دانلود مقالات ISI درباره لیپوپروتئین ها + ترجمه فارسی

لیپوپروتئین ها(به انگلیسی: Lipoproteins) یک مجموعه مولکولی پروتئینی است. بسیاری از آنزیمها، گیرنده‌های آنتی ژن، منتقل کننده‌ها، پروتئینهای ساختمانی و سموم لیپوپروتئین هستند. لیپوپروتئین‌ها در غشای سلول، غشایمیتوکندری و کلروپلاست و باکتری‌ها نیز وجود دارند. لیپوپروتئینهای خون ترکیبی متشکل از لیپیدها وآپولیپوپروتئین‌ها هستند که به واسطه وجود آنها، چربی‌ها در خون گردش می‌یابند. انواع لیپوپروتئین‌ها شیلومیکرونها: که سبک‌ترین لیپوپروتئین‌ها بوده و منشا آنها چربیها و بویژه اسیل گلیسرولهایی هستند که در روده جذب می‌شوند. شیلومیکرونها حاوی مقادیر بسیار اندکی پروتئین هستند. لیپوپروتئین‌های با چگالی بسیار کم (VLDL): که در کبد ساخته می‌شوند و عمل آنها انتقال تری اسیل گلیسرولهای تولید شده در کبد به سایر اعضای بدن می‌باشد. لیپوپروتئین‌های با چگالی کم (LDL): که محصول آخرین مراحل متابولیسم لیپوپروتئین‌های VLDL می‌باشند. لیپوپروتئین‌های با چگالی زیاد (HDL): که در واکنشهای متابولیسمی شیلومیکرونها و لیپوپروتئین‌های با چگالی بسیار کم و نیز در متابولیسم کلسترول شرکت دارند. لیپوپروتئین ها عمدتاً ۵ نوع هستند که بر حسب وزن مخصوصشان تقسیم بندی می شوند: - لیپوپروتئین های کیلو میکرون ها (شیلومیکرون ها؛ chylomicrons)؛ - لیپوپروتئین های با تراکم خیلی پایین (لیپوپروتئین های خیلی سبک؛ very low-density lipoproteins، VLDL)؛ - لیپوپروتئین های با با تراکم بینابینی (لیپوپروتئین های میان وزن، Inter mediate-density lipoproteins; IDL) ؛ - لیپوپروتئین های با تراکم پایین (لیپوپروتئین های سبک وزن؛ Low density lipoproteins LDL)؛ - لیپوپروتئین های با تراکم بالا (لیپوپروتئین های سنگین وزن؛ High- density lipoproteins)؛ لیپوپروتئین های کیلومیکرون ها از کمترین و لیپوپروتئین های با تراکم بالا از بیشترین وزن مخصوص برخوردار هستند. لیپوپروتئین های با تراکم بالا وزن مخصوص زیادی دارد و به دلیل سنگینی، ته نشین می شود و در مقابل لیپوپروتئین های خیلی سبک وزن مخصوص خیلی کمی دارد و مانند حباب، حجیم ولی سبک است. قسمت پروتئینی لیپوپروتئین‌ها را آپولیپوپروتئین و یا آپوپروتئین می‌نامند. مقدار آپوپروتئین در لیپوپروتئین‌های با چگالی زیاد تا نزدیک 60 درصد و در شیلومیکرونها تنها یک درصد است. برخی از آپوپروتئینها جزئی از ساختمان لیپوپروتئین‌ بوده و نمی‌توان آن را جدا ساخت. در حالی که برخی دیگر از آپوپروتئینها را که در سطح بیرونی لیپوپروتئین‌ قرار گفته‌اند، می‌توان آزادانه به لیپوپروتئین‌های دیگر منتقل کرد. نقش LDL و HDL در انتقال کلسترول LDL مهمترین لیپوپروتئین‌های حامل کلسترول در خون می‌باشد. این لیپوپروتئین‌ها شامل یک هسته مرکزی است که حاوی 1500 مولکول کلسترول استریفیه می‌باشد و مهمترین اسید چربی که در ساختمان این کلسترول شرکت دارند اسید لینولئیک است که یک اسید چرب غیر اشباعی با دو اتصال دوگانه می‌باشد. این هسته مرکزی آب گریز از یک تک لایه فسفولیپید و کلسترول غیر استریفیه، پوشیده شده است. نقش اصلی LDL، انتقال کلسترول به بافتهای محیطی (غیر کبدی) و نیز تنظیم سرعت واکنشهای نوسازی کلسترول در اینگونه بافتهاست. در جهت مخالف نیز لیپوپروتئین‌های با چگالی زیاد وظیفه دارد مولکولهای کلسترول را که در اثر از بین رفتن سلولها و یا در اثر تغییرات و نوسازی غشای سلولی آزاد و وارد پلاسما شده‌اند، جمع آوری کند. چون لیپیدهای جریان خون در محلولهای آلی مانند پلاسمای خون نامحلول هستند، نقل وانتقال آنها توسط مولکولهای حامل یا ترکیب پروتئین و لیپید انجام می شود. اسیدهای چرب آزاد پلاسمای خون به صورت اتصال به آلبومین منتقل می شوند. تری گلیسرید ها، فسفولیپید ها و کلسترول همراه با پروتئینها، ساختمان میسل کروی شکلی به نام لیپوپروتئین را به وجود می آورند. در ساختمان لیپوپروتئین ها، استرهای کلسترول و تری گلیسریدهای هیدروفوبیک در مرکز قرار می گیرند و پروتئین ها (آپو لیپو پروتئین ها)، بخشهای قطبی فسفولیپیدها و کلسترول آزاد به صورت یک لایه قطبی سطحی، لیپیدهای هیدروفوب را احاطه می کنند(شکل ). اجزای قطبی سطحی باعث حلالیت لیپوپروتئین ها شده و انتقال لیپیدهای نامحلول را در جریان خون امکان پذیر می سازند. لیپو پروتئین های پلاسمای خون بر اساس دانسیته یا حرکت الکتروفورزی شان از هم قابل جدا شدن هستند و بر همین اساس تقسیم بندی می شوند.