شده و به عنوان یک فاکتور تنظیم کننده ذخیره و تشکیل چربی در بدن عمل می‌کند. تمایز سلول‌های پیش‌ساز چربی به دو قسمت زودرس و دیررس صورت می‌پذیرد. تمایز ترمینال این سلول‌ها نیاز به حضور هورمون رشد و تری یدوتیرونین به عنوان هورمونهای ضروری و انسولین به عنوان هورمون نهایی تعدیل کننده داشته و سبب تشکیل سلول‌های تقسیم نشده پر از تیری آسیل گلیسرول می‌گردد. تمایز شامل مسیر CAMP، مسیر دی آسیل گلیسرول و یک مسیر سومی که به وسیله ۱-IGF و انسولین راه انداخته می‌شود، می‌باشد. ترکیبی از سیگنال‌های میتوژنیک- آدیپوژنیک برای شروع تمایز نهایی سلولهای پیش آدیپوسیت نیاز است. فاکتورهای رشد موضعی یا سیستمیک در تمایز پیش آدیپوسیت‌ها به آدیپوسیت‌های بالغ نقش دارند. فاکتور تمایز دهنده سلول چربی (ADF) در بافت زنده به عنوان یک ماده پاراکرین سیتوکین برای تنظیم تمایز (تبدیل آدیپوژنیک) سلول‌های پیش آدیپوسیت عمل می‌کند. این فاکتور سبب افزایش چهار برابری محتوای تری آسیل گلیسرول (تری گلیسرید) شده و افزایش نه برابری فعالیت گلیسرول-۳- فسفات دی هیدروژناز (GPDH) را که نشانگر فاز تاخیری تمایز پیش آدیپوسیت‌ها می‌باشد، در پی خواهد داشت. پروستاسیکلین و PGF2 آلفا (سنتنز شده و ترشح شده به وسیله پیش آدیپوست‌ها) از میانجی‌گری‌های اتوکرین روند تبدیل آدیپوسیت‌ها هستند. آدیپونکتین، هورمون مشتق از سلول‌های چربی است که در سلول‌های چربی مغز استخوان و زیر جلد یافت می‌شود. غلظت این هورمون ارتباط معکوسی با توده چربی بدن داشته و اثرات مهاری بر روی تمایز آدیپوسیت‌ها دارد. آدیپونکتین می‌تواند تاثیر منفی و انتخابی بر تشکیل بافت لنفی داشته باشد. آدیپوسیت‌ها می‌توانند در تنظیم تشکیل سلول خونی شرکت کند. کاواد گزارش کرد که در سلول‌های ۳T30L1 ویتامین ث به طور مشخص میزان رشد پیش آدیپوسیت‌ها را در بیش از mm50 افزایش می‌دهد. ویتامین B6 و ویتامین C ب طور قابل توجهی تمایز را تحریک کرده و در نتیجه فعالیت گلیسرو فسفات دهیدروژناز و تجمع تری گلیسرید را افزایش می‌دهند. بتاکاروتن، ویتامین D، ویتامین E و ویتامین K به طور موثر در مهار تغییر چربی از L1-3T3 نقش دارند. تحقیقات نشان داده‌اند که پرورش آدیپوسیت‌های بالغ به هم چسبیده شامل پرولیفراسیون سریع سلول‌های شبه فیبروبلاست هستند که به طور قابل توجهی از سلول‌های پیش ساز آدیپوسیت تشکیل شده و تمایل زیادی به تمایز دارند. بین ۳۶ تا ۴۸ ساعت چنین سلول‌هایی شروع به تجمع قطرات چربی کرده و در حدود ۱۵۰ ساعت بعد شکل آدیپوسیت‌های بالغ کوچک را به خود می‌گیرند (قطر ۳۵-۲۰ میکرون). کاجیموتو ادعا کرد که صدور سیترات از ماتریکس میتوکندری به سیتوزول نقش ضروری در مرحله تمایز سلول‌های L1-3T3 برای تمایز موثر آنها به سلول‌های چربی دارد و LPL یک پروتئین ترشحی است که به عنوان یک هومودایمر به صورت فعال ظاهر می‌شود. LPL در شبکه اندوپلاسمیک به عنوان یک مونومر غیر فعال Mr51000 سنتز می‌شود. پس یک مانوز که مونومر غیر فعال Mr55500 است تشکیل می‌شود. یک هومودایمر فعال به صورت دو کمپلکس زنجیره‌های الیگلوساکارید با ژنوم Mr5800 در سیستم گلژی تشکیل می‌شود. این شکل بالغ در چرخه‌های ترشحی می‌تواند با حداکثر توان ترشح شود یا پس از مواجه با هپارین ترشح گردد. LPL در چرخه‌های ترشحی به صورت بالقوه فعال، متراکم یا شکل پلی مریزه شده وجود دارد. این موضوع فعال شدن LPL را توضیح می‌دهد. سلول‌های ۳T3L1 پستانداران پس از مواجهه مداوم با دوزهای فارماکولوژیک انسولین یا دوز فیزییولوژیک IGF-1 به آدیپوسیت تمایز پیدا می‌کنند.