دانلود مقالات ISI درباره آلاینده‌های آلی دیرپا(پایدار) + ترجمه فارسی

آلاینده‌های آلی دیرپا(پایدار) (به انگلیسی: persistent organic pollutants یا POPs) موادی شیمیایی هستند که در محیط به مدت نسبتاً طولانی باقی می‌مانند و با ورود به زنجیرهٔ غذایی، در بافت‌های زنده متراکم می‌شوند و بر سلامت انسان و محیط آثار نامطلوب دارند. به‌طور کلی این ترکیبات به وسیله فعالیتهای انسانی، از راههای متفاوتی تولید میشوند. زائدات ناشی از فعالیت‌های انسانی، هم به صورت متمرکز و هم پراکنده با فرایندهای صنعتی، دفع مواد زائد، نشت و ریزش‌های نفتی و احتراق مواد سوختی، همراه می‌باشند. پاکسازی این ترکیبات به آسانی امکان‌پذیر نیست، برای اینکه اکثر این مواد نسبتاً فرارند، فعالیت و پراکندگی دوباره آنها ازطریق جو اغلب شناسایی این منابع ویژه را دچار مشکل می‌سازد. این مواد، نیمه‌عمر زیست‌محیطی طولانی دارند. بنابراین رهاسازی متوالی آنها در طول زمان منجر به ذخیره دائم و حضور آنها در همه جای محیط زیست جهانی می‌شود. از راه‌های انتقال اولیه این مواد به محیط زیست دریایی و ساحلی، ذخیره جوی و آب‌های روان می‌باشد. انتقال جهانی و منطقه‌ای اینها غالباًْ توسط جریانات جوی و همچنین ازطریق انتقال رسوبات و جریانات اقیانوسی صورت می‌گیرد. آلایندههای آلی پایدار مانند آفتکشهای آلی کلره و بیفنیلهای پلی‌کلرینه یک‌سری مواد هستند که در همه اجزای محیط زیست یافت میشوند. این مواد بخاطر ویژگی‌های جهشزایی، سرطانزایی و سمیت بالایی که دارند برای محیط زیست و موجودات زنده خطرناک هستند. از معروف‌ترین آلاینده‌های آلی پایدار می‌توان به آفت‌کش‌های کلره، آلدرین، کرودان، ددت، دی‌آلدرین، دیوکسین، آندرین، نورانز، هپتاکلر، هگزاکلروبنزن، میرکس، توکسافن، پلی کلرید، بی‌فنیل‌ها اشاره نمود. آلاینده های آلی پایداردرمحیط زیست دریایی آلودگی محیط زیست بویژه آلودگی دریاهاازمسائل بغرنج وتهدیدیکندده ای است که بشرامروزباآن مواجه است. مبارزه باآلودگیهای شیمیایی وموادی که سلامت محیط زیست رادچارمخاطره می سازندازاهم وظایف ورسالت جامعه امروزمی باشد. دریایکی ازمنابع غنی ودارای امتیازهای ویژه ای برای تامین قسمتی ازنیازهای بشردرطول تاریخ بوده وهست، بنابراین حفظ محیط زیست آن وجاندارانی که درآن زندگی می کننددرتداوم زندگی انسانهانقش بسزایی دارد. آلودگی عبارتست از: انتقال یاداخل سازی مستقیم ویاغیرمستقیم موادیاانرژی توسط بشربه محیط زیست که درنتیجه آن به محیط زیست دریایی، اثرات زیان آوری ازطریق ایجادخطرجهت منابع زیستی، خطربرای سلامتی بشر،ایجادموانع درارتباط بافعالیت های دریایی شامل ماهیگیری، صدمات ناشی ازاستفاده ازآب دریاوکاستن منابع تفریحی واردخواهدساخت. کنوانسیون استکهلم کنوانسیون استکهلم با هدف حفاظت از سلامت انسان و محیط زیست در برابر آلاینده‌های آلی دیرپا و برنامه‌ریزی جهت کاهش و حذف کاربرد آنها در تاریخ ۲۲ مه سال ۲۰۰۲ توسط ۱۲۶ کشور امضا گردید و کشور ایران بعد از تصویب متن کنوانسیون توسط شورای نگهبان و مجلس شورای اسلامی در اردیبهشت ماه سال ۱۳۸۴، در خرداد ماه سال ۱۳۸۵ رسماً به کنوانسیون استکهلم پیوست و دفتر بررسی آلودگی آب و خاک سازمان به عنوان مرجع ملی این کنوانسیون در کشور اجرای مفاد آن را عهده‌دار گردیده است.