دانلود مقالات ISI درباره آروماتاز + ترجمه فارسی

آروماتاز (به انگلیسی: aromatase) آنزیم تبدیل کننده هورمون آندرواستندیون (که در غدد آدرنال تولید می شود)به استروژن است و درواقع منبع تولید استروژن در زنانی است که تخمدان های غیر فعال دارند. از این رو داروهای مهار کننده آروماتاز سطح خونی استروژن را کاهش می دهند و در زنان یائسه ای که مبتلا به سرطان پستان حاوی گیرنده های استروژنی هستند مورد استفاده قرار می گیرند. در زنان غیر یائسه،تولید استروژن در تخمدان بیش از سایر مناطق است،به همین دلیل مهارکننده های آنزیم آروماتاز که قادر به مهار تخمدان ها نیستند،برای این گروه از بیماران موثر نیستند و بهتر است تجویز نشوند. تستوسترون در بافت‌های محیطی می‌تواند از طریق آنزیم ۵-آلفا ردوکتاز به آندروژن پرقدرت دیگری به نام دی‌هیدروتستوسترون تبدیل ‌شود. تستوسترون همچنین توسط آنزیم آروماتاز، که به ویژه در بافت چربی یافت می‌شود، به استرادیول قابل تبدیل است. آندروژن ضعیف آدرنال، آندروستن‌دیون، می‌تواند از طریق آنزیم آروماتاز به استرون که استروژن ضعیفی است تبدیل ‌شود. استرادیول و استرون در بافت‌های محیطی به یکدیگر قابل تبدیل هستند. تستوسرج یک ماده ی جزء بدن افزایش دهنده ی تستوسترون کاملا طبیعی علمی است که از گیاه فنوگریک به دست می آید. از طریق مطالعات عملی ثابت شده است که از تعادل مقدار سالم استروژن پشتیبانی میکند. آروماتاز آنزیم کلیدی است که تستوسترون را به استروژن تبدیل میکند. بنابراین با افزایش مقادیر سالم آروماتاز،میزان تستوسترون تبدیل شده به استروژن کاهش میابد و مقادیر تستوسترون مورد پشتیبانی قرار میگیرند. مهارکننده‌های آروماتاز لتروزول Femara، اگزمستان Aromasine و آناستروزول Arimidex در درمان آجووان آندوکرین برای بیماران مبتلا به سرطان اهمیت دارند. گزارش‌های موجود بر حجم مدارک پشتیبانی از مصرف این داروها افزوده است. در کارآزمایی تصادفی شده MA۱۷، تعداد ۵۱۶۹ خانم یائسه‌ی مبتلا به سرطان پستان گیرنده‌ی مثبت هورمونی که پس از ۵ سال درمان با تاموکسیفن، عاری از بیماری بودند لتروزول یا دارونما داده شد. در نتایجی که قبلاً انتشار یافت، بقای حیات ۴ ساله‌ی عاری از بیماری با لتروزول بسیار بهتر از دارونما بود. مصرف لتروزول تنها در بیماران گروه مثبت سبب بهبودی کلی بقای حیات شده بود. اکنون پژوهشگران بر حسب سن آنالیزهای دیگری انجام داده‌اند و نتیجه‌ گرفته‌اند که منافع نسبی در خانم‌های جوان‌تر از ۶۰ سال و ۶۰ سال تا ۶۹ سال وخانم‌های ۷۰ ساله یا بالاتر مشابه است. در همین کارآزمایی، بیماران گروه دارونما اجازه یافتند پس از پایان کارآزمایی لتروزول را مصرف کنند. حدود ۱۶۰۰ نفر از ۲۴۰۰ نفر گروه دارونما این کار را انجام دادند. پس ازمتوسط پیگیری ۸/۲ ساله، با آنالیز چند متغیر بهبود بقای حیات عاری از بیماران و بقای حیات کلی را در بیماران مصرف کننده‌ی لتروزول در مقایسه بابقای حیات در افرادی که از دارونما استفاده نمی‌کردند، مشاهده نمودند. این یافته‌ها حاکی از آن است که مهارکننده‌های آروماتاز حتی در صورتی که چند سال پس از خاتمه‌ی درمان با تاموکسیفن آغاز شده باشند سودمند می‌باشند. برخی از داروهای ضد سرطان،از طریق تاثیر بر آنزیم آروماتاز نقش خود را ایفا می کنند. یشترین عوارض‌جانبی با کاربرد نسل‌سوم بازدارنده‌های آروماتاز (لتروزول، اناسترازول) عوارضی نسبتاً خوش‌خیم هستند؛ با سردرد ملایم، درد یا سفتی مفاصل، تهوع و اسهال که شایعترین عوارض آن می‌باشند. چنانچه با آنالوگ‌های GnRH مقایسه ‌شوند، گر‌گرفتگی ملایم بوده و به‌مراتب کمتر‌است. کاربرد درازمدت آن،‌ زنان را در‌معرض افزایش خطر ایجاد شکستگی، کاهش استخوان‌سازی و پوکی‌استخوان قرار می‌دهد. بیشتر این بررسی‌ها روی زنانی انجام گرفت ‌که بازدارنده‌ی آروماتاز را به‌صورت درمان کمکی در‌مورد سرطان‌های‌پستان‌که دریافت‌کننده‌ی مثبت هورمونی (HRP) می‌باشند، مصرف می‌نمودند. نسبت شکستگی در بیماران درمان ‌شده با بازدارنده‌ی آروماتاز در یک ارزیابی از ۵/۲درصد به۱۱درصد در موارد آناسترازول با تاموکسیفن توأم در یک بررسی دیگر بوده‌است‌. چندپژوهش نشان‌داده است که سیر ایجاد تحلیل استخوان را می‌توان بازگردانده یا ترمیم نمود؛ با استفاده‌ از این ترکیبات با کاربرد توأم بی‌فسفونات. البته بی‌فسفونات را در زنان قبل‌از منوپوز نمی‌شود استفاده کرد.