دانلود مقالات ISI درباره لپتین + ترجمه فارسی

پروتئین لپتین (leptin) که شانزده کیلودالتون وزن دارد به وسیله بافت چربی در بدن انسان ساخته و در خون رها می‌شود و از راههای مختلف موجب کاهش اشتها و افزایش مصرف می‌شود، در واقع مانع زیاد چاق شدن ما می‌شود. افرادی که وزن کم می‌کنند، میزان لپتین کاهش پیدا می‌کند، چرا که بدن سعی می‌کند با این کاهش وزن مخالفت کند و از ذخایر انرژی خود (بافت‌های چربی) محافظت کند. لپتین هورمونی است که اشتها و وزن بدن را کنترل می کند. این هورمون در سلول های چربی ساخته شده و پیام هایی را در مورد اینکه چه مقدار از انرژی ذخیرة شما قابل دسترس است، به مغز می فرستد. هر چه سلول های چربی بیشتری داشته باشید، لپتین بیشتری نیز خواهید داشت. به نظر می رسد که وقتی لپتین ترشح نمی شود، مغز فکر می کند که تودة چربی در بدن وجود ندارد و شخص را تحریک به خوردن بیشتر و تجمع چربی بیشتر می کند. لپتین همچنین بیانگر میزان تعادل انرژی در بدن است. در بسیاری از مطالعات مشخص شده که روزه داری یا رژیم های کاهش وزن شدید منجر به کاهش سطح لپتین در بدن می شود. در رژیم های لاغری، بدن با کاهش سطح لپتین سعی می‌کند از کاهش وزن جلوگیری کرده و از ذخایر انرژی خود (بافت‌های چربی) محافظت کند. در نتیجه با رساندن سطح لپتین به میزان آن قبل از شروع رژیم غذایی می توان این اثر محافظتی بدن را خنثی نمود وگرنه بلافاصله با قطع رژیم غذایی فرد به سرعت به وزن قبل از خودش خواهد رسید. از سوی دیگر، هنگامی که افراد از یک رژیم لاغری پیروی می کنند، کمتر غذا می خورند و مقداری چربی از دست می دهند، در نتیجه میزان لپتین تولید شده نیز کاهش می یابد؛ در این حالت گرسنه می شوند، میزان انرژی شان کاهش می یابد و وزن از دست می دهند. در این شرایط سطح لپتین تا کمتر از مقدار مشخص (آستانه) پایین می آید. هنگامی که این اتفاق می افتد، مغزتان احساس گرسنگی می کند و می گوید: «من انرژی برای استفاده ندارم و اکنون در وضعیت گرسنگی قرار گرفته ام». در این حالت چندین فرایند در بدن به راه می افتد تا سطح لپتین را به سطح قبلی و آستانه برساند. یکی از این فرایندها این است که عصب واگ را تحریک می کند (این عصب رابط مغز و دستگاه گوارش است). عصب واگ، عصبی برای ذخیره سازی انرژی است و هنگامی که این عصب تحریک شود، شما احساس گرسنگی می کنید. یکی از کارهایی که عصب واگ انجام می دهد این است که شما را برای دریافت بیشتر انرژی تحریک کند و آن را در سلول های چربی شما ذخیره کند. زمانی که چربی بیش از اندازه در سلول های چربی وجود داشته باشد، آنها لپتین را تولید می کنند و لپتین توسط جریان خون به هیپوتالاموس می رود و پیام «من گرسنه هستم» را که توسط هیپوتالاموس صادر می شود، خاموش کرده و تمایل به غذاخوردن را کاهش می دهد. بنابراین لپتین به عنوان یک سیگنال سیری مطرح است و به نظر می رسد که نشانه ای برای مغز باشد که چه مقدار چربی باید ذخیره شود و همچنین میزان جذب غذا را نیز تنظیم می کند. لپتین به مغز می گوید که شما انرژی ذخیره شدۀ کافی در سلول های چربی برای شرکت در فرایند متابولیسم (سوخت و ساز) دارید. هنگامی که سطح لپتین بالاتر از سطح مشخص باشد، مغز اینگونه برداشت می کند که شما به اندازه کافی انرژی دارید و می توانید انرژی مورد نیازتان را تامین کنید. به عبارت دیگر به اندازه طبیعی غذا می خورید، به اندازه طبیعی ورزش می کنید و می توانید مراحل مهم زندگی مانند بلوغ و بارداری را به خوبی بگذرانید.