دانلود مقالات ISI درباره کلستریدیوم دیفیسیل + ترجمه فارسی

کلستریدیوم دیفیسیل(به انگلیسی: Clostridium difficile) یک باکتری گونه از باکتری‌های گرم مثبت و اسپور دار است. یکی از علل عفونت‌های روده‌ای بیمارستانی است. سموم کلستریدیوم دیفیسیل در مدفوع ۱۵ تا ۲۵ درصد از بیماران مبتلا به اسهال ناشی از آنتی بیوتیک و بیش از ۹۵ درصد بیماران مبتلا به کولیت غشاء کاذب، یافت می‌شود. بیش از ۹۰ درصد از موارد عفونت به کلستریدیوم دیفیسیل پس از درمان یا در حین درمان با آنتی بیوتیک رخ می‌دهد. کلیندامایسین، سفالوسپورین‌ها و پنی سیلین‌ها بیشترین آنتی بیوتیک‌های مرتبط با عفونت به کلستریدیوم دیفیسیل هستند، اما تقریباً همه داروهای ضد میکروب به جز آمینوگلیکوزیدها موجب عفونت به کلستریدیوم دیفیسیل می‌شوند. مطالعات اخیر نشان داده است که فلوروکینولون‌ها قویاً با عفونت به کلستریدیوم دیفیسیل مرتبط هستند. دیگر عوامل خطر ساز عفونت به کلستریدیوم دیفیسیل شامل افزایش سن، ابتلا به بیماری شدید، انجام اعمال به غیر از جراحی بر روی دستگاه گوارش، وجود لوله بینی-معدی، مصرف داروهای ضد زخم، بستری بودن در بخش مراقبت‌های ویژه، اقامت طولانی مدت در بیمارستان، مصرف طولانی مدت آنتی بیوتیک و مصرف چندین آنتی بیوتیک به طور همزمان می‌شوند. شیوع عفونت کلستریدیوم دیفیسل اکتسابی از جامعه (منظور بیمارانی است که از یک سال قبل در بیمارستان بستری نبوده‌اند) در حال افزایش است. علاوه بر استفاده از آنتی بیوتیک، موارد عفونت کلستریدیوم دیفیسل مربوط به جامعه به دنبال مصرف داروهای کنترل کننده اسید معده (مانند مهار کننده‌های پمپ پروتون و آنتاگونیست‌های گیرنده H2) نیز ایجاد می‌شود. کلستریدیوم دیفیسل از طریق مسیر مدفوعی-دهانی منتشر می‌شود و انتقال بیمار به بیمار مشاهده می‌شود. بیماری اسهال یکی از عوارض رایج درمان آنتی بیوتیکی است. حالت های شدید تر بیماری (کولیت ناشی از آنتی بیوتیک) (AAC) بخصوص از زمان شروع مصرف کلیندامایسین شیوع بیشتری یافته اند وحتی ممکن است انواع با شدت بالینی بیشتر مانند کولیت پسودوممبرانوس (PMC) رخ دهند. کلستریدیوم دیفیسیل عامل بروز PMC و یکی از عوامل ایجاد کننده AAC محسوب می شود. تولید توکسین A وB توسط انواع توکسوژنیک کلستریدیوم دیفیسیل در ایجاد علائم بالینی بیماری نقش دارد. این پروتئین ها که وزن مولکولی در حدود 200 کیلو دالتون دارند با توجه به ایمونولوژی وعملکردشان قابل شناسایی هستند. توکسین A انتروتوکسین است، درحالیکه توکسین B سیتوتوکسین می باشد. هر دوی این توکسینها می توانند در in vivo اثر هم افزایی داشته باشند. از آنجائیکه همه انواع کلستریدیوم دیفیسیل توکسین تولید نمی کنند و تقریبا" 2 درصد افراد بالغ طبیعی و تا 50 درصد کودکان زیر دو سال ممکن است با این میکروارگانیسم آلوده باشند. به نظر منطقی می رسد که به جای شناسایی باکتری از شناسایی توکسین ها برای تشخیص بالینی استفاده گردد. روشی که در اینجا برای شناسایی توکسین A وB کلستریدیوم دیفیسیل معرفی می گردد روش ایمونولوژیک است که بر روی نمونه مدفوع انجام می شود. نتایج آزمایش در حدود دو ساعت آماده می شود و درمان به موقع و سریع را امکان پذیر می سازد. نشانه‌های بیماری • اسهال آبکی (حداقل سه بار اجابت مزاج در روز، به مدت بیش از دو روز) • تب • کاهش اشتها • حالت تهوع • درد شکمی دلیل ابتلا در بیمارهایی که موارد مصرف آنتی بیوتیک به مدت طولانی دارند، این بیماری مشاهده می‌شود. افراد مسن تر و بستری در بیمارستان، بیشتر در معرض این بیماری قرار دارند. آنتی بیوتیک‌های دخیل در این بیماری، سفالوسپورین، آمپی سیلین، آموکسی سیلین و کلیندامایسین می‌باشند. باکتری بیماری بسرعت می‌تواند در بیمارستان پخش شود. مصرف طولانی مدت آنتی بیوتیک، موجب از دست رفتن باکتری‌های مفید دستگاه گوارش در دفاع از بدن می‌شود و باکتری بیماری می‌تواند رشد کند و شروع به آزاد کردن سموم کند. اگر بیمار قبلاً آنتی بیوتیک‌هایی با طیف وسیع اثر مصرف کرده باشد، باکتری‌های مفید بیشتری را از دست داده است. البته مطالعات اخیر نشان داده است که جوانترهایی که سابقهٔ استفاده طولانی مدت آنتی بیوتیک داشته‌اند نیز به این بیماری مبتلا شده‌اند. در سال‌های اخیر این بیماری به کرات و با شدت بیشتر روی داده و با دشواری معالجه روبرو شده است