دانلود مقالات ISI درباره گیرنده آندروژنی + ترجمه فارسی

گیرنده آندروژنی(به انگلیسی: Androgen Receptor)نوعی گیرنده هسته‌ای است که توسط به‌واسطهٔ اتصال به هورمون‌های آندروژنی تستوسترون و دی‌هیدروتستوسترون در سیتوپلاسم فعال شده و سپس به داخل هستهٔ سلول نقلِ مکان می‌کنند. در انسان، این گیرنده توسط ژن «AR» که بر روی بازوی بلندِ کروموزوم ایکس واقع است، کُد می‌شود. گیرنده‌های آندروژن در ماهیچه‌ها و دیگر بافت‌های سراسر بدن قرار گرفته‌اند. این گیرنده‌ها زمانی‌ که به تستوسترون یا دی هیدرو‌ تستوسترون متصل شوند فعال میگردند. هنگامی که گیرنده‌های آندروژن در عضلات فعال شوند این امر باعث تاثیر مستقیم روی عضله هدف میشود. گیرنده آندروژن در تعامل با دیگر پروتئین‌ها و دخیل شدن در دیگر فعالیت‌ها میتواند در نهایت منجر به رشد عضلات شود. گیرنده آندروژن ارتباط تنگاتنگی با گیرنده پروژسترون دارد و دوزهای زیادِ پروژستین می‌تواند آنرا بلوکه کند. نقشِ اصلی گیرنده آندروژن، یک فاکتور رونویسی متصل‌شونده به دی‌ان‌ای است که منجر به تنظیم و تعدیل بیان ژنی می‌شود. با اینحال وظایف دیگری هم برای این گیرنده کشف شده‌است. ژن‌های تنظیم‌شونده توسط آندروژن‌ها (هورمون‌های جنسی مردانه) برای شکل‌گیری و تداوم فنوتیپ جنسی مردانه نقش مهمی ایفا می‌کنند. آندروژن ها هورمون های استروئیدی هستند که بیان آنها در ایجاد فنوتیپ نر از جمله تکامل اندام های جنسی و آغاز و توسعه روند اسپرماتوژنژ ضروری می باشد. آندروژن ها توسط گیرنده های آندروژنی (ar) فعال می شوند. تعداد گیرنده‌های آندروژن موجود در بدن نیز خود تاثیر زیادی در میزان کارامدی برخی‌ استروئید‌های خاص دارد. اینطور مشخص شده است که فیبر‌های ماهیچه ای نوع ۲ میتوانند باعث بهبود تنظیم گیرنده‌های آندروژن شوند. این موضوع نشان میدهد که تمرینات با وزنه که میتواند باعث افزایش حجم فیبر‌های ماهیچه ای نوع ۲ شود، میتواند باعث فعال سازی بیشتر گیرنده‌های آندروژن در بدن شود. اینطور شایعه شده است که مصرف دوز‌های بالای استروئید‌های آنابولیک باعث کاهش فعالیت گیرنده‌های آندروژن میشوند. دانشمندان قبلا بر این باور بودند که به اندازه کافی‌ آندروژن در بدن انسان برای اشباع تمامی‌ گیرنده‌های آندروژنی وجود دارد. این تفکر یعنی‌ اینکه استروئید‌های آنابولیک هیچ مزیتی در رشد عضلات ندارند. همچنین این عقیده وجود داشت که بعد از بلوغ فعالیت گیرنده‌های آندروژن کمتر میشود به این معنی‌ که تعداد کمتری از گیرنده‌های آندروژنی فعال برای عمل استروئید‌ها وجود خواهند داشت. یک باور دیگر این بود که استروئید‌های آنابولیک نمیتونند عملکردی را خارج از ناحیه گیرنده داشته باشند. اما این موضوع غلط می‌باشد زیرا عملکرد غیر مستقیم استروئید‌های آنابولیک در خارج از فضای گیرنده‌های آندروژن میتواند روی رشد عضلات تاثیر گذار باشد. آندرژون یا هورمون آندروژنی نیز نام اصطلاحی است که به طور عمومی برای اشاره به هر ترکیب طبیعی یا مصنوعی (معمولاً یک هورمون استروئیدی) به کار می‌رود، که با اتصال به گیرنده‌های آندروژنی باعث تحریک، کنترل، توسعه یا نگهداری خصوصیات نرینه در مهره‌داران شود. این شامل فعالیت اجزای اندام‌های جنسی نر و توسعه صفات جنسی ثانویه در مردان نیز هست. آندروژن‌ها برای اولین بار در سال ۱۹۳۶ کشف شدند. آندروژن همچنین استروئید آنابولیک اصلی، و همین‌طور منشا همه استروژن‌ها می‌باشد. اصلی‌ترین و شناخته شده‌ترین آندروژن هورمون تستوسترون است. دی هیدروتستوسترون (DHT) و آندروستن دیون نیز آندروژن‌هایی هستند که هر چند به طور کلی کمتر شناخته شده‌اند، اما از اهمیت برابری در توسعه ویژگی‌های مردانه برخوردارند. DHT در زندگی جنین باعث تمایز آلت تناسلی، کیسه بیضه و پروستات می‌گردد، و نیز بعدها در طول زندگی انسان منجر به ریزش موی سر در مردان، رشد پروستات و فعالیت غدد سباسه می‌شود. آندروژن یک نام کلی برای ترکیبات ساخته شده صنعتی (داروهایی مانند دانازول) یا تولید شده در بدن (هورمونهایی مانند تستوسترون) است که دارای خواص آندروژنیک هستند.