دانلود مقالات ISI درباره مهندسی بافت + ترجمه فارسی

مهندسی بافت (به انگلیسی: Tissue Engineering) یکی از شاخه های گرایش بیومتریال (گرایشی از مهندسی پزشکی) میباشد که ترکیبی از علوم مربوط به سلول، مهندسی مواد و بیوشیمی است که امروزه نقش بسزایی در ارتقای پزشکی پیدا کرده است. شاید ابتدایی ترین تعریف برای مهندسی بافت توسط لانگر و واکانتی ارائه شده باشد که شامل کاربرد اصول مهندسی و زیستی برای توسعه مواد بیولوژیکی و ذخیره آنها جهت بهبود کار بافتهای زنده است. به بیان دیگر مهندسی بافت درک اصول رشد بافت و بکارگیری آن برای ایجاد نمونه هایی جهت استفاده کلینیکی و درمانی است. یکی از مهمترین کاربردهای آن در علوم اعصاب و ترمیم آسیبهای مغزی ونخاعی است. یک نمونه از ابتکاراتی که در زمینه مهندسی بافت در دانشکده مهندسی پزشکی دانشگاه صنعتی امیرکبیر انجام شده است ساخت پوست مصنوعی است. دانشمندان از سال‌ها قبل قادر به کشت سلول‌ها در خارج از بدن بودند، ولی فناوری رشد شبکه‌های پیچیده و سه‌بعدی سلولی برای جایگزینی بافت آسیب دیده اخیراً توسعه یافته‌است. پوشش مرکب و جایگزین مصنوعی پوست بر پایه ی یک ترکیب جدید از آلیاژهای بیوپلیمری نخستین بار درجهان توسط سید بهرام بهرامی اولین فارغ التحصیل دکترای رشته مهندسی پزشکی (گرایش بیو متریال ) از دانشگاه صنعتی امیرکبیر ساخته شده است پوست به عنوان خارجی ترین عضو بدن در معرض انواع جراحات و صدمات پوستی قرار دارد، در بیماریهایی مانند سوختگی، زخم بستر، زخم های جراحی و غیره در بسیاری از موارد نیاز به استفاده از جایگزین و پوست مصنوعی است. آسیب و از بین رفتن پوست، موجب تبخیر شدن آب بدن، امکان عفونت و در پی آن آسِب های جدی وحتی مرگ می شود. در مهندسی بافت ابتدا یک ماده متخلخل به عنوان ماتریکس خارج سلولی یا داربست برای رشد سلول‌ها تهیه شده و سپس عوامل رشد بر روی آن قرار می‌گیرد. پس از رشد مناسب سلول‌ها در فضای تخلخل‌ها، داربست از محیط آزمایشگاه به درون بدن موجود زنده منتقل می‌شود. به تدریج رگ‌ها به داربست نفوذ می‌کنند تا بتوانند سلول‌ها را تغذیه نمایند. در بافت‌های نرم بدن الزاماً داربست تخریب شده و بافت جدید جایگزین آن می‌شود ولی در بافت‌های سخت، می‌توان از موادی بهره گرفت، که لزوماً تخریب پذیر نباشند. پوست مصنوعی ساخته شده با ترکیبات جدید دارای ویژگیهای منحصر به فردی از جمله دارا بودن استحکام و انعطاف پذیری مناسب مشابه با پوست طبیعی، قابلیت تبادل , رطوبت و اکسیژن، قابلیت جذب ترشحات سطح زخم و تبادل آنها و ایجاد یک محیط مرطوب برای انجام مراحل مختلف ترمیم، قابلیت چسبندگی و تکثیر سلولهای پوستی بر سطح پوشش، فعال سازی خاصیت بند آورندگی خون، فعال سازی فعالیت سلولهایی مانند ماکروفاژها، فایبروپلاستها و ایجاد بافت همبند و سرعت بخشیدن به روند ترمیم و رشد سلولهای پوستی می شود. مراحل تهیه پوست مصنوعی شامل مراحل مطالعه و بررسی کارهای انجام شده قبلی، انجام کارهای آزمایشگاهی، فرآیند کردن و تهیة جایگزین پوست، بررسی خواص فیزیکی و مکانیکی و ساختاری، ارزیابی نحوه رشد و تکثیر سلولهای پوستی بر سطح پوشش، ارزیابی چسبندگی و فعال سازی پلاکت های خونی، ارزیابی تاثیر این جایگزین پوستی در ترمیم زخم تمام ضخامت بر مدل حیوانی و انجام مطالعات هیستوپاتولوژیکی می باشد. در مهندسی بافت از بسیاری از علوم مهندسی برای نیل به این هدف استفاده می‌شود. بیولوژیست‌های سلولی و مولکولی، مهندسین مواد پزشکی، طراحان شبیه‌ساز کامپیوتر، متخصصان تصویر برداری میکروسکوپی و مهندسین رباتیک و نیز بسیاری تجهیزات پیشرفته نظیر بیوراکتورها که بافت‌ها در آنجا رشد نموده و تغذیه می‌شوند، همگی به نوعی در تحقیقات مهندسی بافت سهیم هستند. بافت‌های مصنوعی انسانی نظیر پوست، کبد، استخوان، ماهیچه، غضروف، تاندون، رگ‌های خونی از جمله مواردی هستند که تاکنون بررسی شده‌اند. هدف اولیه کاشتنی‌های مهندسی بافت، شناسایی، ترمیم و بازسازی عیوب و نارسایی‌های بافتی است که برای آن اصول مهندسی و اصول بیولوژیک با هدف تولید جایگزین‌های کامل بافت‌های انسانی ترکیب می‌شوند