دانلود مقالات ISI درباره چِرا + ترجمه فارسی

چرا به طور کلی توصیف نوعی خوردن است که در آن گیاه‌خواران از گیاهی (همچون چمن) یا دیگر پرسلولی‌ها (همچون جلبک) تغذیه می‌نماید. در تغذیه چرا به دلیل عدم شکار و کشته شدن موجودات دیگر متفاوت از تغذیه از راه شکار و به واسطه نبود هم‌زیستی دو موجود متفاوت با تغذیه انگلی است. چرا، بخش مهمی در کشاورزی و دامپروری است، زیرا مصرف گیاهان و دیگر علوفه ها در چرا برای بدست آمدن گوشت، شیر و دیگر محصولات دامی پر اهمیت است. چریدن مجموعه ای از مراحل، در تغذیه گوسفندان است که طی این کار، گوسفند انرژی مورد نیاز برای بقا و ادامه زندگی خود را از همین علف ها تامین می کنند، چریدن در فضای باز می تواند برای پرورش دهنده جنبه اقصادی هم داشته باشد، اما زمانی می تواند بالاترین بازده را داشته باشد که چراگاه مورد نظر، بسیار غنی از علوفه باشد. البته نکته مهمی که باید مد نظر قرار داد این است که دامدار یا چوپان باید از شیوه صحیح استفاده از چراگاه اطلاع داشته باشد، تا دام هایش بتوانند به طور دائم از این علوفه طبیعی استفاده کنند و به ریشه علف ها آسیبی وارد نکنند. • نوع های مختلف مرتع ( چراگاه ) انواع مختلف مراتع، به خود رو بودن و یا انسان کاشت بودن آنها بستگی دارند. دامداران گاهی گیاهانی مانند: یونجه، شبدر، ذرت می کارند که برای تغذیه دام هایشان مفید است، که نوع اول را طبیعی و بعدی را مصنوعی گویند. o مرتع پر درخت این مراتع معمولا پر از درخت هستند و به صورت طبیعی روییده شده اند. اگر فاصله درخت ها از هم زیاد باشد، به طوریکه نور از لابه لای آنها رد شود و امکان رشد علوفه در آنها وجود داشته باشد، می توانند به عنوان چراگاهی مناسب، برای تغذیه دام از آنها استفاده کرد. o مراتع بدون درخت این مراتع، همان طور که از نامشان مشخص است، درخت و درخچه در آنها وجود ندارد. بلکه شامل گیاهان علفی و بوته های یک ساله و چند ساله هستند. چرای باز در این روش گوسفندان به صورت همیشگی و در تمام طول سال به چرا در مراتع مشغول هستند. گوسفندان به طور غریزی، ابتدا شروع به خوردن علف در قسمت های مرغوب می کنند و سپس به قسمت های دیگر می روند. در این حالت مرتع توسط گوسفندان، به حالت غیر یکنواخت تبدیل می شود. o چرای بسته در این روش چوپان یا دامدار با توجه به بررسی کلی ای که از مرتع انجام داده است، سعی می کند مرتع را به ابعاد مختلف تقسیم کند. که شامل مراحلی است از جمله: 1. منتظر می ماند، علوفه ها به مرحله از رشد برسند و تا اندازه ای رشد کنند و بعد از گذشت این مدت زمان، دام های خود را برای چریدن در این مراتع رها می کند. 2. یا آنکه دام ها را برای مدتی (مثلا 2سال ) به چرا گاه مشخصی که مد نظرش است نمی برند تا به چراگاه استراحت بدهد و چراگاه بتواند خود را قوی و آماده کند. 3. زمین ها را قطعه بندی می کند و هر قطعه از زمین را نوبتی و برای مدتی خاصی برای چریدن در اختیار گوسفندان قرار می دهد تا بقیه زمین ها بتوانند تا زمین رسیدن نوبتشان خود را ترمیم و استراحت کنند. 4. روش دیگر برای چریدن گوسفندان، ترکیب همه روش های ذکر شده در بالاست که چوپان می تواند با توجه به شرایط آب و هوایی و …. هر کدام و یا ترکیبی از روش ها را انتخاب کند. چراگاه زمینی است که از آن برای چرا استفاده می‌شود. چراگاه‌ها زمین‌های محدودی هستند که در آن دام‌های اهلی همچون اسب، گاو، گوسفند یا خوک اهلی به چرا می‌پردازند. علوفه، اکثر گونه‌های چمنیان، برخی حبوبات و برخی از علف‌های هرز زندگی گیاهی غالب در چراگاه‌ها را تشکیل می‌دهند. چراگاه‌ها غالباً در تابستان مورد استفاده قرار می‌گیرند که متفاوت از مرغزارها هستند که از آن برای چیدن علف و تولید یونجه خشک برای زمستان استفاده می‌شود. در مفهوم گسترده‌تر چراگاه‌ها به مراتع و دیگر سیستم‌های چراگاهی و مناطقی که توسط حیوانات وحشی برای چرا انتخاب شده، گفته می‌شود.