دانلود مقالات ISI درباره فاکتور رشد اپیدرمی + ترجمه فارسی

فاکتور رشد اپیدرمی، (به انگلیسی: Epidermal growth factor (EGF)) یکی از فاکتورهای رشد با ساختاری پروتئینی ۵۳ اسیدآمینه‌ای است. این پروتئین‌ها در رشد و متابولیسم سلول‌های زیادی دخیل هستند و نوعی سیتوکین هستند. کارکرد این فاکتور رشد در رشد سلولهای اپیدرمی مؤثر است. گیرنده پروتئین افزایش‌دهندهٔ رشد با نام HER2/neu معمولاً در اندازهٔ کوچک در بافت پستان و بیشتر در سلول‌های سرطانی پستان وجود دارد وبا تحریک آن فاکتور رشد اپیدرمی تولید می‌شود که موجب رشد سلول‌های سرطان پستان می‌شود. گیرنده فاکتور رشد اپیدرمی (انگلیسی: Epidermal growth factor receptor) که با نام‌های اختصاری دیگری همچون «EGFR"، "ErbB-1» و «HER1» هم شناخته می‌شود، یک پروتئین تراپوسته‌ای است که در نقش یک گیرنده برای فاکتور رشد اپیدرمی با لیگاند خارج‌سلولی عمل می‌کند. این گیرنده یکی از اعضای خانوادهٔ بزرگ «ErbB» و نوعی تیروزین کیناز گیرنده‌ای است. جهش در ژن‌های مسئول این پروتئین‌ها در بروز بسیاری از انواع سرطان‌ها نقش دارد. فاکتور رشد اپیدرمی و گیرنده‌اش توسط استنلی کوهن در دانشگاه وندربیلت کشف شد. وی به همراه ریتا لوی مونتالچینی در سال ۱۹۸۶ میلادی بابت کشف فاکتور رشد برندهٔ جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی شدند. کاهش سیگنالینگ (پیام‌رسانی) در گیرنده فاکتور رشد اپیدرمی و سایر تیروزین کینازهای گیرنده‌ای با بروز برخی بیماری‌ها همچون آلزایمر در ارتباط است. همچنین افزایش سیگنالینگ در این گیرنده‌ها با بروز تعداد فراوانی از سرطان‌ها نقش دارد. گیرنده فاکتور رشد اپیدرمال یا EGFR پروتئینی سرتاسری غشایی است که در بسیاری از سرطان ها بیان بیش از حد آن مشاهده می شود. فعال سازی پیام رسانی EGFR در سلول های سرطانی ارتباط مستقیم با افزایش تکثیر سلولی،رگ زایی و متاستاز دارد. شواهد مبنی بر نقش EGFR در ایجاد انواع سرطان ها منجر به طراحی و تهیه آنتی بادی های مونوکلونالی شده است که به طور کاملا انتخابی این گیرنده را مورد هدف قرار می دهند.