دانلود مقالات ISI درباره مانگرو + ترجمه فارسی

مانگرو جامعه گیاهی شامل درختان و بوته‌هایی است که در زیستگاه‌های آبرفتی و آب شور ساحلی مناطق گرمسیری و زیر گرمسیری (عرض جغرافیایی زیر ۲۵ درجه) می‌رویند. دو گونه مشهور حرا و چندل در این نوع جنگل‌ها وجود دارد که هر دو گونه آن در ایران یافت می‌شود و در نواحی ساحل خلیج فارس و دریای عمان به شکل نوار باریکی بطور پراکنده دیده می‌شود. مانگرو به نوعی اکوسیستم اطلاق می شود که عبارت است از زمینهای مرطوب حد واسط مناطق جزر و مدی دریا همراه با مجوعه ای از گیاهان بی نظیر و جانوران خاص که بصورت وافر در مناطق ساحلی و کنار تالابی این اکوسیستم تکثیر می یابند. این اکوسیستم در زمره غنی ترین و حاصلخیزترین اکوسیستم های دنیا به حساب می آید و بیش از 80% میزان صید در کل دنیا وابسته به وجود اکوسیستم مانگرو و سایر نواحی ساحلی دنیا می باشد. گیاهان موجود در این اکوسیستم مجموعه ای از گیاهان هالوفیل و مقاوم به نمک دریا می باشند. جنگلهای این اکوسیستم، مجموعه ای از جنگلهای جزر و مدی دریایی هستند که از درختهای مختلف، نخلها، اپی فیتها، بوته ها، علفها و سرخسهای زمینی که در قالب علفزار و بیشه زار وجود دارند، تشکیل شده اند. غنی ترین جوامع گیاهان مانگرو در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری که در آنجا درجه حرارت آب در گرمترین ماههای سال بیش از 24 درجه سانتی گراد و میزان بارش سالانه بیش از 1250 میلی متر می باشد و کوههایی با ارتفاع بیش از 700 متر نزدیک ساحل دریا یافت می شود، وجود دارند. ریشه گیاهان مانگرو: ریشه این گیاهان دارای عملکردهای زیادی برای این گیاه می باشد. این ارگان از گیاه حمایت کرده و برای گیاه مواد مغذی ضروری و اکسیژن فراهم می آورد. در زمینهای ناپایدار و گاهاً نیمه مایع، وجود سیستم وسیعی ازریشه ها برای مستقیم نگهداشتن درخت در زمین لازم و ضروری است. در نتیجه بسیاری از این گیاهان، در مقایسه با آنچه که در روی زمین است، دارای سیستمهای بیشتر و گسترده تری در زیرزمین می باشند. البته لازم به ذکر است که ریشه های اصلی این گیاه را می توان فقط تا عمق 2 متری یافت و معمولاً ریشه این گیاهان از این عمق پائینتر نمی روند. شاید یکی از دلایل بروز این پدیده کمبود اکسیژن در اعماق بیشتر زمین باشد. نحوه رشد گیاهان مانگرو: میوه و دانه گیاهان مانگرو قابلیت شناور ماندن بر روی آب را دارا می باشند. این مکانیسم یکی از بهترین مکانیسمهای تولید مثلی و انتشار بیشتر گیاهان در مناطق ساحلی می باشد. اعضای خانواده Rhizophoraceae که شامل گونه های Rhizophora، Bruguiera و Ceriops می باشد، دارای یک روش زنده زایی خاصی هستند که بطور موفقیت آمیزی موجب تکثیر و تولید مثل آنها شده است. دانه های بارور شده از همان ابتدا از گیاه اصلی نمی افتد بلکه از قاعده میوه شروع به جوانه زدن می کند تا یکسری ریشه ها و ساقه های نیزه مانند تولید کنند که اصطلاحاً Propagule نام دارد.