دانلود مقالات ISI درباره بارش باران یا باران + ترجمه فارسی

بارش باران (به انگلیسی: Rainfall) قطرات آب ریزی است که در نتیجه فشردگی بخار آب موجود در جو زمین شکل می‌گیرد و هنگامی که به اندازه کافی سنگین شد تحت تأثیر نیروی گرانش سقوط می‌کند. باران مولفه مهم چرخه آب محسوب می‌شود و نقش مهمی را در شکل‌گیری آب‌های شیرین سطح زمین ایفا می‌کند. باران شرایط مطبوعی را برای ایجاد و حفظ زیست بوم‌های متنوع طبیعی فراهم و بهره‌برداری‌های انسانی را مانند تولید محصولات کشت زمینی و تولید برق در نیروگاه‌ها را هموار می سازد. زمانی که شما یک توده هوا را سرد کنید باعث می شوید تا میزان رطوبت نسبی توده هوا افزایش یافته و به حد اشباع برسد در این حالت توده هوا توانایی پذیرش این مقدار بخار آب را نداشته و بخار آب میعان یافته و به قطرات ریز آب تبدیل می شود، از اینجا به بعد شما شاهد تولد ابر هستید و ابر قابل رویت می شود. اما اگر در این توده هوا کمی نا خالصی وجود داشته باشد حتی قبل از رسیدن به حد اشباع فرایند تشکیل ابر شروع خواهد شد و قطرات شکل یافته نیز بزرگتر خواهند بود و البته بعدا خواهید دید این ذرات در بارش باران چقدر حیاتی و موثرند. فرایند سرد شدن هم معمولا به صورت صعود توده هوا به آن اعمال می شود چرا که هرچه ارتفاع ما از سطح زمین بیشتر شود دمای هوا کاهش می یابد. این کاهش دما به ازاء هر یک کیلومتر بین 6 تا 10 درجه سانتی گراد است. بسته به این که دمای ابر چقدر باشد ممکن است تمام این قطرات به صورت مایع یا ترکیبی از آب و یخ و یا به صورت یخی باشند. وقتی ابرهای کوچکتر به هم می پیوندند و ابرهای بزرگتر را می سازند در ابرهای بزرگ حرکت و رشد عمودی به سمت بالا صورت گرفته که این پدیده در مرکز ابرها بیشتر از لبه ها و کناره های آن رخ می دهد و بعد از این رشد رو به بالا موجب کشیده شدن توده ابر به بالا و رسیدن به ناحیه سردتر اتمسفر (جو) که محل تشکیل قطره های آب و تگرگ است می شود. و قطره های آب و تگرگ، بزرگتر و سنگین تر شده و حرکت رو به بالای آنها متوقف می شود و به صورت قطره های باران و تگرگ فرود می آیند. در ابـر "باد و بوران"جریان برق مثبت و منفی درست میشود. به ایـن شکل که با بادهای قوی "ذره ها" و "قطره هـای ریز آب" و مخصوصاً "ذره های یخی" موجود در ابر، در ابر بالا و پائین برده می شـوند کـه باعـث ایجـاد جـریان مثبت و منفی برق می شود. جریان مثبت و مـنـفـی اغـلـب دور از هـم شـکل می گیرند. دست آخر تـفـاوت مـیان یک مـنـطـقـه با برق مثبت با مـنـطـقـه دیگر با برق مـنـفـی، خواه در ابر یا بر زمین آنقدر زیاد می شود که برق آنها بـشکـل جـرقـه بـسـیـار بزرگ (آسـمـان درخـش) آزاد می شود.