دانلود مقالات ISI درباره رهبری + ترجمه فارسی

رهبری به معنای تاثیرگذاشتن روی دیگران، نفوذ در دل آنها و همراه ساختن آنها می باشد. بنابراین زمانی که دیگران به دلخواه خود و نه از روی اجبار، از شما پیروی می کنند و با شما همراه می شوند، شما در حال رهبری کردن هستید. براین اساس عنصر کلیدی این تعریف، نفوذ در دل دیگران می باشد. یعنی دیگران رهبر را دوست دارند، او را می پسندند و چون قبولش دارند از وی پیروی می کنند. آنها از وی الهام می گیرند و باور دارند که او می تواند آنها را به خواسته هایشان نزدیک تر کند. رهبری یک مهارت عملی است که شامل توانایی یک فرد یا سازمان برای هدایت یا هدایت سایر افراد، تیم ها یا سازمان های کلان است. رهبری، داشتن تواضع برای اولویت دادن به کارمندان است تا شرکت بتواند رشد کند. رهبران باید برای کارمندان‌شان زمان بگذارند و مطمئن شوند آنها در محیط کار احساس راحتی می‌کنند. این اقدام، کارآمدی و بهره‌وری شرکت را بالا می‌برد. محیط های دانشگاهی ایالات متحده رهبری را "یک فرایند تأثیر اجتماعی که در آن فرد می تواند از کمک و حمایت دیگران در انجام یک کار مشترک استفاده کند" تعریف می کند. رهبری را می توان از ترکیبی از چندین عامل استخراج کرد: مطالعات رهبری، نظریه هایی شامل صفات، تعاملات موقعیتی، عملکرد، رفتار، قدرت، بینایی و ارزش ها، و هوش. رهبری مسئله هوش، اعتماد، انسانیت، شجاعت و نظم است. . . اعتماد فقط به اطلاعات منجر به شورش می شود. انسانیت به تنهایی موجب ضعف می شود. تثبیت اعتماد در نتیجه احمقانه است. وابستگی به قدرت منجر به خشونت میشود. نظم و انضباط بیش از حد و استبداد در فرمانروایی منجر به ظلم و ستم می شود. رهبران به خود و دیگران کمک می کنند تا امور درست انجام دهند. آنها مسیر را تعیین می کنند، چشم انداز الهام بخش ایجاد می کنند و چیزی جدید ایجاد می کنند. رهبری در مورد نقشه برداری است که در آن شما باید به عنوان یک تیم یا یک سازمان برنده شوید؛ و آن پویا، هیجان انگیز و الهام بخش است. با این حال، در حالی که رهبران مسیر را هدایت می کنند، آنها باید از مهارت های مدیریتی برای هدایت مردم خود به مقصد درست، به روش صاف و کارآمد استفاده کنند. رهبر با ایجاد تغییر سر و کار دارد ولی مدیر برای برخورد با پیچیدگی هاست. رهبران از طریق ایجاد بصیرت نسبت به آینده جهت را مشخص می کنند و از طریق انتقال این دید به افراد و الهام بخشی آنان را برای قلبه بر موانع آماده می سازنند، اما مدیران خوب ازطریق برنامه ریزی های رسمی، طراحی ساختار های سازمانی خشک نظم و انسخام را باعث می شوند. رهبران نگرش شخصی و فعال نسبت به هدفها دارند، ولی مدیران نگرش غیر شخصی نسبت به هدفها دارند. رهبران میتوانند هدفهای گوناگونی داشته باشند اما در مدیریت اولویت با هدفهای سازمانی است.