دانلود مقالات ISI درباره کورتیکواستروئیدها + ترجمه فارسی

کورتیکواستروئیدها (کورتون) (به انگلیسی: Corticosteroids) به استروئیدهایی گفته می‌شود که در بخش قشری (کورتکس) غده فوق کلیوی (آدرنال) ساخته می‌شوند. استروئیدها ترکیبات چربی با چهار حلقه کربنی هستند. کورتیکواستروئیدها به دو گروه عمده مینرالوکورتیکوئیدها (mineralocorticoids) مانند آلدوسترون و گلوکوکورتیکوئیدها (glucocorticoids) مانند کورتیزول (۲۱ کربنه) تقسیم بندی می‌شوند. البته بخش رتیکولای غده فوق کلیوی مقدار کمی هم هورمون‌های جنسی (به ویژه آندروژن) ترشح می‌کند. مینرالوکورتیکوئیدها در ساماندهی آب و الکترولیتها در بدن نقش دارند (احتباس آب و سدیم و دفع پتاسیم). گلوکوکورتیکوئیدها نقش‌های گوناگونی در بدن دارند از جمله کاهش التهاب، تخفیف واکنش‌های ایمنی، تاثیر بر سوخت‌وساز و افزایش قند خون. در بیماری‌های گوناگونی مانند سندرم کوشینگ و بیماری آدیسون، در ترشح کورتیکواستروئیدها افزایش یا اختلال مشاهده می‌شود. کورتیکواستروئیدها داروهایی هستند که رابطه نزدیکی با کورتیزول دارند. کورتیزول، هورمونی است که از آدرنال یا غده فوق کلیوی ترشح می شود. کورتیکواستروئیدها شامل داروهای زیر هستند: بتامتازون (Celestone ) بودزونید (Entocort EC) کورتیزون (کورتون) دگزامتازون (Decadron) هیدروکورتیزون (Cortef ) متیل پردنیزولون (Medrol ) پردنیزولون (Prelone ) پردنیزون (Deltasone ) تریامسینولون (Kenacort، Kenalog) عوارض جانبی وقتی بیماران کورتیکواستروئید استفاده می‌کنند غده‌های فوق کلیوی (غدد آدرِنال) میزان ترشح کورتیزول طبیعی خود را کم یا قطع می‌کنند. داروهای کورتیکواستروئید (کورتون) عواض جانبی زیادی دارند مانند تجمع آب و الکترولیت در بدن (ایجاد ظاهر پف آلود و شبه چاق در بیماران)، اختلال در عملکرد غدد فوق کلیوی، ناراحتی‌های گوارشی به ویژه زخم معده، بروز پوکی استخوان، آکنه و پرمویی، آب مروارید چشمی، افزایش فشار خون، افسردگی، تغییرات خلقی، افزایش احتمال عفونت و همچنین آزاد کردن اتم های سنگین و رادیکالی در بدن که باعث بروز سرطان میشوند و. . . از دیگر عوارض آنها، ایجاد اختلال در چربی و قند خون است که باعث افزایش بیماری‌های قلبی می‌شود. افرادی که کورتن مصرف می‌کنند لازم است به صورت منظم قند خون خود را کنترل کنند. به دلیل عوارض جانبی یادشده تلاش می‌شود از کورتیکواستروئیدها تنها در درمان موارد حاد بیماری‌ها و برای کوتاه‌مدت استفاده کرد و از مصرف درازمدت آنها به‌ویژه به شیوه سیستمیک خودداری کرد. مثلاً برای بیماران آسمی امروزه به جای کورتون خوراکی از افشانه استنشاقی استفاده می‌شود تا کورتیکواستروئید موضعی فقط در درمان بیماری مؤثر باشد و به صورت عمومی در بدن عوارض جانبی ایجاد نکند.