دانلود مقالات ISI درباره پروتئین + ترجمه فارسی

پروتئین(به انگلیسی: Protein) مواد آلی بزرگ و یکی از انواع درشت‌مولکول‌های زیستی میباشدکه از زیرواحدهایی به نام اسید آمینه ساخته شده‌اند. پروتئین‌ها مانند زنجیری از یک کلاف سه‌بعدی بسپارهایی هستند که از ترکیب اسیدهای آمینه حاصل می‌شوند. اسیدهای آمینه مثل یک زنجیر خطی توسط پیوند پپتیدی میان گروه‌های کربوکسیل و آمین مجاور به یکدیگر متصل می‌شوند تا یک پلی پپتید را به وجود بیاورند. پروتئینهای بدن انسان به سه گروه اصلی پروتئینهای غشایی (غشای سلول)، پروتئینهای حلقوی و پروتئینهای ساختاری یا فیبروز (مانند کلاژن، کراتین و الاستین) تقسیم می‌شوند. پروتئینهای حلقوی شامل دو گروه اصلی گلوبین‌ها و آلبومینها هستند. گلوبینها مانند هموگلوبین، میوگلوبین و گلوبولین‌ها. سه پروتئین اصلی خون عبارتند از گلوبولین‌ها، آلبومینها و فیبرینوژن. بسیاری از خوراکی‌ها به خاطر پروتئین‌هایشان است که ارزش مهم غذایی برای بشر یافته‌اند؛مانند: شیر،تخم‌مرغ،گوشت بی‌چربی،ماهی، نخود،لوبیا، بادام‌زمینی و برخی حبوبات. این‌ها برای انسان اهمیت دارند؛چرا که فراهم آورنده آمینو ـ اسیدها هستند؛ و گرنه بدن به خودی خود قادر نیست که آمینو ـ اسید تولید کند. به این آمینو ـ اسیدها، آمینو اسیدهای ضروری می‌گویند. بدون آمینو ـ اسیدهای ضروری،بدن نمی‌تواند بر سر پا بماند. برخی از انواع آمینو ـ اسیدها فقط به مقدار معینی برای بافت‌های بدن لازم هستند؛ از این‌رو بدن به همان مقدار که نیاز دارد،آن‌ها را جذب می‌کند. پروتئین‌های گیاهی، مانند آنچه که در لوبیا،نخود و حبوبات هستند، همه آمینو ـ اسیدهای ضروری را دارا نیستند؛بنابراین هنگامی برای ما ارزش خواهند داشت که با پروتئین‌های حیوانی ترکیب شوند. بشر نمی‌تواند در بدن خود آمینو ـ اسیدها را ذخیره کند تا روزی در آینده به مصرف برساند. به همین دلیل است که به ما توصیه می‌کنند، انواع مختلف مورد نیاز خود را یک‌جا و با هم به بدن برسانیم؛مثلا نان و شیر را در یک وعده غذا بخوریم تا آمینو ـ اسیدهایی که از آن‌ها به‌دست می‌آیند،با هم مصرف شوند و بافت تازه‌ای در بدن ما پدید آورند. پس باید با هر وعده غذایی خود انواع گوناگون پروتئین‌ها را، هر یک به اندازه کافی،طوری انتخاب کرد که مطمئن شد آمینو ـ اسیدهای ضروری ـ چنان‌که مورد نیاز است ـ به بدن رسیده است. واحد ساختمانی پروتئین ها، اسید آمینه است، ۲۰ نوع اسید آمینه در ترکیب مواد غذایی و همچنین در ساختمان بدن انسان وجود دارد. اسیدهای آمینه به سه دسته تقسیم می شوند: ۱- اسیدهای آمینه ضروری. ۲- اسیدهای آمینه نیمه ضروری. ۳- اسیدهای آمینه غیر ضروری. ۱- اسیدهای آمینه ضروری: دسته ای از اسیدهای آمینه هستند که بدن انسان یا قادر به ساختن آنها نیست و یا نمی تواند آنها را به میزان لازم برای تأمین نیازهای خود بسازد. مثل لیزین، ایزولوسین، فنیل آلانین. ۲- اسیدهای آمینه نیمه ضروری: به آن دسته از اسیدهای آمینه گفته می شود که فقط در دوران کودکی و رشد ضروری هستند یعنی اگر به اندازه کافی در رژیم غذایی کودکان نباشد موجب اختلال رشد آنها می گردد. ۳- اسیدهای آمینه غیر ضروری: اسیدهای آمینه ای هستند که در صورت فقدان آنها در غذا بدن قادر است از متابولیسم چربی ها، پروتئین ها و عامل آمینی سایر اسیدهای آمینه آنها را منتشر کند. بنابراین در اعمال حیاتی مشکلی ایجادنمی شود. تقسیم بندی پروتئین ها از نظر عمل نقش آنزیمی یا کاتالیزوری ساختمانی پروتئین های ناقل یا حامل هورمونی پروتئین های ساده پروتئین هایی هستند که از هیدرولیز آنها فقط اسیدهای آمینه بدست می‌آید و خود به دو دسته یعنی پروتئین های کروی و رشته‌ای تقسیم می‌شوند. پروتئین های کروی آنهایی هستند که مولکول آنها دارای شکل کروی یا بیضی بوده و در آب و محلول های نمکی رقیق محلول‌اند و مهمترین آنها عبارتند از: آلبومین، گلوبولین ها، هیستون ها، پروتامین ها. پروتئین های رشته‌ای پروتئین هایی هستند که از مولکول های خیلی طویل رشته مانند ساخته شده‌اند و می‌توان آنها را به دو دسته تقسیم کرد. دسته اول که در محلول های نمکی غلیظ محلول‌اند و دسته دوم که کاملا غیر محلول بوده و به آنها اسکلرو پروتئین گویند.